ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 1

ริมฝีปากของเฮยซานที่อยู่หลังหน้ากากอ้าแล้วหุบ หุบแล้วอ้า สุดท้ายเขาก็ฝืนหัวเราะออกมา “หึ หัวหน้ามู่พูดเช่นนี้แสดงว่าข้าถูกแผนของหน่วยประตูหกบานในคืนนี้บีบให้ต้องเผยตัวออกมาน่ะสิ เช่นนั้น…ข้าเฮยซานมิกลายเป็นพลเมืองดีผู้มีความกล้าหาญชาญชัยไปแล้วหรือ”

“ท่านซานมิใช่คนดีหรือ” หญิงสาวถามตามตรง

“เอ่อ…เป็นคนดีแน่นอน แต่ก็พอมีชื่อเสียงอยู่ในกลุ่มคนเลวด้วย!” เฮยซานดูจะไม่คุ้นกับการถูกเรียกว่าเป็นคนดีเอามากๆ เพราะเขามีท่าทางคล้ายไม่รู้ว่าจะเอามือเอาเท้าไปวางไว้ที่ใด

ดูเหมือนชายหนุ่มจะฉุกคิดเรื่องอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงยกมือที่เกาะกุมกันของทั้งสองคนขึ้นมาแล้วยื่นไปตรงหน้ามู่ไคเวยอย่างรวดเร็ว “ในเมื่อท่านบอกว่าข้าเป็นคนดี เช่นนี้ก็ควรปลดกุญแจมือของหน่วยประตูหกบานออกไปได้แล้วกระมัง หัวหน้ากลุ่มสี่ปักษีคงไม่กลั่นแกล้งพลเมืองดีใช่หรือไม่”

มู่ไคเวยดึงมือของพวกเขาทั้งสองคนลงมาก่อนที่มุมปากจะคลายลง “พลเมืองดีต้องให้ความช่วยเหลือและสนับสนุนภารกิจการสืบคดีของหน่วยประตูหกบาน” นางยังคงยืนกรานหนักแน่น “ท่านซานยังตกเป็นผู้ต้องสงสัย ขออภัยที่ข้ายังไม่อาจปล่อยท่านไปได้”

ชายหนุ่มเบิกตากว้าง “นี่ท่านจงใจบีบคั้นข้าใช่หรือไม่!”

“บีบคั้นอะไร”

“บีบให้ข้าเป็นคนชั่ว” พูดยังไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็ดีดนิ้วใส่จุดชาบนแขนของหญิงสาว

มู่ไคเวยปัดป้องตามสัญชาตญาณ แต่น่าเสียดายที่นางช้ากว่าเขาเล็กน้อย

หลังจากถูกเล่นงาน มือข้างที่นางเกาะเกี่ยวนิ้วของเขาไว้ก็มีความรู้สึกชาวาบจนเผลอคลายออกมาเอง มู่ไคเวยได้แต่เบิกตามองชายหนุ่มแสดงวิชาหดกระดูกแสนพิสดารในระยะประชิด ทำให้มือใหญ่ที่ประกอบด้วยนิ้วเรียวหลุดออกจากกุญแจมือได้อย่างลื่นไหล มู่ไคเวยสะดุ้ง เพราะบนยอดไม้หาใช่ที่ที่เหมาะแก่การสำแดงวรยุทธ์ นางจึงต้องฝืนใช้มือข้างเดียวไปจับตัวอีกฝ่าย

แต่นางกลับคว้าตัวเขาไว้ไม่สำเร็จ ซ้ำยังเห็นชายหนุ่มพลิกหลบไปทางด้านหลังของตน และเนื่องจากพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก มู่ไคเวยจึงสะบัดศีรษะเหล็กไปทางด้านหลังเพื่อกระแทกใส่เขาเสียดื้อๆ

กระบวนท่าที่ไร้แบบแผนนี้ให้ผลชะงัด เพราะท้ายทอยของนางกระแทกถูกจมูกของชายหนุ่มอย่างแรงจนได้ยินเสียงร้องโอ๊ย มู่ไคเวยรีบหันหน้าไป ชั่วขณะนั้น เฮยซานเหมือนเสียการทรงตัวจึงร่วงลงไปด้านล่าง เสียงกิ่งไม้หักดังมาไม่หยุด

มู่ไคเวยรีบกระโดดตามลงไปที่พื้นแต่กลับไม่เห็นเงาร่างของเฮยซานอีก

“หัวหน้าอยู่นี่!”

“เจอตัวแล้วๆ!”

“หัวหน้า!”

“ลูกพี่! ลูกพี่…”

“ใต้เท้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ขอรับ”