ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 4

ถึงเด็กหญิงจะเป็นหลานของเขาเอง แต่ก็ใช่ว่าจะได้เจอบ่อย เด็กหญิงยังเล็กและไม่ค่อยถูกพาออกมานอกบ้านเท่าไหร่ ถ้าจะเจอก็ต้องไปหาที่บ้านของธีรดนย์ ซึ่งเขาก็ไม่ใช่พวกที่จะไปเยี่ยมบ้านญาติบ่อยๆ เสียด้วย ที่สำคัญคือเขาไม่อยากรบกวนกานต์ซึ่งเป็นแม่ลูกอ่อน ลำพังเลี้ยงเด็กก็น่าจะเหนื่อยมากแล้ว ต่อให้มีผู้ช่วยก็ตาม เธอไม่ควรต้องสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงกับการรับแขก

“พี่กานต์ไปเข้าห้องน้ำค่ะ” จิระประไพตอบแบบเกร็งๆ

“กีกี้ แก้มยุ้ยเชียว…จำอาได้ไหมคะ” พัชรพึมพำด้วยความมันเขี้ยว นึกอยากบีบแก้มยุ้ยๆ ของเด็กน้อย แต่เขาก็ยั้งมือไว้เพราะยังไม่ได้ล้างมือ

จิระประไพมองชายหนุ่มเล่นกับหลานแบบอึ้งๆ นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นมุมนี้ของเขา ตอนนี้คนตรงหน้าดูอ่อนโยน ไม่มีเค้า ‘เจ้าชายแวมไพร์’ สักนิด…อันที่จริงเธอไม่นึกว่าเขาจะชอบเด็กด้วยซ้ำ ต่อให้เป็นหลานของเขาเองก็ตาม

“ที่โต๊ะคุณบังอรมีเจลล้างมือค่ะ” หญิงสาวบอก พอจะเดาความคิดของเขาได้เพราะสังเกตเห็นว่าเขายั้งมือ ซึ่งนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่น่าทึ่งเนื่องจากเท่าที่เคยเจอคนทั่วไปที่ไม่เคยมีลูกจะไม่ค่อยระวังเท่าไหร่

ชายหนุ่มหันไปมอง จากนั้นเขาก็เดินไปกดเจลล้างมือ ก่อนจะย้อนกลับมาบีบแก้มยุ้ยๆ ของหลานสาวอย่างรักใคร่ ขณะที่คนซึ่งอุ้มเด็กอยู่ยังคงมองเขาด้วยสายตาพิศวงต่อไป

มีเสียงฝีเท้าลอยมา สองหนุ่มสาวหันไปมองพร้อมกันแล้วก็พบว่าเป็นพ่อแม่ของเด็กน้อยที่เดินเคียงข้างกันมา

“ขอบคุณนะจี กีกี้ไม่งอแงใช่ไหม” กานต์ถามพร้อมกับเอื้อมมารับเด็กหญิงกลับไป

“ไม่เลยค่ะ อารมณ์ดีมาก” จิระประไพตอบแล้วหันไปยกมือไหว้ธีรดนย์ อีกฝ่ายยกมือรับไหว้และทำท่าว่าจดจำเธอได้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรและหันไปสนใจลูกสาวตัวน้อยที่ส่งเสียงอ้อแอ้อย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวค่อยอุ้มจ้ะ คุณพ่อมือเปื้อน”

ธีรดนย์นั้นเป็นที่เลื่องลือเรื่องความดุและความโหด แถมมาดปกติของเขาก็สมกับเป็นนักธุรกิจใหญ่ ทว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่มีแววความดุโหดและไม่มีมาดที่ว่าเลยสักนิด…พอผู้ชายตัวโตๆ ทำน่ารักกับเด็กแล้วมันก็ชวนให้เอ็นดูอย่างช่วยไม่ได้

“ที่โต๊ะคุณบังอรมีเจลล้างมือ” พัชรบอกญาติเหมือนที่จิระประไพบอกเขา พอได้ยินอย่างนั้นธีรดนย์เลยหันไปมองแล้วเดินไปดู

“อุ้มไหมคะ” กานต์ถามญาติสามีอย่างเป็นมิตร เมื่อครู่ตอนเดินมาเธอสังเกตเห็นเขากำลังเล่นกับเด็กหญิงอยู่

“ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มปฏิเสธ ดวงตายังจับจ้องมองเด็กน้อยที่ยกไม้ยกมือไปทางที่ผู้เป็นพ่อเดินไป “ได้ยินว่ากีกี้ติดพ่อ ท่าทางจะติดจริงๆ”

“ติดค่ะ ลูกติดพ่อ พ่อก็ติดลูก” กานต์หัวเราะ

“อ้าว อยู่กันพร้อมทั้งคุณธีคุณพัชรเลย เชิญหน่อยค่ะ” บังอรที่เพิ่งเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตนเองทำหน้าแปลกใจนิดหนึ่งก่อนจะออกปาก พอพัชรได้ยินอย่างนั้นเลยหมุนกายไปสมทบกับญาติผู้พี่

“โอ๋ๆ รอคุณพ่อแป๊บนึงนะคะ” ผู้เป็นแม่ปลอบลูกน้อยเมื่อสังเกตว่าเด็กหญิงทำท่าจะงอแง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับการที่ธีรดนย์เดินห่างไปเหมือนไม่สนใจหรือเปล่า จากนั้นกานต์ก็หันมายิ้มกับสาวรุ่นน้องแล้วเปิดประเด็นชวนคุย “หนุ่มๆ บ้านนี้เขารักเด็กกันมากเลยแหละ”