ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 3

แล้วพลันรู้สึกเหมือนบางอย่างฉีกขาด เหมือนจะเป็นรอยแผลที่ไม่เคยหายดีข้างใน…สักแห่งหรือจะเป็นทั่วทุกแห่งจนไม่มีที่ว่างเหลือพอเมื่อตระหนักว่าไร้ซึ่งส่วนเสี้ยวของเขาในตัวเด็กชายคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นจมูก ริมฝีปาก กระทั่งสีตาหรือเส้นผม ไม่เลย ไม่มีเลยแม้แต่น้อย เด็กนั่นกับเขาไม่มีสิ่งใดให้เกี่ยวข้อง…ต่างเป็นคนแปลกหน้าของกันและกันอย่างสิ้นเชิง

พันธนาการแน่นหนาระหว่างความเคียดแค้นกับความเจ็บปวดจนไม่รู้ว่าชีวิตหนึ่งของคนเราจะเจ็บไปได้มากกว่านี้อีกหรือไม่กระหวัดพันหัวใจ ผลักดันให้กวินเผลอบีบแขนของเธอจนแทบจะหักคามือ เป็นเหตุให้มาลารินต้องค่อยๆ มุ่นคิ้วด้วยปวดปลาบ

“พี่วิน! ทำอะไรน่ะ”

กีรติที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างรีบพุ่งเข้าไปห้ามอีกครั้ง เขาผลักเจ้าของร่างสูงออก พาตัวเองยืนกั้นกลางเพื่อสลับมองทั้งสองด้วยความสงสัยอัดแน่นและไม่อาจทนให้ผู้เป็นพี่ชายแสดงอาการเกรี้ยวกราดใส่ผู้หญิงที่ตนหลงรักอีกต่อไป…นี่มันไม่ถูกต้อง ไม่เลยสักนิด

“แกรู้อยู่แล้วเหรอว่าผู้หญิงคนนี้มีลูก”

ร่างสูงไม่ได้ดันทุรังก้าวเข้าไปทำท่าคุกคามใดๆ อีก เขาเบือนความสนใจมาตะคอกใส่น้องชายราวจะระบายโทสะใส่ไปด้วยอีกคน แววตาคู่คมปรากฏรอยเย้ยหยันกึ่งจะคาดคั้น

“ทั้งๆ ที่แกรู้อยู่แล้วเนี่ยนะ!”

“อย่ามาทำตัวก้าวร้าวในร้านของฉัน”

มาลารินเอ่ยอย่างสะกดกลั้น หญิงสาวสะบัดทิ้งท่าทางสงบเงียบแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยประกายตาแข็งกร้าว ปราศจากความกริ่งเกรง…และเพราะสายตาเช่นนี้เองที่ทำให้กวินต้องชะงักค้าง พร้อมๆ กับความรู้สึกราวถูกกระชากลงสู่ก้นเหวความทรงจำอีกครั้ง เขาจำได้ เรียกว่าไม่เคยลืมเลยจะถูกกว่า มันเป็นสายตาของคนสู้ตายที่เคยเอาแต่จดจ้องเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ในโมงยามครั้งเรื่องราวบ้าๆ นี่เพิ่งจะเริ่มต้น ใช่ เธอเคยมองเขาแบบนี้…ในอดีตเนิ่นนานมาแล้ว

“เธอทำได้ยังไง”

ชายหนุ่มกระซิบแผ่วโดยไม่รู้ตัว ในชั่วแวบหนึ่งคล้ายจะกลับไปเป็นเด็กวัยรุ่นในบ้านที่มีต้นแม็กโนเลียบานสะพรั่งหลังนั้น…

“…เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง…”

มาลารินนิ่งงันก่อนจะกะพริบประกายบางอย่างแวบสั้นๆ เป็นครั้งแรก แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อร่างสูงของกวินพลันเซถอยด้วยแรงผลักแบบทุ่มสุดตัวจากเด็กชายศรันย์ที่อยู่ในชุดเปลี่ยนใหม่ เพื่อให้ได้กางแขนปกป้องเธอไว้ด้วยใบหน้าขมึงทึง

“อย่าทำแม่นะ! อย่าทำ อย่าทำแม่ลีของผม!” เมื่อเห็นว่าคำตอบที่ได้รับกลับมามีเพียงความเงียบ เด็กน้อยก็ทั้งผลักทั้งตีจนร่างสูงต้องถอยร่นจนติดประตู ท่าทางสู้ตายราวได้มรดกมาจากมารดาในอดีตไม่ผิดเพี้ยน “ออกไปเลยนะ ผู้ใหญ่ใจร้าย ออกไปเลย!”

ฝนยังคงสาดลงมาไม่ขาดสายตอนที่กวินถูกดันออกจากร้านกาแฟ และทั้งหมดที่เขาทำคือยืนอยู่เช่นนั้น นิ่ง เนิ่นนาน เพื่อใช้ดวงตาสีเทาจับจ้องเจ้าของร่างระหงด้านในอย่างเงียบงัน ท่ามกลางเงาม่านสลัวสีหม่นกับตะกอนร้อยพันสับสน ดั่งคั่งแค้นที่รังแต่จะเพิ่มขึ้นทุกการบีบอัดของหัวใจ

ไม่เป็นไร

ชายหนุ่มกระซิบบอกตัวเอง หยาดฝนพรูพรมจนทั้งร่างเริ่มเปียกชื้น แต่กลับไม่ได้อยู่ในความสนใจสักนิด เวลานี้เขาคิดอยู่เพียงเรื่องเดียวเท่านั้น

…ไม่เป็นไร เขาเจอเธอแล้ว ต่อไปนี้ผู้หญิงคนนั้นจะหนีเขาไปไหนไม่ได้อีกแล้ว!