บรรดาแขกเหรื่อถูกเหตุพลิกผันเมื่อครู่ทำให้ตะลึงค้าง ห้องหออันรื่นเริงเงียบกริบในพริบตา เกาจื่อฮั่นอยู่ใกล้หลี่เจาเกอ ตอนแมวดำกระโจนมานางเองก็มองเห็น แต่กลับไม่ทันสังเกตว่ากู้หมิงเค่อปรากฏตัวเมื่อใด นางตกใจจนตัวโยน เดิมอยากตรงรี่ไปไถ่ถาม ทว่าเขายืนอยู่ข้างกายหลี่เจาเกอ ท่าทางบ่งชัดว่าห้ามผู้อื่นเข้าใกล้ สยบขวัญจนนางไม่กล้าพูดจา
รอจนเขากับหลี่เจาเกอสนทนาจบ นางค่อยเดินไปถามหยั่งเชิง “เซิ่งหยวน เจ้าไม่เป็นไรกระมัง ต้องตามหมอหลวงหรือไม่”
“ไม่ต้อง”
“ต้อง”
เสียงตอบของหลี่เจาเกอกับกู้หมิงเค่อดังขึ้นพร้อมกัน หลี่เจาเกอไม่ชอบใจ แหงนหน้าถลึงตากล่าว “แค่แผลถูกแมวข่วน ไม่แน่ว่ารอจนหมอหลวงมาถึง แผลอาจจะสมานแล้ว แผลเล็กๆ จะต้องวุ่นวายเช่นนี้ทำอะไร”
“บนนั้นมีพิษปีศาจ” เสียงของกู้หมิงเค่อราบเรียบ แต่ความหมายเด็ดขาดอย่างยิ่ง “ซ่อนอาการเพราะกลัวหมอ เป็นข้อห้ามที่สำคัญ บาดเจ็บก็ต้องไปรักษา ถ่วงไว้จนร้ายแรงจะทำเช่นไร”
“พิษปีศาจนะ ตามหมอหลวงมามีประโยชน์อะไรเล่า”
สองคนนี้พอเอ่ยปากต่างก็ออกอาการเป็นผู้สูงส่งที่พูดคำใดต้องเป็นไปตามนั้น เกาจื่อฮั่นถูกกระหนาบอยู่ตรงกลาง ลำบากใจทั้งสองทาง จึงลอบยกมือขึ้นก่อนเอ่ยแทรก “เซิ่งหยวน รองตุลาการ ขอขัดจังหวะสักครู่ หากเซิ่งหยวนไม่อยากเชิญหมอหลวง ข้างตัวข้ามีสาวใช้ที่รู้วิชาแพทย์ มิสู้ให้สาวใช้ข้าพันแผลให้เจ้า”
หลี่เจาเกอกับกู้หมิงเค่อไม่พูดจา ต่างยอมถอยคนละก้าวเห็นพ้องกับข้อเสนอนี้ เกาจื่อฮั่นทั้งที่เป็นผู้ลงแรง ขณะนี้กลับพรูลมหายใจยาวราวได้รับบุญคุณบางอย่าง “จิงโม่ จงไปทำแผลให้องค์หญิงเซิ่งหยวน องค์หญิงอี้อัน ผู้น้อยขอยืมห้องว่างที่เงียบสงบสักห้องได้หรือไม่”
เพราะเหตุแทรกซ้อนเรื่องแมวดำ บรรยากาศการก่อกวนห้องหอถูกกวาดหายไปสิ้น ผู้คนไม่มีแก่ใจจะชมพิธีเปิดพัดอีก หลี่เจินจึงให้สาวใช้ขยับพัดกลมออกแล้วลุกขึ้นกล่าว “เป็นความผิดของข้าพี่หญิงคนนี้ ถึงกับทำให้น้องหญิงรองบาดเจ็บในจวน มู่จิ่น รีบพาน้องหญิงรองของข้าไปใส่ยาที่ห้องพักแขกเร็วเข้า”
“เพคะ”
สาวใช้ของหลี่เจินก้มศีรษะ วิ่งเหยาะมาถึงตรงหน้าหลี่เจาเกอ แล้วทำความเคารพ “เชิญองค์หญิงเซิ่งหยวนเสด็จตามหม่อมฉันมาเพคะ”
หลี่เจาเกอบาดเจ็บแต่กลับคล้ายคนไม่เป็นอันใด นางกระชับเสื้อผ้าก่อนเดินไปกับสาวใช้ผู้นั้น โม่หลินหลางเร่งฝีเท้าตามหลังหลี่เจาเกอ รอจนพวกนางจากไปแล้ว คนในกระโจมชิงหลูจึงมองหน้ากันไปมาอย่างประดักประเดิด
ในที่สุดก็มีคนเอ่ยปากขึ้นเป็นคนแรก “แมวจรนั่นโผล่มาจากที่ใดกัน ถึงกับตะปบคน”
เมื่อมีคนเริ่มเปิดประเด็น คนอื่นๆ ก็ต่อบทสนทนากันโขมงโฉงเฉง “ไม่รู้สิ จวนองค์หญิงอี้อันเป็นจวนสร้างใหม่ ตามหลักไม่ควรมีแมวจร”
“น่ากลัวว่านั่นไม่ใช่แมวจรน่ะสิ พวกเจ้าไม่เห็นท่าทางของมันเมื่อครู่หรือ เร็วปานสายฟ้า ข้ายังไม่ทันเห็นชัด องค์หญิงเซิ่งหยวนก็ถูกตะปบบาดเจ็บไปแล้ว โชคยังดีมีรองตุลาการกู้อยู่ด้วย หาไม่…หากพลาดตะปบถูกใบหน้าขององค์หญิง เช่นนั้นก็เดือดร้อนแล้ว”
หากหลี่เจาเกอถูกทำร้ายใบหน้าในจวนองค์หญิงอี้อัน เกรงว่าแม้แต่ธรณีก็ถูกเทียนโฮ่วพลิกตลบได้ หัวข้อสนทนาของผู้คนวนเวียนอยู่ที่กู้หมิงเค่อ กู้หมิงเค่อล้วนไม่ต่อคำสนทนา ท่าทางของเขาที่นิ่งเฉยไม่พูดจานั้นแลประดุจเทพสวรรค์มาจุติ ไม่มีใครกล้าผลีผลามเข้าไปถาม นานเข้าผู้คนก็พากันเอ่ยถึงเรื่องอื่นแทน
“ฝีมือขององค์หญิงเซิ่งหยวนเป็นที่ประจักษ์ชัด แมวตัวนั้นยังตะปบทำร้ายนางได้ หรือมันเป็นปีศาจ?”
“ต้องใช้แน่ๆ เจ้าไม่ได้ยินคำพูดขององค์หญิงเซิ่งหยวนเมื่อครู่หรือ บนกรงเล็บแมวมีพิษปีศาจ”
ในฝูงชนบังเกิดเสียงร้องแตกตื่นของสตรีบ้างดังบ้างเบา ผู้คนอุทานกันว่า “ไฉนมีปีศาจอีกแล้ว ต้นปีเพิ่งถูกชาวถู่ปัวก่อกวนไปหนึ่งยก ข้านึกว่าในที่สุดจะได้ผ่านปีที่สงบสุข ผลปรากฏว่าเกิดมรสุมขึ้นอีกแล้ว”
เผยจี้อันยืนอยู่กลางฝูงชน อดหันไปมองกู้หมิงเค่อไม่ได้ ท่าร่างของกู้หมิงเค่อเมื่อครู่รวดเร็วเหลือเกิน ตนเพิ่งคิดจะขยับ อีกฝ่ายก็ไปยืนอยู่ข้างกายหลี่เจาเกอแล้ว หลี่เจาเกอเองยังหลบไม่พ้น อีกฝ่ายกลับสกัดแมวดำได้อย่างผ่อนคลายด้วยพัดเดียว เผยจี้อันผุดความรู้สึกประหลาดบางอย่าง…หากไม่ใช่เพราะหลี่เจาเกอบาดเจ็บ เหนี่ยวรั้งฝีเท้ากู้หมิงเค่อไว้ แมวดำตัวนั้นตกอยู่ใต้เงื้อมมือของกู้หมิงเค่อคงไม่มีเรี่ยวแรงตอบโต้โดยสิ้นเชิง
เผยจี้อันกำลังมองกู้หมิงเค่ออย่างครุ่นคิด ไม่ได้สังเกตว่าหลี่ฉังเล่อเองก็เงยหน้ามองดูเขาอยู่ นางรอพักใหญ่ค่อยเอ่ยเบาๆ ขัดจังหวะอาการใจลอยของเขา “พี่เผย ราชธานีตะวันออกมีปีศาจอีกแล้ว”
เผยจี้อันดึงสติคืนมา หลุบตาอำพรางอาการว่อกแว่กของตน อันที่จริงเขาไม่ทันใส่ใจว่านางพูดอันใด จึงตอบไปเรื่อยเปื่อยว่า “ไม่เป็นไรหรอก ฝ่าบาทกับเทียนโฮ่วทรงไม่มีทางปล่อยให้ปีศาจทำร้ายท่าน”
