ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 3

ซ่า…

ฝนสายแรกสาดลงพอดีตอนที่กวินมาถึงบ้าน

เด็กหนุ่มล็อกประตูแน่นหนาทันที เงามืดยามเย็นโรยตัวปกคลุมทั่วบริเวณและเขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจจะเปิดไฟสักดวงตอนทิ้งตัวลงบนโซฟา ขณะมองผ่านกระจกไปยังแม็กโนเลียต้นใหญ่ในสวนหลังบ้านไหววูบกลางห่าฝนจนดูคล้ายชายชราเงอะงะ แล้วฉับพลันนั้นเอง ไอ้อาการเฮงซวยบ้าๆ นั่นก็คืบคลานเข้ามาทั้งที่ฟ้ายังไม่มืดดีด้วยซ้ำ

…อาการที่มักจะเกิดทุกครั้งยามมีฝนตกตอนกลางคืน อาจเพราะเมฆหนักๆ ทะมึนหม่นพวกนั้นกระมัง ใช่ ใช่แน่ๆ

เฮงซวยฉิบ

กวินหลับตา กลืนข่มมายาภาพในหัว มันเริ่มต้นด้วยหมอกจางๆ ที่ขดม้วนตัวอย่างอ้อยอิ่ง ปกคลุมไปทั่วก่อนคลายตัวลงระเรี่ยบนพื้น และทำให้เม็ดเหงื่อผุดซึมยามรู้สึกคล้ายตนกลับไปเป็นเด็กชายตัวน้อยอีกครั้ง วิ่งสะเปะสะปะหลงทางท่ามกลางม่านเงาของสถานที่แปลกหน้า ความมืดปกคลุมรอบกายแต่กลับคล้ายมีสายตาจับจ้องจากทุกทิศทาง กวินจำความกลัวนั้นได้ เขาตะโกนหาแม่ แต่ไม่…ไม่มีเสียงตอบกลับมา แม่ไม่อยู่ ไม่มีใครอยู่ที่นั่น นอกจากเขาที่ล่มร้างลงในอาการหวาดผวาอย่างเดียวดายกับพายุฝนไร้ปรานีข้างนอก ที่เอาแต่ร้องก้องราวโลกจะพัง เด็กชายสั่นสะท้าน อาจร้องไห้ด้วยซ้ำถ้าจำไม่ผิด เขาไม่อยากถูกทิ้งเอาไว้ตรงนั้น กวินต้องการความช่วยเหลือ ใครสักคน…ใครก็ได้

พลันหนึ่งร่างเรืองรองก็ปรากฏผ่านหางตาจากปลายโถงทาง เรือนผมสีทองเป็นคลื่นพลิ้วในเงาสลักสลัวเรียกให้เด็กหลงทางได้มองจ้อง

…แม่

เหมือนแม่ของเขามิผิดเพี้ยน กวินค่อยๆ ลุกขึ้นยืน สองขาขยับเดิน สะดุดเท้าเล็กน้อย ตุปัดตุเป๋กว่าจะบังคับตัวเองให้มั่นคงได้ จากกระซิบอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกลับกลายเป็นตะโกนร้องเรียก

แม่!

แต่แม่ไม่ได้หันมา เด็กชายเริ่มออกวิ่งไปยังร่างตรงหน้าพร้อมเสียงฟ้าคำรามไล่หลัง เขาไม่แม้แต่จะกะพริบตาด้วยซ้ำเพราะกลัวว่าภาพของแม่จะสลายไปในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง ขณะที่บ้านหลังใหญ่กลับคล้ายค่อยๆ บิดเบี้ยวรูปร่างกับเอาแต่จะส่งเสียงหัวเราะเยาะเขาจากทุกทิศทุกทาง

…แม่!

กวินร้องเรียกอีกครั้งก่อนได้ให้ชะงักค้าง เมื่อร่างนั้นพลันผลุบหายเข้าไปในประตูดำทะมึน พร้อมเสียงกรีดร้องแหลมหู ก้องดัง โหยหวนลากยาว กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาวิ่งตามเข้าไป…เข้าไปในความมืดอนธการนั่น…

พึ่บ!!

แสงไฟสว่างโร่ดึงสติของเด็กหนุ่มกลับคืนทันที มันบาดจ้าเข้ามาในดวงตาอย่างไม่ทันได้ตั้งรับจนทำให้เขาต้องขมวดคิ้วพลางยกมือป้อง เสียงลมฝนกลับมากระหน่ำชัดเจนรอบกาย และรู้สึกได้ถึงเหงื่อซึมชื้นกับลมหายใจหอบกระชั้นจนทำให้กวินต้องเป่าลมทางปาก ปลายนิ้วคล้ายจะเย็นและชาจากอาการเกร็งตึงไปทั้งตัว

“นั่งทำอะไรมืดๆ เนี่ย ทำไมไม่เปิดไฟ”

เสียงที่ไม่อยากยอมรับว่าคุ้นหูเรียกร่างสูงให้หันไปมองทันที มาลารินยืนอยู่ตรงนั้น เยื้องประตูหน้าบ้านข้างสวิตช์ไฟพลางใช้มือสางเรือนผมเปียกปอนของตนอย่างลวกๆ หญิงสาวคลายปมคิ้วตอนที่สบตากับเขาก่อนยิ้มกว้างอย่างเปิดเผย…ราวทุกสิ่งที่เกิดขึ้นคือเรื่องสามัญอย่างที่สุด กระทั่งการที่เขาขโมยกุญแจและทิ้งเธอให้ตากฝนกลับบ้านคนเดียวนี่ด้วย

“เข้ามาได้ไงวะ”

เด็กหนุ่มพึมพำ ครั้งนี้เขาประหลาดใจจริงๆ กับการปรากฏตัวของคนตรงหน้า กวินจำได้ชัดเจนว่าเขาหยิบทุกอย่างออกมาแล้วแน่ๆ

“อ๋อ”

ราวกับอ่านใจออก คนถูกถามพลันชูกุญแจขึ้นหรา ซ้ำยังมีรอยยิ้มประกอบคำอธิบายโดยไม่ขาดตกบกพร่อง

“นายไม่รู้หรอกว่าฉันปั๊มกุญแจสำรองไว้กี่ดอก แล้วซ่อนไว้ตรงไหนบ้าง”

เพียงเท่านั้นเจ้าของบ้านก็สบถพรืดใหญ่ขณะที่อีกฝ่ายกลับไม่คิดเอาความเรื่องถูกทิ้งตอนเผลอหลับ เธอมองข้ามอาการหงุดหงิดนั้นแล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้พลางพินิจใบหน้าของเขาอย่างละเอียด