ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 1

ทั้งที่เป็นถึงหัวหน้ากลุ่มสี่ปักษีแห่งหน่วยประตูหกบาน แต่หญิงสาวกลับมีรูปร่างเล็กอ้อนแอ้นดูน่าเอ็นดู นิสัยห้าวหาญ เข้มงวดดุดัน แต่ขณะเดียวกันก็ดูน่ารัก และในที่สุดชายหนุ่มผู้ ‘ต่ำต้อย’ ที่อยากจะพูดคุยกับนางเพราะ ‘สถานการณ์บังคับ’ ก็ไม่ได้ผิดคำสาบานเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน ในเมื่อไม่ผิดต่อความตั้งใจของตัวเองเช่นนี้แล้ว จะให้เขาปล่อยโอกาสนี้ไปง่ายๆ ได้อย่างไร จะทำใจได้อย่างไร…

“ใต้เท้ามู่อยากหาคนซ้อมวิชามือคว้าจับด้วยหรือ ข้า เอ่อ…เฮยซานยินดีร่วมด้วยอย่างยิ่ง”

ชายหนุ่มเพิ่งพูดจบคำ เงาร่างสายหนึ่งก็พุ่งเข้าหา

มู่ไคเวยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้หายใจ นางปราดเข้ากระหน่ำเล่นงานเขาดุจพายุซัดสาด

หลักสำคัญของวิชามือคว้าจับอยู่ที่แขนขาทั้งสี่ หลักรองอยู่ที่ความว่องไวของสองแขนและนิ้ว ทำให้มู่ไคเวยที่ตัวเล็กน่ารักสามารถใช้วิชามือคว้าจับเจ็ดสิบสองท่าได้อย่างแคล่วคล่องว่องไว นางต้องการใช้วิธีสี่ตำลึงปาดพันชั่งจึงเค้นเอาสุดยอดวิชาออกมา ทำให้เฮยซานถูกรุกไล่จนเผยช่องออกมาเล็กน้อย

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังแกร๊ก เฮยซานก้มลงมองใบหน้าใสกระจ่างของหญิงสาวที่เข้ามาอยู่ตรงหน้า สีหน้าจริงจังของนางทำให้เขาใจสั่น ชั่วขณะนั้น สมองของชายหนุ่มพลันว่างเปล่าขาวโพลน แต่พอได้สติในครู่ถัดมา ข้อมือขวาก็มีกุญแจมือเหล็กสีทะมึนเพิ่มเข้ามาอันหนึ่งแล้ว

นี่ต่างหากที่เป็นเป้าหมายของนาง!

อะไรคือ ‘เรามาประมือกันอีกยกหนึ่งดีกว่า’ ‘ข้าเคยฝึกวิชามือคว้าจับเจ็ดสิบสองท่ามาบ้าง’ ความจริงคือนางต้องการหาวิธีประชิดตัวเขาเพื่อฉวยโอกาส ‘ลอบโจมตี’ ตอนเผลอต่างหาก!

สำหรับมู่ไคเวยผู้มีหน้าที่รับผิดชอบงานของทางการ การ ‘ลอบโจมตี’ เช่นนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องชอบธรรมแล้ว

หลังจากลอบโจมตีสำเร็จ นางก็ออกแรงกระตุกกุญแจมือและขยับริมฝีปากเพื่อพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับมีกลิ่นบางๆ โชยมากระทบฆานประสาทเสียก่อน

กลิ่นนี้มัน…มันคือ…

นางชะงักงันไปในบัดดล หัวใจเต้นถี่รัว สองตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ!

ทว่าจังหวะที่นางสูดลมหายใจเข้าปอดเพียงไม่นาน กุญแจมือเหล็กกลับถูกแย่งชิง

เฮยซานโต้กลับด้วยวิธีย้อนรอย เขาสวมกุญแจมือลงบนข้อมือซ้ายของนางเสียงดังแกร๊ก

“มาอย่างไรต้องไปอย่างนั้น เมื่อหัวหน้ากลุ่มสี่ปักษีใส่กุญแจมือข้าแล้ว หากข้าไม่ใส่กุญแจมือท่านตอบ ย่อมเป็นการเสียมารยาทใช่หรือไม่”

นัยน์ตาของชายหนุ่มดำขลับสุกใส แม้จะมีหน้ากากบางๆ กั้น แต่มู่ไคเวยยังคงมองเห็นริมฝีปากที่แย้มยิ้มของเขาได้ถนัดว่าเขายิ้มกว้างมากเพียงใด

ขณะที่หญิงสาวกำลังจดจ่อ นางสามารถจับกลิ่นแปลกๆ นั่นได้ง่ายขึ้นว่ามันมาจากร่างของเฮยซาน

แม้เวลาจะผ่านมานานหลายปีจนกลิ่นนี้เลือนรางอยู่ในความทรงจำ และหัวใจส่วนลึกบอกว่ายังมีเรื่องราวที่น่าสงสัยอีก แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมปล่อยเขา!