ในใจเซี่ยจิ่นพานอับอายขึ้นมา เขาวางขานางลงด้วยสีหน้าบึ้งตึง แล้วนำผ้ามาพันเป็นรอบๆ ส่วนปากก็ยังไม่ยอมปล่อยคนไปง่ายๆ “รีบไปทัพเขตตะวันตกในเวลานี้ เจ้าคงไม่ใช่นึกเสียใจภายหลังกระมัง แต่น่าเสียดาย ไม้กลายเป็นเรือ แล้ว เจ้าเสียใจภายหลังก็ไม่มีประโยชน์ หากรู้แต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ เหตุใดตอนนั้น…”
เสิ่นเฉียนเท้าแก้มเอ่ยตัดบทเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “เซี่ยจิ่น วันนี้เป็นคืนเข้าหอนะ เจ้าพูดจาเหลวไหลมากเพียงนี้ คงไม่ใช่คิดถ่วงเวลากระมัง หากเจ้าไม่ต้องการแค่พูดมาตามตรงก็พอ ข้าไม่บังคับเจ้าหรอก”
โทสะของเซี่ยจิ่นคล้ายจุกอยู่ตรงลำคอ เขาแทบกระโดดพรวดขึ้นมา “ถ่วงเวลาหรือ ข้าถ่วงเวลาอะไรกัน เสิ่นเฉียน เจ้าเอาแต่พูดคำพูดพวกนี้ ไม่รู้สึกเบื่อบ้างหรือ”
เสิ่นเฉียนยิ้มน้อยๆ “นี่เป็นคำพูดน่าเบื่อหรือ ไม่ใช่เรื่องจริงจังหรือไร”
เซี่ยจิ่นพูดไม่ออกไปชั่วขณะ มองนางปราดหนึ่งโดยไม่รู้ตัว แม่ทัพเสิ่นยามนี้เอนกายนอนบนเตียงอย่างเกียจคร้าน ผมดำดุจม่านน้ำตกพาดเอียงๆ บนไหล่ข้างหนึ่ง ในสาบเสื้อชุดนอนเผยด้ายทองของเอี๊ยมแดง ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสะท้อนกับแสงเทียนแดงหรือเพราะบนใบหน้าทาแป้งชาด ใบหน้าที่เรียบๆ เสมอมายามนี้เผยลักยิ้มสองข้าง แววตาใสกระจ่างดุจสายน้ำ ที่สำคัญที่สุดคือขาเรียวยาวข้างหนึ่งยังวางบนตักเขา มุมกางเกงบางเพียงห้อยอยู่บนข้อพับขาข้างนั้น หากมองข้ามผ้าพันแผลหนาๆ นั่นก็นับว่าเพริศแพร้วจริงๆ
เซี่ยจิ่นพลันรู้สึกริมฝีปากแห้งอยู่บ้าง ใบหน้าเห่อร้อนนิดหน่อย
สายตาทั้งคู่สบประสานกัน ล้วนไม่ได้ผละหนีออกไป
ผ้าพันแผลพันเสร็จนานแล้ว แต่มือของเซี่ยจิ่นยังคงวางอยู่บนขานางดังเดิม ฝ่ามือสัมผัสกับน่องที่ได้สัดส่วน ค่อยลูบไล้ช้าๆ ผิวบริเวณที่ถูกสัมผัสพลันร้อนวูบวาบ ทำเอาลมหายใจของทั้งคู่ค่อยๆ กระชั้นขึ้นน้อยๆ หัวใจก็เต้นเร็วยิ่งขึ้น
มือเขาค่อยๆ ลูบขึ้นไปข้างบน เมื่อสัมผัสกับต้นขาที่เนียนแน่น เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบขาข้างที่บาดเจ็บของนางกับขาอีกข้างไว้ในอ้อมแขน แขนอีกข้างก็ยกพาดผ่านหลังเอวนาง ก่อนอุ้มนางเข้าไปในส่วนลึกของเตียง
ม่านโปร่งแดงทั้งผืนร่วงลงมาปิดคลุมแล้ว ในพื้นที่เล็กๆ นี้เต็มไปด้วยสีแดงเข้มๆ จางๆ แสงเทียนส่ายไหวประเดี๋ยวสลัวประเดี๋ยวสว่างอยู่นอกม่าน เศษเสี้ยวกาลเวลาคล้ายปรากฏ กลายเป็นสายธารายาวเนิ่นนาน ภายในแช่ไว้ด้วยเรื่องราวของอดีตเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างเขากับนาง ผลักดันให้เขาตระกองกอดคนบนร่างแน่นไปตามจิตใต้สำนึก
การปะทะที่เจ้ามาข้ารับเหล่านั้น ยามนี้กลายเป็นเงาสะท้อนบนผิวน้ำ ไหวกระเพื่อมแผ่วเบาบนหัวใจ ไม่เกี่ยวกับผลประโยชน์อันใด ยิ่งไม่กระทบต่อภาพรวมสำคัญ
ยามกอดรัดเอวของนางและคลายแถบรัดเอวชุดนอนออก ทั้งหมดนี้ที่แท้แล้วไม่ได้ลำบากแต่อย่างใด เซี่ยจิ่นคิดในใจ
หนึ่งเดือนกว่าที่ผ่านมานี้มีหลายครั้งมากที่เขาลองคิดถึงสถานการณ์ตอนเข้าหอ ทว่าทุกครั้งเมื่อนึกถึงช่วงสำคัญก็ไม่อาจคิดต่อไปได้อีก แต่ได้มีการหมั้นหมายไว้แล้ว ไม่ว่านางมีเป้าหมายอะไร ทั้งโอบกอดความคิดเช่นไรแต่งให้เขา สุดท้ายพวกเขาก็ต้องกลายเป็นสามีภรรยากันอยู่ดี ต่อให้ไม่พอใจเท่าไร ไม่ยินยอมเพียงไร เขาก็ต้องเปลี่ยนความคิดตนเอง มองนางเป็นภรรยาของเขาให้ได้
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมองเสิ่นเฉียนเป็นสตรีนางหนึ่ง นางกับสตรีส่วนใหญ่ที่เขารู้จักช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง นางมีความสามารถในการต่อสู้โดดเด่น นิสัยเปิดเผยตรงไปตรงมา กล้าคิดกล้าทำ เวลาส่วนใหญ่ไม่มีท่วงท่าเฉกเช่นสตรีในห้องหอ บางคราวยังมีนิสัยของอันธพาล แต่พอถึงคราวต่อสู้นางจะนำอยู่หน้าสุดเสมอ กล้าหาญไร้ความกลัวเกรง มีบารมีมากในกองทัพ
พอตัดเรื่องบุญคุณความแค้นและการทะเลาะเบาะแว้งเหล่านั้นออกไป ส่วนตัวแล้วเซี่ยจิ่นก็ชื่นชมนางมากจริงๆ แต่ความชื่นชมนี้ตัวเขาคิดว่าไม่ใช่ความชื่นชอบและชอบพอในแบบที่บุรุษพึงมีต่อสตรีเด็ดขาด
เขารู้เช่นกันว่าตนใส่ใจเสิ่นเฉียนมาตลอดจากเหตุนั่นบ้างนี่บ้าง เขามักคิดถึงนางบ่อยครั้ง เวลานางไม่มาหาเรื่องเขา เขายังถึงขั้นลอบไปยั่วยุนางถึงที่ ทว่าแต่ไรมาไม่เคยคิดไปชอบพอนาง รักนาง หรือทำเรื่องแนบสนิทชิดใกล้กับนาง…เว้นก็แต่ความฝันโดยบังเอิญครั้งนั้น
ดังนั้นเมื่อรู้ว่าต้องแต่งงานกับนาง เซี่ยจิ่นจึงไม่ยินยอมและต่อต้าน
เขาเคยคิดว่าการเข้าหอนี้เป็นไปได้มากว่าตนจะผ่านไปไม่ได้ ดังนั้นพอตื่นมาตอนเช้าของทุกวันเขาล้วนจะท่องเงียบๆ สามครั้งว่า…‘เสิ่นเฉียนเป็นสตรี ข้าจะกลายเป็นสามีของนาง ส่วนนางจะกลายเป็นภรรยาของข้า’
เรื่องมาถึงตอนนี้ ทุกอย่างกลับง่ายดายเพียงนี้ ถึงขั้นเขาไม่รู้สึกฝืนใจเลยสักนิด ตอนแรกเขายังนึกตกใจกับท่าทีของตนเอง ภายหลังก็ปล่อยวางได้
อาจเป็นผลจากการที่เขาปรับอารมณ์และการบอกกับตนเองมาหลายวัน จึงยอมรับฐานะใหม่นี้ระหว่างนางกับเขาได้
