ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทนำ-บทที่ 1

อรกานต์เริ่มออกอาการต่อต้าน เมื่อสาวไฮโซคนนี้ไม่เคยเข้ามาร่วมทำรายงานกลุ่มแต่กลับมีชื่ออยู่ในคณะผู้จัดทำ หล่อนยื่นคำขาดให้ไทร่าถอนชื่อตัวเองออกไป เนื่องจากไม่เคยช่วยทำอะไรเลย แต่หล่อนกลับถูกมองด้วยสายตาดูแคลนพร้อมกับเสียงตอบเรียบเย็น ‘เท่าไหร่ล่ะ ค่าเหนื่อยของพวกเธอ ค่ากระดาษ ค่าน้ำหมึก ค่าเสียเวลาหาข้อมูล ค่าเสียเวลาพิมพ์ ค่าอะไรต่อมิอะไรทั้งหลายแหล่ ฉันให้ห้าพันเอาไปแบ่งกัน พอมั้ย’

อรกานต์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยากจะเอาแบงก์พันห้าใบที่ได้รับมาโยนทิ้งไปให้หมด แต่…นิลยา เพื่อนสนิทของหล่อนท้วงอย่างใจเย็น ‘คิดว่ายื่นหมูยื่นแมวน่าอ้อ รายงานเสร็จแล้วจะให้ไทร่าช่วยทำอะไรก็ไม่ได้แล้ว เค้าจำเป็นต้องส่งงานชิ้นนี้เหมือนกับพวกเราทุกคนนั่นแหละ คิดซะว่าช่วยเค้าเป็นน้ำใจ แล้วเค้าก็ให้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ กับเราเป็นการตอบแทน’

‘มันเอาเงินฟาดหัวเรานะนิล’ หล่อนตอบอย่างโกรธจัด

‘คิดว่ามันคือการตอบแทน คิดให้ได้อย่างนี้ ถ้าแกจะไม่เอาเงิน ไม่อยากถูกใครฟาดหัว แกก็ไม่ต้องเอา ให้ไอ้ปอกับไอ้สุมันไป สองคนนั่นกำลังต้องการเงิน’

เป็นความจริงที่เพื่อนบางคนมีฐานะยากจนมาก บางคนมีพ่อแม่เป็นชาวไร่ชาวนาอยู่ต่างจังหวัด มีรายได้แค่พอยังชีพไปวันๆ เมื่อลูกรักดี เรียนดี สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ พ่อแม่ก็ต้องยอมที่จะสูญเสียคนช่วยทำงานหาเงินไปคนหนึ่งเพื่อหวังอนาคตภายหน้าที่ดีกว่า ลูกจะเรียนก็ได้แต่ต้องส่งเสียตัวเอง รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหลายเองนะ พ่อแม่สุดปัญญาจริงๆ หรือบางคนนอกจากจะเรียนแล้ว ยังต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ รับผิดชอบปากท้องของยายกับน้องที่บ้านอีก มหาวิทยาลัยของรัฐเป็นที่รวมของคนทุกชนชั้นจริงๆ อรกานต์ยอมนิ่งเพราะเห็นว่าอย่างไรก็ตาม เงินก็เป็นของมีค่า และยังมีคนที่จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนนี้อยู่

แต่การนิ่งนั้นทำให้ไทร่ามองหล่อนอย่างเย้ยหยันมากขึ้น ถึงกับส่งยิ้มดูแคลนมาให้หล่อนทุกครั้งที่สามารถเอาเงินจ้างเพื่อนของหล่อนบางคนให้พิมพ์รายงานให้ หรือทำการบ้านบางชิ้นให้ได้ ‘ฉันมีเงินนะอ้อ เห็นมั้ยว่ามันสำคัญกว่าคำว่าน้ำใจของเธอ’

อรกานต์แทบเต้น เกือบจะมีการตอบโต้อย่างรุนแรงเกิดขึ้นแล้ว ถ้านิลยาไม่มาขวางไว้เสียก่อน หล่อนจึงได้แต่โวยวาย ‘มันหยามเรานะนิล มันดูถูกเพื่อนเรา เอาเงินฟาดหัวเพื่อนเรา’

‘แล้วเพื่อนเราไปรับเงินเค้าจริงหรือเปล่าล่ะ’

‘จริง’ คนเดือดดาลรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ก่อนจะบ่นต่อ ‘ไม่รักศักดิ์ศรีกันบ้างเลย ไอ้พวกนี้’

นิลยาส่ายหน้า ‘พวกนั้นมันก็รู้ว่าไทร่าดูถูกมัน เอาเงินฟาดหัวมัน แต่ลองคิดดูนะ มันต้องทำงานกี่ชั่วโมงกว่าจะได้ห้าพัน บางทีทำทั้งเดือนเลยนะ แต่พิมพ์รายงานให้ไทร่า ทำแค่สองคืนก็เสร็จ คุ้มแสนจะคุ้ม อย่างน้อยก็มาเป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเช่าบ้านของมัน ไอ้สุช่วยทำการบ้านของอาจารย์วิรัชให้ได้มาพันนึง มีเงินจ่ายค่าเทอมให้น้องแล้ว คุ้มมั้ยล่ะ’ นิลยาหยุดเพื่อให้อรกานต์ได้คิดตามที่เธอพูด ก่อนจะตบท้าย ‘ใช้สมองคิดเถอะว่ะ ไอ้อ้อ อย่าห่วงศักดิ์ศรีอะไรนักเลย’

อรกานต์จึงจำต้องยอมทน ยอมนิ่งต่อไป เป็นฝ่ายที่ต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจทุกครั้งที่สบสายตาหมิ่นแคลนและวาจากระทบกระเทียบต่างๆ

และความเกลียดชังยิ่งเพิ่มมากขึ้น เมื่อธีร์วราทำตัวสนิทสนม ปล่อยเนื้อปล่อยตัวกับเพื่อนชายคนหนึ่งของหล่อน สนิทใกล้ชิดอยู่ตลอดเวลาร่วมสี่เดือน ก่อนคุณเธอจะสลัดหนุ่มหน้าซื่อตาใสคนนี้ทิ้งอย่างไม่ไยดี หันไปควงชายหนุ่มหน้าตาดีซึ่งเป็นนักธุรกิจที่จบจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ส่งผลให้เพื่อนของหล่อน…ผู้ชายเดินดินธรรมดาๆ คนหนึ่ง อกหักเสียใจจนแทบจะเสียผู้เสียคน กินเหล้าเมาหยำเปขนาดเกือบถูกรถชนตาย

ตั้งแต่ครั้งนั้นมา อรกานต์จึงพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า หล่อนเกลียดผู้หญิงคนนี้สุดจิตสุดใจเลยจริงๆ