วันต่อมาอวี้ฉือรุ่ยซื้อโต๊ะเครื่องแป้งที่ทำจากไม้หลิวให้อวี้ฉือเฟยเยี่ยนอีกตัว โต๊ะไม้แกะสลักตั้งอยู่ในห้องเรียบง่ายออกจะดูสะดุดตาอยู่บ้าง อวี้ฉือเฟยเยี่ยนรู้สึกอับจนปัญญาจนแอบปวดศีรษะ ได้แต่เอ่ยปฏิเสธอ้อมๆ “ท่านลุง เฟยเยี่ยนทราบว่าท่านลุงเอ็นดู แต่สิ่งของประเภทนี้ไม่มีประโยชน์อันใดจริงๆ ทุกวันนี้แค่อาศัยอ่างน้ำในการล้างหน้าแต่งตัวหวีผมก็พอ ไยต้องใช้โต๊ะเครื่องแป้งใหญ่โตเพียงนี้”
แต่อวี้ฉือรุ่ยกลับไม่เห็นด้วย เขาเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “หลานสาวข้ารูปโฉมงดงามเพียงนี้ ย่อมคู่ควรกับโต๊ะเครื่องแป้งตัวนี้ เดี๋ยวเร็วๆ นี้ลุงจะให้ใต้เท้าหลี่ที่ยังเป็นขุนนางอยู่ช่วยจับตาดูให้เจ้าว่ามีคนหนุ่มเพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและความสามารถคนใดเหมาะสมหรือไม่ หากมีที่เหมาะสมคู่ควรก็จะขอให้เขาช่วยไปพูดคุยสู่ขอให้เจ้า ถึงเวลาแต่งงาน หากไม่มีโต๊ะเครื่องแป้งเอาไว้ใช้แต่งตัวจะได้อย่างไร”
อวี้ฉือเฟยเยี่ยนได้ยินความคิดเพ้อฝันของท่านลุงแล้วยิ่งยิ้มขมขื่นกว่าเดิม “ลำบากท่านลุงแล้ว แต่ทุกวันนี้เฟยเยี่ยนจะยังหาครอบครัวดีๆ จากที่ใดมาแต่งงานด้วยได้อีก แต่งไปแล้วก็เป็นภาระผู้อื่น ต่อให้มีคนยอมสู่ขอ ก็ให้ไปเป็นพวกภรรยาเอกคนที่สองหรืออนุ ซึ่งเฟยเยี่ยนไม่เต็มใจ ยังมิสู้อยู่ตามลำพังไปตลอดชีวิต อีกไม่กี่วันเฟยเยี่ยนตั้งใจว่าจะกลับไปบ้านท่านยาย ไม่รบกวนท่านลุงต่อแล้ว ส่วนโต๊ะเครื่องแป้งตัวนี้ก็ส่งคืนไปเถิดเจ้าค่ะ”
อวี้ฉือรุ่ยได้ยินแล้วโมโหจนขยี้เท้า “พวกบุรุษธรรมดาพ่อม่ายที่คิดอยากแต่งเจ้าเป็นอนุนั่นคู่ควรหรือ! หลานสาวข้าจะต้องเป็นภรรยาเอกของบัณฑิตขุนนางอายุน้อย บ้านยายที่บ้านนอกนั่นก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว หากไม่จัดการเรื่องบั้นปลายชีวิตของเจ้าให้เรียบร้อย ข้าจะมีหน้าไปพบกับน้องชายในยมโลกได้อย่างไร”
คำประกาศฮึกเหิมยังคงอยู่ แต่แค่ไม่กี่วันเงินสิบตำลึงก็ไม่เหลือแล้ว
ท่านลุงต้องตื่นแต่เช้ามาพลิกค้นก้นหีบเลือกสมบัติไปจำนำแลกเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับถูกอวี้ฉือเฟยเยี่ยนห้ามเอาไว้ ช่วงนี้นางกับยวนยางเร่งทำงานปักหลายผืนออกมาจนเสร็จเรียบร้อย อาศัยผ้าผืนใหญ่ห่อเป็นห่อสัมภาระใหญ่เตรียมตัวไปคิดเงินกับร้านเย็บปัก
ตอนที่เดินหอบสัมภาระออกจากบ้านพร้อมกับยวนยาง เพิ่งเดินออกจากตรอก อวี้ฉือเฟยเยี่ยนก็เหลือบเห็นคนชุดครามสองคนเดินตามตนเองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล…ความจริงตั้งแต่วันนั้นที่ออกมาจากจวนอ๋อง คนน่าสงสัยเช่นนี้ก็ปรากฏตัวในละแวกบ้านของนางแล้ว
นี่เซียวอ๋องคิดว่าข้าจะแอบหนีไป หรือคิดอาศัยข้าล่อพรรคพวกของภูเขาไป๋ลู่ออกมา
อวี้ฉือเฟยเยี่ยนจงใจกระชับห่อสัมภาระที่ยวนยางสะพายอยู่ แหย่ให้คนชุดครามเหล่านั้นเคร่งเครียดขึ้นมา ถึงได้เดินออกจากตรอกมุ่งหน้าไปยังร้านเชียนซิ่ว ร้านเย็บปักที่ใหญ่ที่สุดของเมืองหลวง
เนื่องจากกลัวว่าคนที่โต๊ะจ่ายเงินจะเยอะเกินไป อวี้ฉือเฟยเยี่ยนจึงจงใจเลือกมาในเวลาเช้าตรู่ เมื่อมาถึงก็เห็นร้านเชียนซิ่วเพิ่งเปิดประตูดังคาด ลูกจ้างสองคนกับเถ้าแก่ร้านหนึ่งคนกำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะ
เถ้าแก่ร้านเห็นสตรีไม่ค่อยคุ้นหน้ามาส่งงานปักก็ไม่ค่อยกระตือรือร้นสักเท่าใด แค่บอกให้พวกนางเปิดห่อสัมภาระออก ขอดูลวดลาย
หลังจากยวนยางเปิดออก เถ้าแก่ร้านเหลือบมองปราดเดียวก็เคลื่อนสายตากลับมาทันที
ฝีเข็มของงานปักพวกนี้ไม่นับว่าชั้นเลิศ แต่ว่าลวดลายกลับประณีตละเอียดมาก แตกต่างจากลายดอกโบตั๋นและวิหคที่นิยมกันในช่วงนี้ ลวดลายที่สตรีสองนางนี้นำมามีอยู่กว่าครึ่งที่เขาเรียกชื่อไม่ถูก มิหนำซ้ำรูปแบบของผ้าเช็ดหน้ากับรองเท้าลายปักล้วนดูสง่างาม การจับคู่สีก็ดูหรูหรา ดูงดงามแตกต่างจากแบบอื่น…
“แม่นาง ฝีมือของพวกเจ้าค่อนข้างหยาบ แต่ดีที่ลวดลายแปลกใหม่ เอาแบบนี้แล้วกัน ข้ารับไว้ในราคาสี่พวงเฉียน* เป็นอย่างไร”
อวี้ฉือเฟยเยี่ยนยิ้มส่ายหน้า นางกางห้านิ้วมือ เถ้าแก่ร้านเข้าใจ รู้อยู่แล้วว่านางจะต้องต่อราคา ความจริงเขาก็เดาราคานี้ได้แต่แรก เพียงแค่ตั้งราคาต่ำๆ เพื่อให้นางต่อราคาอยู่แล้ว ดังนั้นจึงยิ้มเอ่ย “ห้าพวงเฉียน? ก็ได้ อิงตามที่เจ้า…”
เวลานี้อวี้ฉือเฟยเยี่ยนถึงได้ยิ้มเอ่ย “ข้าหมายถึงห้าตำลึง”
ติดตามตอนต่อไปวันที่ 28 ม.ค. 68
