แต่อวี้ฉือเฟยเยี่ยนกลับตระหนักอยู่แก่ใจว่าบุรุษอายุยี่สิบสามปีตรงหน้ามีตัวตนที่ร้ายกาจกินเนื้อไม่คายกระดูกเช่นไร แรกเริ่มที่ฮั่วอวิ่นจะก่อกบฏยังเกิดความลังเลไม่แน่ใจ แต่ฮั่วจวินถิงที่อายุสิบเจ็ดปีในเวลานั้นกลับเล็งโอกาสอันเหมาะสม เห็นว่าต้าเหลียงกำลังเหน็ดเหนื่อยกับการรับมือแนวหลังของกองทัพผดุงธรรมที่ก่อกบฏขึ้นตามที่ต่างๆ หลังจากฮั่วจวินถิงเกลี้ยกล่อมบิดาหลายครั้งไม่เห็นผล ได้ฉวยโอกาสตอนที่รัชทายาทของฮ่องเต้ต้าเหลียงออกลาดตระเวนชายแดน ลอบตัดศีรษะของรัชทายาท ทั้งยังย้ายตัวบิดาที่เมาสุราไปนอนในห้องนองเลือด จัดวางอยู่กับร่างของรัชทายาทที่ไร้ศีรษะ
ลองคิดภาพดูได้ว่าหลังจากฮั่วอวิ่นตื่นมาพบว่าในมือตนเองกุมกระบี่ยาวสภาพเลือดอาบร่างจะตื่นตกใจมากเพียงใด ต่อให้คนที่สังหารรัชทายาทไม่ใช่เขา แต่ก็เป็นบุตรชายแท้ๆ ของเขาเอง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจปฏิเสธความผิดได้
ฮั่วอวิ่นเองก็ถูกบุตรชายที่โหดเหี้ยมบีบคั้นให้จนตรอก จำเป็นต้องก่อกบฏ แต่ก่อนยกทัพเขาสั่งเฆี่ยนฮั่วจวินถิงหนึ่งร้อยครั้งต่อหน้าสามกองทัพผดุงธรรม ลงโทษบุตรชายที่ลงมือทำก่อนค่อยรายงาน ทว่าหลังจากเฆี่ยนตีครบหนึ่งร้อยครั้ง ยังไม่ทันเช็ดรอยเลือดบนแผ่นหลัง ฮั่วจวินถิงก็สวมชุดเกราะนำกองทัพผดุงธรรมแหวกผ่านวงล้อมของทัพต้าเหลียงที่บุกมาชำระแค้น บัญชาการผู้ใต้บังคับบัญชายึดครองเมืองสำคัญสองเมืองติดต่อกัน หลังจากนั้นยังยึดกองทัพผดุงธรรมลวี่หลินของค่ายชิงอวิ๋น เพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตนเองไม่หยุดหย่อน
ตามหลักแล้วใต้หล้าครึ่งหนึ่งของฮั่วอวิ่นมีฮั่วจวินถิงผู้นี้เป็นคนต่อสู้แย่งชิงมา แต่จนใจที่ลำดับอาวุโส รวมกับในใจฮั่วอวิ่นเองก็ค่อนข้างระแวงบุตรชายคนรองผู้นี้ อีกทั้งถึงแม้บุตรชายคนโตจะปราศจากความดีความชอบในสนามรบ แต่ก็เป็นคนกตัญญู ได้รับความโปรดปรานจากฮองเฮาเสิ่นซื่อ หลังจากก่อตั้งราชวงศ์ต้าฉี จึงแต่งตั้งบุตรชายคนโตฮั่วตงเหลยเป็นรัชทายาทอย่างสมเหตุสมผล
ในวันหน้าตำหนักบูรพาแห่งต้าฉีจะต้องวุ่นวายอย่างแน่นอน…
อวี้ฉือเฟยเยี่ยนคิดมาถึงตรงนี้แล้วช้อนสายตาขึ้นมองเซียวอ๋องผู้นั้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเซียวอ๋องผู้นั้นมองมาตั้งแต่เมื่อใด นัยน์ตาเข้มลึกกำลังจับจ้องมาที่นางตรงๆ
อวี้ฉือเฟยเยี่ยนไม่อยากสบตากับเขา หลังจากเข้ามาในห้องหนังสือจึงก้มหน้าย่อกายลงถวายบังคมให้กับเซียวอ๋อง
เซียวอ๋องวางตำราในมือลง โบกมือไล่สาวใช้กับเด็กรับใช้ที่ปรนนิบัติอยู่ในห้องหนังสือออกไป เหลือเอาไว้แค่พวกเขาสองคนตามลำพัง ก่อนชี้นิ้วไปยังห่อกำมะหยี่ข้างมือตนเองเอ่ย “รบกวนคุณหนูอวี้ฉือเหน็ดเหนื่อยช่วยซ่อมแซมแจกันใบนี้ให้ข้าแล้ว”
อวี้ฉือเฟยเยี่ยนไม่ได้ลุกขึ้น เพียงเอ่ยตอบรับเสียงเบา “เซียวอ๋องทรงยุ่งกับราชกิจ ผู้น้อยมิกล้ารบกวน จะขอนำแจกันใบนี้กลับบ้าน หลังจากซ่อมเสร็จแล้วค่อยถวายให้ท่านอ๋องอีกทีได้หรือไม่”
เซียวอ๋องใช้แค่คำเดียวมาปฏิเสธคำขอของนาง “นั่งลง!”
อวี้ฉือเฟยเยี่ยนได้แต่เดินย่างเท้าเข้าไปหา เห็นว่าตรงโต๊ะหนังสือตัวนั้นนอกจากเก้าอี้ไม้จันทน์มีที่เท้าแขนซึ่งเซียวอ๋องนั่งอยู่ ยังมีเก้าอี้พนักกลมหุ้มผ้าต่วนผืนนุ่มสีม่วงตัวหนึ่งอยู่ด้วย เซียวอ๋องบอกให้นางนั่งลง อวี้ฉือเฟยเยี่ยนจึงขยับเก้าอี้พนักกลมตัวนั้นออกห่างจากเซียวอ๋องเล็กน้อย ถึงได้นั่งลงตัวตรง ยื่นนิ้วขาวผ่องออกมาหยิบแผ่นไม้ไผ่ที่วางอยู่ในจานกระเบื้องด้านข้าง แต้มกาวเชื่อมเครื่องกระเบื้องแล้ว หาแผ่นกระเบื้องสองชิ้นที่เข้ากันมาค่อยๆ แปะติดกัน
กาวนี้ดุจน้ำ หลังจากประกบกันแล้วจำเป็นต้องอยู่นิ่งๆ สักพัก อวี้ฉือเฟยเยี่ยนจับแผ่นกระเบื้องติดกัน วางมันลงด้านข้างอย่างระมัดระวัง เมื่อเงยหน้าก็เห็นว่าเซียวอ๋องกำลังประสานมือ ข้อศอกวางพาดบนที่เท้าแขนด้วยท่าทางผ่อนคลาย ทว่าดวงตากลับมองมาที่นางดุจเหยี่ยวจ้องกระต่าย
ครั้งนี้อวี้ฉือเฟยเยี่ยนไม่ได้หลบเลี่ยง แต่มองตอบองค์ชายรองกลับไป ถึงแม้เป็นเพราะครอบครัวท่านลุงอยู่ในเมืองหลวง นางจึงจำเป็นต้องยอมอ่อนน้อมถ่อมตนชั่วคราวเพื่อความปลอดภัยของพวกเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะกลัวองค์ชายรองผู้นี้ เหตุผลที่เซียวอ๋องเรียกหานางครั้งนี้ย่อมมีพิรุธ ถ้าถูกเขาจับได้ นางก็ไม่คิดเล่นสนุกอย่างแมวจับหนู คอยหลบๆ ซ่อนๆ กับเขาหรอก
