ทดลองอ่าน ฌาลิสสา บทที่ 3

“เปลี่ยนซะจะได้เดินสบายหน่อย”

เจ้าหญิงลลิสสาทำตามอย่างว่าง่าย รอยแดงจากส้นรองเท้ากัดปรากฏเป็นประจักษ์พยานความยากลำบากในการเดินของเธอ เธอจำต้องซ่อนความเจ็บเอาไว้ไม่ให้ลุงกังวล แต่ก็ไม่พ้นสายตาช่างสังเกตของเขาอยู่ดี

“เจ็บรึเปล่า รองเท้ากัดเหรอ”

“นิดหน่อยเอง เราทนได้ ใส่ได้พอดีเลยนะลุง ขอบใจมาก ไว้ถึงพูรัมแล้วเราจะให้พี่วตีกับพี่ราชตอบแทนลุงอย่างงามเลย”

“ไม่ต้องหรอก ฉันได้ค่าตอบแทนแล้ว”

“ฝ่าบาทให้เงินลุงเยอะเลยเหรอ”

“ค่าตอบแทน…ประเมินราคาไม่ได้หรอก”

เจ้าหญิงลลิสสาไม่อยากเสียมารยาทละลาบละล้วงถามเงินค่าจ้าง จึงตัดบทเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น การเดินทางโดยมีลุงเคียงข้าง ช่วยสร้างความอุ่นใจและปลอดภัยให้จนเธอผ่อนคลาย คุยไปยิ้มไปตลอดทาง

“อีกนานไหมลุงกว่าจะถึงชายแดน”

“น่าจะอีกสักชั่วโมง เธอเหนื่อยแล้วเหรอ”

“ไม่เป็นไร เรายังไหว ว่าแต่…ลุงมีมือถือไหม เราอยากโทรบอกพี่ราชให้ส่งคนมารับหน่อย”

“ฉันจัดการให้แล้ว”

“ลุงรู้เหรอว่าพี่ราชคือใคร”

ลุงเลิกคิ้วสูง สีหน้าเลิ่กลั่กของเขาทำให้เจ้าหญิงลลิสสามุ่นคิ้ว ดวงตากลมโตจดจ้องคนตัวโตไม่วางตา

“ฉันหมายถึงฉันแจ้งไปทางด่านชายแดนแล้ว เขาคงแจ้งต่อทางวังเอง”

“เรื่องที่เราหายตัวไปออกสื่อไหม”

“ก็มีบ้าง”

“ในแง่ดีหรือไม่ดี”

“ไม่ต้องสนใจหรอก รู้แค่ว่าฉันส่งเธอถึงญาติๆ ของเธออย่างปลอดภัยก็พอ ส่วนเรื่องข่าว ปล่อยให้พวกผู้ใหญ่จัดการเถอะ”

“ถ้างั้นเราขอยืมมือถือลุงหน่อยได้ไหม เราอยากคุยกับพี่วตี”

“ในป่าไม่มีสัญญาณหรอก”

“ถ้าในป่าไม่มีสัญญาณ แล้วลุงติดต่อคนทางชายแดนได้ไง”

“คนของฉันติดต่อ ฉันมีหน้าที่แค่พาเธอไปส่งให้ถึงชายแดนเท่านั้น”

เจ้าหญิงลลิสสาคร้านจะซักไซ้หาคำตอบ เพราะคิดว่าลุงคงหาข้ออ้างมาแก้ตัวได้อยู่ดี จึงเดินตามเขาไปเงียบๆ กระทั่งเขาชี้มือไปที่อาคารก่อด้วยอิฐสีเทาซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ในระยะไม่ใกล้แต่ก็ไม่ไกลมาก