สมัยนั้นนางอายุเพียงสิบสองปี หลังจากผู้อาวุโสของสองครอบครัวตกลงกันเสร็จเรียบร้อยก็ได้อ้างงานเลี้ยงชมบุปผาในครอบครัวมาให้เด็กสองคนได้พบหน้ากัน เวลานั้นคุณชายหวังอายุเพียงสิบสี่ปี หมู่มวลบุปผชาติทั่วลานเรือนขับเน้นให้เด็กหนุ่มผู้นั้นยิ่งดูขาวสะอาดสุภาพกว่าเดิม ตอนนั้นนางยังไม่ทันแสดงท่าทีเขินอายของเด็กสาว คุณชายหวังผู้นั้นกลับขัดเขินจนใบหน้าแดงก่ำ ทำให้ทุกคนพากันหัวเราะหยอกล้อ
ครั้งต่อมาที่พบหน้าคือหลังจากบิดานางตายในสนามรบ นางสวมชุดผ้าป่านแสดงความกตัญญูประคองโลงศพกลับเข้าเมืองหลวง แต่ว่าศาลบรรพชนของบิดาเงียบเหงาอ้างว้าง สหายสนิทที่มาร่วมไว้อาลัยมีอยู่เพียงบางตา เมื่อล่วงเข้าสู่ยามวิกาล คุณชายหวังอวี้หล่างผู้นั้นพาเพียงเด็กรับใช้คนหนึ่งมาไว้อาลัยท่านพ่อตาอย่างรีบร้อน ยังไม่ทันพูดกับนางสักคำก็ตาแดงเรื่อเสียก่อน บอกกับนางทั้งยังคล้ายบอกกับตนเองว่า ‘วันหน้าจะไม่มีทางทำผิดต่อเจ้าแน่นอน’
เด็กหนุ่มมีรักลึกซึ้ง ทว่าไม่อาจเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ อวี้ฉือเฟยเยี่ยนเห็นเขามาที่นี่อย่างลับๆ ล่อๆ ก็รู้แล้วว่าบรรดาผู้ใหญ่สกุลหวังตั้งใจจะขีดเส้นแบ่งชัดเจนกับสกุลอวี้ฉือ วาสนาแต่งงานของนางกับเขากำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว
หลังจากฝังบิดาลงดิน เทียบถอนหมั้นของสกุลหวังก็ถูกส่งมา เวลานั้นท่านลุงเศร้าเสียใจอย่างยิ่งยวด แต่นางกลับโล่งใจ จำต้องรู้ว่าเวลานั้นในใจนางยังโอบกอดความแค้นของบ้านเมือง มีที่ให้กับความรักระหว่างบุรุษสตรีที่ใดกัน เพียงรู้สึกว่าดีแล้วที่นางไม่ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากทำผิดต่อความรักลึกซึ้งของคุณชายสกุลหวัง
หลังจากจัดการเรื่องราวภายหลังของบิดาเรียบร้อย นางอ้างว่าจะกลับไปพึ่งพาญาติที่บ้านเดิมของมารดา ขอบคุณและปฏิเสธคำรั้งให้อยู่ต่อของท่านลุง ติดตามคนรับใช้ของฝานจิ่งไปยังภูเขาไป๋ลู่
ช่วงเวลาหลายปีที่อยู่บนภูเขา นางก็ได้ยินข่าวเกี่ยวกับสกุลหวังเป็นครั้งคราว หวังเยี่ยนถิงผู้นั้นพอมีความสามารถอยู่บ้าง ทั้งยังเก่งด้านปรับหางเสือตามลม* แม้ว่าราชวงศ์ก่อนจะล่มสลาย แต่เขากลับได้รับการยอมรับจากฮ่องเต้พระองค์ใหม่ ถึงจะเปลี่ยนราชวงศ์ เปลี่ยนยุคสมัย เขาก็ยังคงนั่งอยู่บนตำแหน่งอัครเสนาบดีได้อย่างมั่นคง ชวนให้คนนับถืออย่างช่วยไม่ได้
ตอนนี้ดูท่าสกุลหวังจะเพิ่มความสูงศักดิ์ขึ้นอีกแล้ว นึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้พระองค์ใหม่จะเลือกหวังอวี้หล่างเป็นราชบุตรเขย เพียงแต่ท่าทีขององค์หญิงนั้นกลับดูคบหาด้วยยาก มีคนลือว่าธิดาสกุลฮั่วได้รับการสั่งสอนมาแบบสตรีป่าเถื่อนตามหมู่บ้านชนบท ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องโกหก ไม่รู้ว่าคุณชายผู้สุภาพในวันวานจะรับมือไหวหรือไม่ คิดมาถึงตรงนี้นางก็อดนึกกังวลแทนหวังอวี้หล่างไม่ได้
ยวนยางเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องรับรองตลอดเวลา ในที่สุดก็รอจนคุณหนูออกมาจึงรีบร้อนมองสำรวจขึ้นลงทันที เมื่อเห็นว่าดูคล้ายจะไม่มีอะไรผิดแปลก สีหน้าของคุณหนูเป็นปกติ นางถึงได้โล่งอก ติดตามคุณหนูกลับบ้านไปด้วยกัน
กว่าจะถึงบ้านก็เป็นเวลาบ่าย ท่านลุงยืนรออยู่นอกประตูมานานแล้ว หลังจากเห็นอวี้ฉือเฟยเยี่ยนกลับมาก็สอบถามอย่างร้อนใจรอบหนึ่ง อวี้ฉือเฟยเยี่ยนเพียงเล่าอย่างคลุมเครือว่าเซียวอ๋องผู้นั้นแค่สืบข่าวเรื่องเบาะแสของผู้ใต้บังคับบัญชาเก่าของบิดานาง
อวี้ฉือรุ่ยได้ยินแล้วโมโห เอ่ยว่า “เซียวอ๋องผู้นั้นไฉนมาสืบข่าวเรื่องพวกนี้กับคุณหนูอย่างเจ้าได้เล่า เจ้าจะไปรู้อะไรได้กัน ช่างไร้หัวคิด แต่พูดไปแล้วฝานจิ่งผู้ใต้บังคับบัญชาผู้นั้นของบิดาเจ้าก็มิใช่ตะเกียงที่ขาดน้ำมัน จริงๆ หลายปีมานี้ก่อเรื่องละแวกภูเขาไป๋ลู่จนอึกทึกครึกโครม ระยะนี้ถึงกับอาศัยแม่น้ำซงเจียงแบ่งแยกดินแดนปกครองตนเอง ตั้งตนเป็นเซวียนอ๋องแห่งแดนเหนือ…เหอะ มีแต่พวกกินอิ่มเกินไป แต่ละคนถึงได้ยึดติดกับการเป็นฮ่องเต้ทั้งนั้น!”
อวี้ฉือรุ่ยเห็นหลานสาวปลอดภัยดีก็วางใจในที่สุด หลังจากพูดจบก็ยืนครวญทำนองเพลงเบาๆ อยู่กลางลานเรือน
บนต้นไหวในลานเรือนแขวนกรงนกไม้ไผ่สานกรงหนึ่งเอาไว้ ภายในนั้นมีนกฮว่าเหมย ที่กระโดดโลดเต้นอยู่ตัวหนึ่ง เขาไม่ได้มองหลานสาวของตนเองว่าหลังจากฟังประโยคก่อนหน้านี้แล้วเผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา
แม้ครอบครัวจะตกอับ ไม่อาจเสาะหานกแปลกแมลงหายากที่สิ้นเปลืองเงินทองเหมือนสมัยก่อนมาเลี้ยงอีก แต่ความเคยชินกว่าครึ่งค่อนชีวิตนั้นไม่อาจแก้ไข อยู่ดีๆ ได้เงินมาสิบตำลึง ในเวลาแค่ไม่กี่วันภายในบ้านก็เติมแต่งสิ่งของที่จะมีหรือไม่มีก็ได้เข้ามาหลายอย่าง ซื้อนกตัวหนึ่งยังไม่เท่าไร แต่ยังซื้อลูกสุนัขพันทางขนสั้นตัวหนึ่งให้กับบุตรสาวอวี้ฉือจิ้งโหรวอีก
อวี้ฉือเฟยเยี่ยนมองดูคนแก่และเด็กทั้งสามคนหยอกเย้าลูกสุนัขกันอย่างสนุกสนานแล้วถอนหายใจยาว นางอยากจะพูดว่าหลังจากลูกสุนัขโตแล้วไม่รู้เนื้อจะพอเอามาทำอาหารให้อิ่มท้องสักมื้อหรือไม่ ทว่าตัดใจทำให้บรรยากาศหม่นหมองไม่ลงจริงๆ ก็ดีแล้วที่ครอบครัวท่านลุงใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ เช่นนี้ ถึงได้อดทนผ่านวันเวลายากลำบากที่ขึ้นสุดลงสุดมาได้
