ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 2

ประณตระบายยิ้มจนใจกับคำกล่าวนั้นก่อนหันไปรดน้ำต้นไม้ที่เหลืออย่างเงียบเชียบอีกครั้ง ปล่อยให้มาลารินเหลือบมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มเป็นระยะขณะติดค้างอยู่กับบทวิวาทในหัว เธอไม่ได้เล่าเพิ่มลงไปว่าหนึ่งในลูกค้าเจ้าปัญหาที่ทำให้ตนต้องออกจากงานคือเกวรา…เด็กสาวผู้เข้ามาเป็นเงาผุดผาดในคาเฟ่ก่อนจะหายไปกับสายลมต้นฤดูร้อน แล้วปล่อยให้รสชาติกาแฟที่ประณตทำพลันปร่าแปร่งไปอีกสองเดือนกว่าจะกลับมาเป็นดังเดิม…

ขณะเลื่อนลอยในความคิดนั้น จู่ๆ ร่างสูงก็พลันหันกลับมาหาจนเธอเผลอสะดุ้งโหยง และทำได้เพียงคลี่ยิ้มกลบเกลื่อนเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้

“ที่จริงถ้าพูดถึงงาน…ตอนนี้ที่บ้านพี่กำลังหาพี่เลี้ยงเด็กพอดี”

มาลารินกะพริบตาปริบ ทวนคำคู่สนทนาอย่างฉงน

“พี่เลี้ยง…เด็กเหรอคะ”

“อื้อ หลานพี่เอง เป็นญาติห่างๆ น่ะ พ่อเค้าส่งมาเรียนที่นี่คนเดียวกลัวจะไปทำตัวเหลวไหลเลยอยากจ้างคนไปช่วยดูแล เงินดีนะ แถมที่พักฟรีด้วย”

คนที่ถูกอำนาจเงินกัดกินมาแต่ไหนแต่ไรเริ่มตาวาว กระนั้นก็ยังอ้อมแอ้มเอ่ยอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

“แต่ลีไม่มีใบรับรองการดูแลเด็กนะคะ”

“ไม่ใช่เด็กแบบนั้นหรอก” ชายหนุ่มหัวเราะพลางเบนสายตาออกไปมองเงาไม้เลื้อยจากนอกหน้าต่าง คล้ายพินิจภาพผู้ถูกกล่าวถึงจากความทรงจำ “น้องเค้าโตแล้วล่ะ กำลังจะเข้ามหา’ลัย”

“จ้างผมมั้ยพี่”

พี่ภพพาร่างกำยำของตนทะลุกลางปล้องเข้ามาในบทสนทนาพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะถูกมาลารินผลักออกไปด้วยความรวดเร็ว หญิงสาวเข่นเขี้ยวอย่างหมายมาดแบบที่รู้กันดีว่าไม่จริงจัง

“อย่ามากันซีนกันซี่พี่ภพ”

เจ้าของร้านมองบทวิวาทเล็กๆ ของพนักงานทั้งสองอย่างขบขันและไม่คิดห้ามปราม ด้วยเข้าใจดีว่าการต่อล้อต่อเถียงเหมือนพี่น้องเป็นเรื่องปกติระหว่างมาลารินกับภพอยู่แล้ว “พี่ก็อยากชวนภพนะ แต่พ่อเค้าอยากได้คนที่เรียนมหา’ลัยเดียวกัน แล้วก็เป็นคนที่ละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกคนอื่นมากๆ ด้วย จะได้ช่วยแนะนำน้องแต่ในทางที่ดี”

เพียงเท่านั้น หญิงสาวคนเดียวก็หัวเราะคิกพลางลอบยักคิ้วหลิ่วตาใส่พนักงานรุ่นพี่เป็นนัยว่า ‘ทางที่ดีน่ะ เข้าใจไหม แนะนำแต่ในทางที่ดี’ ก่อนจะโดนมะเหงกโป๊กใหญ่เป็นคำตอบกลับให้ได้หน้ามุ่ยไปหนึ่งรอบ

ประณตส่ายหน้าระอาให้ลูกจ้างทั้งสองอย่างไม่เห็นจริงจัง เขาอธิบายค่าจ้างคร่าวๆ รวมไปถึงข้อเสนออื่นๆ ที่หญิงสาวจะได้รับแล้วจึงค่อยทวนถามขึ้นอีกครั้ง

“ว่าไง สนใจมั้ย”