ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 3

หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักพลางปลงใจกับตัวเอง เธอไม่ได้มีความตั้งใจจะไปจุ้นจ้านตามหาผลึกความลับอันคลุมเครือของเด็กหนุ่มเลยสักนิด…อย่างน้อยในห้วงเวลานั้นก็ยังไม่คิด หมายมาดของมาลารินยึดเพียงการปิดบังเรื่องของเกวรากับเก็บเงินจ่ายค่าเทอมเท่านั้น ทว่าจนแล้วจนรอดยามที่เธอมองย้อนกลับไปก็ยังไม่อาจให้คำตอบตัวเองได้ว่าความตั้งใจเดิมเหล่านั้นเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และรูปรอยของเรื่องราวผิดเพี้ยนไปขนาดนั้นได้อย่างไร…

อาจจะเป็นตอนนั้นกระมัง…ตอนที่เธอผินหน้าหลบการปลิดร่วงของใบไม้แห้งกรอบแล้วบังเอิญเห็นรถสปอร์ตคุ้นตาเยื้องกัน กับเจ้าของร่างสูงที่มั่นใจนักหนาว่าคงกำลังนั่งเรียนอยู่ที่ไหนสักแห่งแต่กลับมาปรากฏตรงหน้า เขามองไม่เห็นเธอด้วยซ้ำตอนที่มาลารินรีบผละจากเพื่อนรักแล้วพุ่งเข้าไปเกาะกระจกรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับราวตุ๊กแก

“ทำไมไม่ไปเรียน!”

“เฮ้ย!”

เด็กหนุ่มอุทานด้วยความตกใจทันทีที่สบเข้ากับการปะทะของดวงตาวาวโรจน์ เขาลืมกดล็อกรถด้วยซ้ำ และนั่นก็ทำให้มาลารินรีบถือโอกาสเปิดประตูผางก่อนจะพบถุงช็อปปิ้งแบรนด์เนมสำหรับผู้หญิงระเกะระกะมากมายบนเบาะว่าง หญิงสาวหรี่ตาครุ่นคิด กวาดมองออกไปก็เห็นร่างแน่งน้อยของเกวราที่กำลังเดินอ้อนแอ้นเข้าร้านทำเล็บใกล้กัน แล้วพลันได้ให้แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ โดยไม่รู้ตัว ขำนิดหน่อย แต่ฉุนมากกว่า

“นี่โดดเรียนมาจีบสาวเหรอ”

“อย่ามายุ่ง จะไปไหนก็ไป” อีกฝ่ายมีสีหน้าต่อต้านชัดเจน

อาจเพราะเตรียมใจตั้งรับคำพูดทำนองนี้อยู่แล้ว มาลารินจึงตอบรับคำไสส่งนั้นด้วยการพาตัวเองเข้าไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ ซ้ำยังหันไปเอ่ยกับอีกฝ่ายหน้าตาเฉย

“จะไปตึกธุรกิจ ไปส่งหน่อย” ว่าพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ “เร็วๆ สิ เดี๋ยวคลาสก็เริ่มก่อนหรอก”

“บ้าอะไรวะเนี่ย!”

กวินตั้งท่าโวยวาย ดวงตาสีเทาจับจ้องคนตรงหน้าราวกับอยากบีบคอเธอให้จบเรื่องไปเสีย ก่อนจะได้ให้ชะงักเมื่ออีกฝ่ายมองกลับมาอย่างไม่สะทกสะท้านด้วยแววตาไร้เล่ห์กลแตกต่างจากเมื่อครู่ มาลารินเลิกแสดงทีท่ายียวนแล้วเปลี่ยนมากล่าวกับอีกฝ่ายอย่างจริงจังแทน

“ฉันถูกส่งมาให้ดูแลนาย จะให้ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนทั้งๆ ที่เห็นนายโดดเรียนต่อหน้าได้ไง”

เป็นเสี้ยวสั่นไหวกระจ้อยร่อย แวบขึ้นแล้วพลันจางหายกลับเข้าไปในดวงตาสีควันบุหรี่ ตอนที่เขานิ่งค้างไปครู่ขณะ ก่อนแค่นยิ้มหยามเหยียดดังเดิม

“ก็แค่ถูกจ้างมา อย่าทำเป็นพูดดีหน่อยเลย”

“เออ! เพราะถูกจ้างไงถึงต้องทำงานให้คุ้มค่าจ้าง” มาลารินสะบัดหน้าพรืด หันไปกดกระจกป้องปากบอกเพื่อนชาวโคลอมเบียนเสียงดัง “ไปก่อนนะฮวน มีงานด่วน”

ฮวนหรี่ตาเข้ามาพิจารณาเด็กหนุ่มครู่สั้นๆ ก่อนยิ้มกว้าง ทำปากขมุบขมิบแบบที่อ่านได้ว่า ‘ย่ะ ยายแม่ลูกอ่อน’ ก่อนจะโบกมือลากึ่งๆ ไล่พัลวัน แต่กลับเป็นเจ้าของร่างสูงเองที่กำลังหงุดหงิดแทบระเบิด กวินเดินลงจากรถ ปิดประตูดังปังใหญ่ราวจะบอกเป็นนัยว่าเขาไม่มีอารมณ์มาเล่นสนุกกับใครทั้งสิ้น ก่อนเดินอ้อมมาอีกด้านหมายจะดึงกึ่งบังคับให้หญิงสาวซึ่งจู้จี้น่ารำคาญเป็นนักหนาออกไปให้พ้นๆ ทว่ากลับต้องคั่งค้างกว่าเดิมเมื่อมาลารินรีบพาตัวเองปีนไปนั่งฝั่งคนขับอย่างรวดเร็วพร้อมยิ้มที่กว้างกว่าเดิม