ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 3

ภายในรถม้าเงียบกริบไปพักหนึ่งก่อนที่มู่ไคเวยจะเอ่ยถาม “ว่ากันว่าเพราะท่านอ๋องร่างกายอ่อนแอ และตอนเด็กป่วยเป็นโรคประหลาดทำให้…คังอ๋องกับพระชายาคนก่อนไปเจอโจรสลัดที่ซานชวนโข่วเข้า ช่างเป็นเรื่องที่น่าสลดใจอย่างมาก…แล้วท่านอ๋องจำได้หรือไม่ว่ามีคนช่วยท่านได้อย่างไร หรือจำเรื่องราวในตอนนั้นได้หรือไม่ และโรคประหลาดนั่นได้รับการรักษาเช่นไร”

ฟู่จิ่นซีดึงเสื้อกันหนาวให้ห่อตัวได้ดีขึ้น ขนจิ้งจอกหิมะฟูฟ่องช่วยขับเน้นใบหน้าขาวผุดผาดให้แลดูหล่อเหลาคมคายมากยิ่งขึ้น

เขาขดร่างนิดๆ เอนพิงหมอนใบใหญ่ น้ำเสียงเนิบช้าลงกว่าเดิม “ตอนนั้นข้ายังเด็กมาก อาการป่วยทำให้มึนศีรษะอยู่ตลอดเวลาจึงจำอะไรไม่ได้ พอได้สติก็พบว่ามีหมอหญิงคนหนึ่งอยู่ตรงหน้า หมอหญิงผู้นั้นใช้วิชาเฉพาะตัวรักษาอาการป่วยให้ข้า เพียงแต่อาการป่วยหนักดุจขุนเขา และการรักษายาวนานดุจสาวไหม ระหว่างนั้นข้าต้องทนทรมานอยู่หลายครั้ง ทั้งยังเกือบตายอยู่หลายหน ใช้เวลาถึงหนึ่งปีเต็มๆ กว่าจะฝืนขจัดโรคประหลาดออกจากตัวสำเร็จ แต่คนเราเมื่อเจ็บแล้วจะทำให้ฟื้นคืนเหมือนเดิมก็เป็นเรื่องยาก…เหตุใดใต้เท้ามู่จึงอยากรู้เรื่องนี้หรือ”

มู่ไคเวยสังเกตเห็นว่าคังอ๋องฟู่จิ่นซีดูจะเก่งเรื่องวกถามแบบไม่ให้ตั้งตัว ไม่รู้ว่าเขามีเจตนาหรือไม่ แต่สิ่งที่เขาพูดมาทำให้ผู้อื่นรู้สึกสลดใจ

“ผู้น้อยเพียงรู้สึกแปลกใจ” มู่ไคเวยพยายามทำเสียงให้นิ่งที่สุด

นางสังเกตเห็นว่าท่านั่งที่ดูคล้ายไม่มีกระดูกของเขากับใบหน้าเผือดซีดเหมือนไม่มีสีเลือดนั้น หากไม่มีเสื้อคลุมขนจิ้งจอกช่วยบังเอาไว้ บางทีอาจได้เห็นร่างผอมบางที่ไร้เนื้อหนังของเขาอยู่ข้างในก็เป็นได้

ต้องทนทรมานอยู่หลายครั้ง เกือบตายหลายหน คนที่เคยเจ็บ…

คำบอกเล่าของเขาทำให้นางจินตนาการภาพของเด็กน้อยที่ถูกโรคภัยรุมเร้าจนต้องดิ้นรนเวียนวนอยู่หน้าประตูผีหลายต่อหลายรอบกว่าจะรอดมาได้ ทว่าเมื่อได้สติ เขาก็ต้องเผชิญกับความเศร้าเสียใจที่สูญเสียบิดามารดาไปพร้อมกัน…หน้าอกด้านซ้ายของนางพลันปวดหนึบจนไม่กล้าคิดไปมากกว่านั้น

ตอนแรกนางวางแผนว่าจะเลียบๆ เคียงๆ เพื่อดูว่าคังอ๋องฟู่จิ่นซีรู้สาเหตุที่แท้จริงในการตายของบิดามารดาของเขาที่ซานชวนโข่วหรือไม่

แน่นอนว่านางอยากรู้ว่าเขาเคยพบมารดาของนาง…หรือเคยพูดคุยกับมารดาของนางบ้างหรือไม่

ก่อนที่มารดานางจะจากไป ได้ทิ้งคำสั่งเสียอะไรไว้

ตอนมารดายังอยู่…นางอาลัยท่านพ่อและบุตรสาวของนางบ้างหรือไม่

แต่สุดท้ายมู่ไคเวยพลันรู้สึกว่าการซักถามเช่นนี้ดูเป็นการละลาบละล้วงมากเกินไป ทำให้นางรู้สึกลำบากใจ เพราะสถานการณ์ของฟู่จิ่นซีในเวลานั้นก็ลำบากยากแค้นเช่นเดียวกัน แล้วมู่ไคเวยจะคาดหวังให้เด็กที่ถูกโรคประหลาดรุมเร้าคนหนึ่งจดจำฝันร้ายนั้นอย่างไม่มีวันลืมเลือนหรือ!