ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 2

บ้านของพัชรสวยทั้งหลังและสวยทุกมุม นั่นทำให้มันเป็นการยากที่จิระประไพจะวาดภาพของบ้านหลังนี้ในหัวใหม่ แต่เมื่อมองมันในแง่ที่ว่าการตกแต่งแบบเดิมทำให้ผู้อยู่อาศัยไม่มีความสุขก็พอช่วยได้บ้าง

พัชรเตรียมการไว้พรักพร้อมทีเดียว เขาใช้เมสเซนเจอร์ส่งแบบแปลนและรายละเอียดการตกแต่งบ้านทั้งหมดที่มีมารอมัณฑนากรสาวตั้งแต่เช้า ดังนั้นหลังจากเดินชมทุกซอกทุกมุมของบ้านแล้วเธอจึงขอนั่งศึกษาแบบแปลนและรายละเอียดปลีกย่อยอื่นๆ จำพวกระบบไฮเทคทั้งหลายในบ้านที่ต้องเก็บรักษาไว้ ลุงทอมกับป้าตุ๊กเลยเปิดห้องทำงานให้เธอใช้งาน ซึ่งดูเหมือนว่าหญิงสาวจะเป็นคนที่ได้ใช้ห้องทำงานนี้เป็นคนแรก ก่อนหน้าเจ้าของบ้านเสียอีก

โต๊ะทำงานตัวใหญ่มาก จิระประไพสามารถวางแบบแปลนได้สบาย เวลานี้เธอยืนค้ำโต๊ะ มือไล่แปะโพสต์อิตแผ่นเล็กลงบนจุดนู้นจุดนี้ทั่วแบบแปลน ความคิดในหัวของเธอยังกระจัดกระจาย และเธอก็กำลังพยายามรวบรวมมันให้เข้าที่

ปัญหาก็คือเธออยากคุยกับเจ้าของบ้านก่อน เธอต้องรู้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร และที่สำคัญเขาต้องการให้มีอะไรอยู่ในบ้านบ้าง…เงินสร้างที่พักอาศัยได้ แต่ทำให้มันเป็น ‘บ้าน’ ไม่ได้

หญิงสาวจมอยู่กับความคิดของตนเอง ดังนั้นเมื่อมีเสียงกระแอมดังขึ้นเธอจึงสะดุ้งสุดตัว นอกจากเงยหน้าขึ้นแล้วร่างโปร่งยังกระเด้งถอยไปด้านหลังด้วย ขาเรียวชนเข้ากับเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ แต่เพราะเป็นเก้าอี้แบบมีล้อมันจึงไถลไปด้านหลัง และหนังที่หุ้มเบาะอยู่ก็ช่วยให้เธอไม่เจ็บ

“ขอโทษ ผมไม่คิดว่าคุณจะตกใจ”

คำขอโทษผ่านเข้าไปในหัวของจิระประไพ ทว่าเธอกลับไม่รับรู้ถึงความหมายของมัน ดวงตากลมโตหลังแว่นทรงกลมจับภาพผู้มาใหม่ด้วยความงุนงงระคนตกตะลึง

เขาสูง สวมชุดสูทเข้ารูปประณีต ดวงตาคมกริบสีเข้มอยู่ใต้แผงคิ้วสีดำสนิท ทั้งสองอย่างโดดเด่นตัดกับผิวขาวจัด แต่นั่นยังไม่เท่าริมฝีปากสีแดงสดที่ผู้หญิงอย่างเธอยังต้องอิจฉา ยิ่งกว่านั้นคือรัศมีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากร่างสูง มันไม่ถึงขั้นไม่เป็นมิตร ทว่าก็ไม่ได้ชวนให้เข้าใกล้ไปตีสนิทด้วยแน่ๆ เขาดูเฉยชาและไว้ตัวซึ่งอย่างหลังกานต์ก็บอกเอาไว้ก่อนแล้ว

ผู้ชายตรงหน้าของเธอคือพัชร ภักดิ์โภคิน…ใช่แน่ เขาคือพัชร เมื่อคืนเธอลองหาข้อมูลเกี่ยวกับเขาจากอินเตอร์เน็ต มันไม่ใช่เรื่องยากเลยในเมื่อเขาเป็นนักธุรกิจจากตระกูลใหญ่ร่ำรวย อีกทั้งเขายังเคยคบหากับดาราสาวระดับนางเอก และด้วยรูปลักษณ์อันโดดเด่นของเขาก็ทำให้เธอจดจำใบหน้านี้ได้ไม่ยากเลย

พอมาเจอตัวจริง ได้เห็นหน้าขาวๆ ปากแดงๆ กับท่าทางของเขาแล้ว…เหมือนเจ้าชายแวมไพร์ในซีรี่ส์ที่เธอชอบดู

“ผมพัชร เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ คุณคือมัณฑนากรของผมใช่ไหม…จาก Archwin” ชายหนุ่มพูดเรียบๆ ขณะสืบเท้าเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานมากขึ้น

“ใช่ค่ะ จี-จิระประไพค่ะ” คนเป็นมัณฑนากรยกมือไหว้ จากนั้นก็หันไปเปิดกระเป๋าสะพายเพื่อหยิบนามบัตรส่งให้เขา

พัชรพยักหน้ารับ ขณะเดียวกันก็กวาดสายตาสังเกตอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วก่อนจะก้มลงมองนามบัตร…คนตรงหน้าดูเด็กกว่าที่เขาคิดเอาไว้ว่าจะได้เจอ ถึงแม้เธอจะรวบเกล้าผมยาวประบ่าสีโอวัลตินกับสวมใส่ชุดสูทลำลองเพื่อให้ดูเป็นผู้ใหญ่ ทว่าเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มบนดวงหน้าหวานปานน้ำผึ้งก็ทำให้เธอดูเด็กอยู่ดี

ชายหนุ่มทราบว่าบริษัท Archwin นั้นทำงานดีมีมาตรฐาน และเท่าที่เคยเจอกันเขาก็ค่อนข้างแน่ใจว่าอาชวินจะไม่ปล่อยให้บริษัทตัวเองเสียชื่อเสียง ปกติเขาไม่ค่อยตัดสินใครจากหน้าตาหรืออายุ ทว่าอย่างไรที่นี่ก็คือบ้านของเขา ดังนั้นเขาย่อมอยากให้มันอยู่ในมือที่ดี

ไม่รู้เป็นความผิดของเขาเองหรือเปล่าที่รีบร้อนจนได้มัณฑนากรเด็กขนาดนี้มา…แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเขาก็จะรอดูฝีมือของเธอก่อน ประสบการณ์สอนพัชรว่าคนเก่งก็คือคนเก่ง อาชวินส่งเธอมาก็น่าจะพอรับประกันได้บ้าง