เนี่ยสือเอ๋อร์แสยะยิ้มพลางเอื้อมมือตบบ่าอีกฝ่ายและเอ่ยว่า “ถือว่าข้าได้แสดงด้านเลวร้ายที่สุดให้เจ้าเห็นแล้ว เราเป็นเพื่อนกัน ไม่สิ ตอนนี้เราเลื่อนขั้นเป็นเพื่อนตายกันแล้ว ในเมื่อสวรรค์ส่งเจ้ามาช่วยเหลือข้าเช่นนี้ ก็แสดงว่าเรามีวาสนาต่อกัน ข้ากับเจ้า แม้ไม่มีบุญเกิดเป็นพี่น้องร่วมสายโลหิต แต่เราก็เป็นพี่น้องร่วมสาบานได้นะ น้องรัก เรียกข้าว่าพี่สิบสักคำเถิด” เนี่ยสือเอ๋อร์ยิ้มให้อย่างสนิทสนม
“…ขอคิดดูก่อนนะ” ซีเหมินถิงยิ้มขำๆ
“ได้ เจ้าค่อยๆ ตรองดู อ่ะ แต่เวลานี้รีบถอดเสื้อเร็ว…”
“…ท่านช่วยหันไปทางอื่นก่อน”
“บุรุษด้วยกัน ยังจะเขินอายอันใดอีกเล่า” เนี่ยสือเอ๋อร์ล้อ
“ข้าเป็นคนขี้อาย”
ในเมื่อเจ้าตัวยอมรับออกมาเช่นนี้ เนี่ยสือเอ๋อร์ก็ได้แต่หันไปทางอื่น เขาเอามือแตะจมูก ถอดสายรัดเอว ปากก็ยังพึมพำไม่หยุด
“ประเดี๋ยวเราไปเจอกันห่างจากตัวตำบลห้าลี้ นะ จะได้เข้าเมืองด้วยกัน ถึงตอนนั้นข้าจะเอาม้าของสำนักส่งสารคืนให้เจ้า”
“ตกลง”
เสียงซ่อกแซ่กดังขึ้นเบาๆ จากข้างหลัง เนี่ยสือเอ๋อร์อยากจะแอบฟัง แต่ก็เกรงว่าสหายผู้เขินอายอย่างซีเหมินถิงจะโกรธจนชิ่งหนีไป ทิ้งให้เขาถูกแม่นางกงขย้ำแล้วกลืนกินทั้งเป็น หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรเขาก็ไม่ยอม
ชายหนุ่มยืนหันหลังให้อีกฝ่าย ถอดเสื้อผ้าแล้วยื่นให้ พร้อมกับรับเสื้อของซีเหมินถิงมาสวม แต่ทันทีที่สัมผัสเนื้อผ้า เขาก็ได้แต่แปลกใจ
“เนื้อผ้าไม่เลวนะ น่าจะซื้อหาแถวนี้ยาก”
แม้แต่ในหนานจิง ผ้าเนื้อดีเช่นนี้คงราคาไม่ถูก เจ้าเด็กยากจนคนส่งสารเช่นนี้ ปีปีหนึ่งจะหาเงินได้สักเท่าไรกัน
“พี่ใหญ่ส่งมาให้ข้าน่ะ”
“พี่ใหญ่ของเจ้าดูจะรักเจ้ามากนะ”
“ใช่แล้ว พี่ชายรักข้ามากโข”
เนี่ยสือเอ๋อร์ได้ยินดังนั้นก็ให้รู้สึกว่าน้ำเสียงแจ่มใสของซีเหมินถิง เคลือบไว้ด้วยความหมายอันน่าประหลาด ราวกับว่าที่พี่ชายเอาใจใส่เขาเพราะมีเป้าหมายแอบแฝง ขณะสวมเสื้อผ้า เขาได้กลิ่นหอมโชยมาจนสะดุดกึก ก็ดึงเสื้อขึ้นดมให้แน่ใจ…คนผู้นี้คงเอาเสื้อผ้าไปอบร่ำกระมัง รักสวยรักงามกว่าข้าเสียอีกนะ
“ข้าต้องรอท่านในนี้นานเท่าใด”
เนี่ยสือเอ๋อร์ดึงผ้าผูกเอวจนแน่น พลางหันกลับมาตอบว่า “นับแกะให้ครบสองร้อยตัว เจ้าก็…” คำพูดของเขาชะงักกึกเมื่อเห็นซีเหมินถิงสวมเสื้อผ้าของตน เนี่ยสือเอ๋อร์รู้สึกขนลุกซู่เหมือนถูกจับเปลื้องผ้าจนล่อนจ้อน
ซีเหมินถิงยิ้ม
“เป็นกระไรไป”
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าเจ้าสวมเสื้อผ้าข้าแล้วดูดีไม่หยอก” ว่าพลางถอดต่างหูออก รวบผมแล้วมัดให้เหมือนกับสหายผู้น้อง แต่หางตายังไม่วายจ้องมองซีเหมินถิงตลอดเวลา
ประหลาด ประหลาดแท้…แต่ก็ไม่รู้ประหลาดที่ใดกัน…
“จำเอาไว้นะ ไปเจอกันห้าลี้นอกตัวตำบล ไม่พบไม่เลิกรา”
ซีเหมินถิงพยักหน้ารับ
