ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 3

10 ปีที่แล้ว

เมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลีย

“ออกไป!”

เสียงทุ้มประกาศกร้าว ออกคำสั่งอย่างเป็นนิสัยทันทีที่ประณตฝากแต่เพียงรอยยิ้มให้กำลังใจก่อนทิ้งทั้งมาลารินและเขาไว้ในบ้านเพียงสองคน…อย่างกับว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงได้อย่างนั้นแหละ กวินหยามหยันอยู่ในใจ เจ้าของดวงตาสีเทาประหลาดชำเลืองหญิงสาวอีกครั้งพร้อมชี้มือไปยังประตูบ้านด้วยท่าทางยโสถือดี

หากเธอไม่รู้ว่าเขามันเป็นไอ้ตัวแสบมากแค่ไหน กวินก็จะทำให้เห็นเอง

“ขนข้าวของออกจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”

“ฉันแค่ทำตามหน้าที่ และคนที่ให้หน้าที่นี้กับฉันก็คือพ่อของนาย” ร่างระหงยักไหล่ ซ้ำยังตอบโต้ด้วยคำพูดแสบร้อนไม่ยิ่งหย่อนกัน “ไม่ใช่คนจ่ายเงิน ไม่ต้องมาสั่ง”

“อ๋อ พวกหิวเงินนี่เอง”

เด็กหนุ่มแค่นยิ้ม ย่นย่อระยะห่างด้วยการสาวเท้าเข้าไปใกล้เพื่อพิจารณาคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง…กับอีแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ไม่มีอะไรน่าดึงดูดสักอย่างจะไปเอาความกล้าจากไหนมากมายมาทำตัวขวางหูขวางตาเขาได้นอกจากกระหายเงิน แต่จะว่าไปไอ้โลกสับปะรังเคใบนี้มันก็หมุนไปด้วยการแลกเปลี่ยนที่ตีค่าเป็นวัตถุมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา เหมือนฝูงปลาที่เอาแต่ว่ายพล่านกับอ้าปากโง่ๆ รอคนโปรยอาหารนั่นไง คนมันก็เฮงซวยและเต็มไปด้วยความโลภไม่จบสิ้นเหมือนๆ กันหมดนั่นแหละ…

ด้วยเดียดฉันท์จากตะกอนขุ่นลึกข้างใน โดยไร้สัญญาณเตือน กวินก็พลันคว้ากระเป๋าของเธออย่างรวดเร็วเพื่อก้าวออกจากบ้านแล้วเขวี้ยงมันทิ้งอย่างเหยียดๆ ให้ตกแบ็บอยู่ข้างซากกุหลาบแห้งกรังกลางสวน ก่อนจะเปิดกระเป๋าสตางค์แล้วกำธนบัตรทั้งหมดข้างในโปรยตามออกไป มองกระดาษสูงค่าเหล่านั้นปลิวว่อนกระจัดกระจายทั่วบริเวณ เพื่อจะได้หันกลับไปแสยะยิ้มใส่เจ้าของร่างระหงซึ่งกำลังตกตะลึงกับการกระทำของเขาอยู่ไม่ไกลกัน สะใจท่วมท้นข้างในจนสั่นกระเพื่อม

“ถ้าหิวเงินนักก็ตามไปเก็บแล้วจะไปไหนก็ไป”

มาลารินตะลึงค้าง ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

แม้จะไม่ต่างไปจากคาดไว้เท่าใดนัก ทว่าทันทีที่หญิงสาวปรี่ไปก้มเก็บเงินซึ่งระเกะระกะทั่วบริเวณอย่างไร้ศักดิ์ศรี ความโกรธก็พลันแล่นระลอกอีกครั้งข้างใน…ไม่ผิดจากที่เขาคิดไว้สักนิด ยายนี่ก็แค่หนึ่งในคนประเภททาสเงินที่เดินพล่านแทบชนกันตามท้องถนนทั่วไปนั่นแหละ

กวินเหยียดหยันและตัดสินใจว่าคงไม่ทิ้งเวลาไปกับการมองภาพน่าสมเพชเช่นนี้อีก ดวงตาสีเทาฉายประกายดูแคลนก่อนพาตนกลับเข้าบ้านเสียให้พ้นๆ ทั้งยังไม่ลืมล็อกประตูบ้านอย่างแน่นหนาเพื่อป้องกันไม่ให้คนน่ารังเกียจเช่นนั้นเข้ามาวุ่นวายอีก ก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วหลับตากลืนม่านหม่นภายใน…เพียงเพื่อจะด่าทอโลกใบนี้อีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับความเกลียดชังและไม่ยินยอม อย่างที่เขาทำมาตลอด…

ทุเรศสิ้นดี กับอีแค่เงินไม่เท่าไหร่ก็ซื้อความตั้งใจที่ว่าหนักแน่นเป็นนักหนานั่นได้แล้ว…พวกคนหิวเงินน่ารำคาญ…

ผัวะ!!

“เฮ้ย!”

ร่างสูงสะดุ้งโหยง ความรู้สึกถึงบางสิ่งฟาดลงมาบนใบหน้าเรียกสติของเด็กหนุ่มกลับคืนทันที กวินรีบลืมตาด้วยไม่ทันตั้งรับจริงแท้ แล้วพลันสบเข้ากับลูกแก้วสีดำสนิทคู่หนึ่งซึ่งกำลังจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย พร้อมความรู้สึกประหลาดใจผุดวาบเมื่อเห็นว่ามาลารินยืนอยู่ตรงหน้าเขา ได้อย่างไรหรือตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบชัด ลุกโชนด้วยท่าทางแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้ที่ชวนให้อะไรบางอย่างข้างในถูกสะกิด เพื่อสุดท้ายนั้นเขาจะพลันหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามเห็นว่าสิ่งที่อีกฝ่ายโยนใส่ตนก็คือเหล่าธนบัตรซึ่งเพิ่งจะปลิวกระจายราวใบไม้แห้งพวกนั้น

ยายนี่กล้าดียังไง…