ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 3

นางส่ายศีรษะแล้วยิ้มเล็กน้อย “ต้องขออภัยท่านอ๋อง ผู้น้อยทำงานอยู่ในหน่วยประตูหกบานมาหลายปีทำให้เวลาพบเจอเรื่องข้องใจอะไรแล้วต้องหาคำตอบให้ได้ ช่างน่าละอายใจนัก”

ฟู่จิ่นซีมองนางด้วยเนตรหงส์ที่ฉายแววอ่อนล้าปริบๆ ริมฝีปากรูปกระจับยกสูงขึ้น “หัวหน้ามู่สอบปากคำข้าเหมือนเป็นคนร้ายเช่นนี้ ข้าไม่สบายใจเลย”

‘หัวหน้ามู่สอบปากคำข้าเหมือนเป็นคนร้ายเช่นนี้ ข้าไม่สบายใจเลย’

ประโยคนี้ผุดขึ้นมาในสมองของมู่ไคเวยแล้วกึกก้องอึงอลอยู่ในโสตประสาท เพราะคำคุ้นหูที่ใครคนหนึ่งที่มีฝีมือตึงมือนางเคยกล่าวกับนางไว้

เฮยซาน

ไม่ เป็นไปไม่ได้ ข้าจะต้องคิดมาก เหลวไหลเกินไปแน่ๆ

นางทำงานที่หน่วยประตูหกบานมานาน แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ต้องทวนซ้ำถึงสามรอบกว่าจะปล่อยวางได้ นางเป็นคนขี้ระแวง ช่างคิดมาก และห่วงมากจนตะกอนที่อยู่ในก้นบึ้งของจิตใจแทบจะใกล้ตกผลึกกลายเป็นต้นตอของโรคแล้ว

ทว่าในคืนที่เฮยซานปรากฏตัวขึ้น นางได้ไล่ตามกลิ่นของอีกฝ่ายจนเบาะแสขาดหายไปที่นอกกำแพงสูงของจวนคังอ๋องจริงๆ

ด้านในกำแพงสูงของจวนคังอ๋องซ่อนใครเอาไว้ หรือมีปริศนาอะไรอยู่

หรือจะบอกว่าทั้งหมดเกิดจากนิสัยชอบตั้งคำถามของนาง?

“ผู้น้อยมิกล้า” เพราะเห็นว่าเขาไม่ได้โกรธจริง มู่ไคเวยจึงส่ายหน้าและยิ้มนิดๆ อีกครั้ง

ทันใดนั้น เหมือนนางจะนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้เลยหยิบวัตถุกลมจิ๋วเม็ดหนึ่งออกมาจากถุงผ้าสีขาวตรงเอวมาไว้ในฝ่ามือแล้วยื่นไปตรงหน้าฟู่จิ่นซีอย่างสำรวม “ท่านอ๋องช่วยดูหน่อยเถอะว่าท่านรู้จักมุกเม็ดนี้หรือไม่”

ไข่มุกมีขนาดเท่าเล็บมือ เม็ดกลมเกลี้ยงไร้ตำหนิ ส่องประกายแวววับสดใส เป็นอัญมณีชั้นเลิศที่ต้องใช้ช่างฝีมือเยี่ยมจึงจะทำของเล็กน่ารักชิ้นนี้ออกมาได้

ประกายของไข่มุกสะท้อนเข้าไปในดวงตา ทำให้นัยน์ตาของฟู่จิ่นซีราวกับเปล่งแสงจ้าขึ้น ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกมายังคงเรียบเรื่อย