เซี่ยจิ่นมองบริเวณนั้นแล้วเอ่ยถามเรียบๆ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
เสิ่นเฉียนบ่ายเบี่ยงไม่ตอบในทันที พลิกตัวลงจากร่างเขามานั่งที่ขอบเตียง เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า “บาดแผลเล็กน้อย มัวแต่เร่งเดินทางเพื่อทำเวลา เลยไม่ระวังร่วงจากหลังม้า”
“ไม่ระวังหรือ” เซี่ยจิ่นเอ่ยเหน็บแนมหนึ่งประโยค “แม่ทัพเสิ่นตกจากม้าลงมาได้ เกรงว่าดวงอาทิตย์คงขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วกระมัง”
“นี่ไม่ใช่รีบกลับมาแต่งงานกับเจ้าหรือ” เสิ่นเฉียนยิ้มพลางเหลือบมองเขา “ข้าใจร้อนดุจไฟเผา กลัวยิ่งว่าจะกลับมาไม่ทันฤกษ์มงคล ยังดีแม้ว่าจะสายไปสักหน่อยแต่ได้กลอนเร่งเร้าจากแม่ทัพเซี่ยมาสิบกว่าบท นับว่าในคราวเคราะห์ยังมีโชค ข้าดีใจยิ่ง”
“…อย่างนั้นหรือ” เซี่ยจิ่นไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ปิดสาบเสื้อที่นางเปิดไว้แล้วลุกขึ้นนั่งเอ่ยอย่างกรุ่นโกรธ “วันแต่งงานกำหนดไว้ก่อนนานแล้ว มีเรื่องสำคัญอะไรต้องรีบไปจัดการภายในวันนี้ให้ได้”
เสิ่นเฉียนก้มหน้าไม่ยอมตอบ
เซี่ยจิ่นมองนางคราหนึ่งแล้วลุกขึ้นเดินไปห้องอาบน้ำ ครู่หนึ่งก็ยกน้ำสะอาดออกมาถังหนึ่ง วางบนแท่นวางเท้า จากนั้นยกขาขวาของนางขึ้น
เสิ่นเฉียนรีบกล่าว “ข้าทำเอง”
เซี่ยจิ่นก็ไม่ได้ดึงดัน เพียงนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้าง มองนางม้วนกางเกง แก้ผ้าพันแผล และบิดผ้าสะอาดในถังมาเช็ดแผล
บริเวณบาดแผลนั่นถูกพันอย่างลวกๆ ทั้งไม่ได้ผ่านการทำความสะอาด ตอนนี้รอบปากแผลยังมีคราบสกปรก เสิ่นเฉียนยังคงมีสีหน้าปกติ การกระทำหยาบกระด้าง ตอนเช็ดโดนเนื้อหนังที่เลิกเปิดยังไม่ขมวดคิ้วสักนิด
เซี่ยจิ่นมองอย่างเฉยชาอยู่ด้านข้าง ในที่สุดก็ทนมองต่อไปไม่ไหว ค้อมเอวคุกเข่าแย่งผ้าในมือนางมา เขาชุบผ้าแล้วบิดใหม่อีกครั้ง ค่อยๆ เช็ดบริเวณบาดแผล การกระทำของเขานับว่าอ่อนโยนกว่าตอนเจ้าของแผลทำเองไปมาก
เสิ่นเฉียนกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าบนขาข้ามีแผล” นางมั่นใจว่ายามเดินเหินไม่ได้แตกต่างจากเวลาปกติ ไม่คิดว่ายังถูกเขาสังเกตเห็นจนได้ คนผู้นี้ช่างละเอียดรอบคอบจริงๆ
เซี่ยจิ่นไม่ตอบ ผ่านไปครู่หนึ่งค่อยถามกลับ “ไปด่านจี้อวิ๋นเขตตะวันตกกระมัง”
“ปิดบังเจ้าไม่ได้เลย” เสิ่นเฉียนหัวเราะเล็กน้อย “ไม่ผิด เดิมข้าคำนวณเวลาเป็นอย่างดีแล้ว สามารถเร่งกลับมาถึงเมื่อคืนได้แน่ๆ คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเหนือความคาดหมายระหว่างทางเข้า มีคนวางยาม้าของจุดพักม้า ไม่เพียงข้า ม้าของเจียงหมิงกับจูเฉินก็โดนเล่นงานเช่นกัน”
“เป็นฝีมือใคร เสิ่นยวนญาติผู้น้องเจ้าหรือ” เซี่ยจิ่นกุมข้อเท้านาง วางขาข้างนั้นของนางไว้บนตักตนเองแล้วก้มมองบาดแผลนางอย่างละเอียด
เสิ่นเฉียนตอบออกมาอย่างเปิดเผยจริงใจยิ่ง “ใช่ เขาคงคิดเพียงขัดขวางข้า ให้ข้ามางานแต่งงานไม่ทัน”
“เจ้าหาเรื่องใส่ตนเอง” เซี่ยจิ่นพูดอย่างไม่เกรงใจ “ในเมื่อเจ้าตอบรับคำไทเฮามาสกุลเซี่ยของข้าแล้ว ก็ต้องยอมปล่อยอำนาจบัญชาการทัพเขตตะวันตกสิบหมื่น ตอนนี้กลับเร่งไปเขตตะวันตกติดต่อกับผู้ใต้บังคับบัญชาเก่าพวกนั้น หากข้าเป็นเสิ่นยวน ในใจก็คงไม่พอใจเช่นกัน”
เสิ่นเฉียนกัดริมฝีปากแล้วเอ่ยว่า “นี่เจ้าพูดแทนเสิ่นยวนหรือ”
“พูดแทนเขาแล้วอย่างไร” เซี่ยจิ่นหัวเราะหยัน “เสิ่นเฉียน เป็นคนไม่อาจโลภมากเกินไป เจ้าไม่เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่าปลากับอุ้งตีนหมีไม่อาจได้มาพร้อมกัน* หรือ”
เขาลากเก้าอี้เข้ามา วางขานางบนเก้าอี้ ส่วนตนลุกขึ้นยืน ยกถังน้ำออกไปแล้วหยิบล่วมยากลับมา
“นี่เป็นเขากำลังแสดงอำนาจกับเจ้า เตือนเจ้าว่าอย่าได้สอดมือเข้าไปในทัพเขตตะวันตกอีก” เซี่ยจิ่นใส่ผงยาบนปากแผลอย่างละเอียดรอบคอบพลางเอ่ยไปด้วย “เจ้าล้วนต้องการทัพเขตตะวันตกกับทัพเขตเหนือ? บนโลกนี้ไม่มีเรื่องดีปานนั้นหรอก”
คนผู้นี้แม้ปากเอ่ยคำพูดทิ่มแทง แต่การกระทำที่มือกลับเบาและอ่อนโยนยิ่ง เสิ่นเฉียนเดิมอยากโมโห แต่คิดได้ว่าขานางถูกกำอยู่ในมือผู้อื่น ผู้รู้สถานการณ์ย่อมเป็นคนฉลาด นางจึงอดกลั้นไม่ส่งเสียงออกไป
“ตอนแต่งงานหากเจ้าไม่มาปรากฏตัว ทางฝั่งไทเฮานั่นย่อมไม่อาจอธิบายได้” เซี่ยจิ่นเป่าบาดแผลนางเบาๆ ให้ผงยากระจายไปลึกยิ่งขึ้น “หากเจ้ากับไทเฮาเกิดความหมางใจกัน เสิ่นยวนจะยิ่งสามารถกุมทัพเขตตะวันตกได้มากขึ้น ที่ผ่านมาเจ้ากระทำการยังนับว่าสุขุม เหตุใดยามนี้กลับเลอะเลือนเสียแล้วเล่า เสิ่นยวนเพิ่งรับดูแลทัพเขตตะวันตก เป็นช่วงระมัดระวังตื่นตัว ไยเจ้าต้องไปยั่วโมโหเขาตอนนี้ด้วย”
เซี่ยจิ่นพูดพลางเงยหน้ามองนาง ภายใต้การมองครั้งนี้ทำเอาเขาอึ้งตะลึงไปโดยไม่รู้ตัว เพราะเสิ่นเฉียนไม่ได้มีสีหน้าโกรธเคืองเหมือนที่เขาคิดไว้ ทั้งนางไม่ได้เตรียมเอ่ยคำพูดโต้ตอบเขาเสียด้วยซ้ำ เพียงยิ้มน้อยๆ มองมาที่เขา
เขาถึงเพิ่งรู้สึกตัวตอนนี้ว่าใบหน้าตนเองอยู่ใกล้กับขานางมาก ริมฝีปากจวนจะแตะผิวอยู่รอมร่อแล้ว ส่วนนางก็เอนร่างบนขอบเตียงอย่างสบาย รวบผ้าห่มเป็นก้อนรองไว้ใต้ร่าง ขาข้างนั้นปล่อยให้เขายกขึ้นอย่างยอมลดตัว สีหน้าบนใบหน้าคล้ายกำลังบอกว่า ‘อยากจูบก็จูบเถอะ’
