ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

“จักจั่นพวกนี้เสียงดังหนวกหู ทำให้เรานอนกลางวันไม่หลับ ข้ากับอันเหอก็เลยจะจับพวกมันไปปล่อยที่ภูเขาด้านหลัง” คนที่ตอบคือเฟิ่งเป๋าเป่า นางพูดจบก็ส่งยิ้มให้หลิ่วมู่ชิงแล้วทักทายว่า “พี่มู่ชิง”

นางได้ยินชื่อของพี่ชายหลิ่วอันเหอจากปากน้องสาวมานานแล้ว ชื่อนี้ฟังดูสง่างามแบบโบราณ ไม่เหมือนชื่อของนางที่ใช้คำซ้ำกัน นางรู้สึกว่าพี่มู่ชิงรูปร่างหน้าตาไม่ธรรมดา ใบหน้าขาวใสฟันก็ขาวผ่อง ดูสะอาดสะอ้านอย่างไม่น่าเชื่อ

นางเคยได้ยินท่านพ่อบอกว่าบุรุษหน้าขาวเชื่อไม่ได้ บุรุษฟันขาวก็ทำเป็นแต่เกี้ยวพาราสีเท่านั้น! ตอนนั้นนางยังสงสัยอยู่ว่าจะไปมีบุรุษหน้าขาวฟันขาวได้อย่างไร คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะมีมายืนอยู่ตรงหน้าหนึ่งคน

แต่ว่า…ฟันของท่านพ่อนางเองก็ค่อนข้างขาวเหมือนกันนะ…

ลูกตาดำขลับของเฟิ่งเป๋าเป่ากลอกไปมา อดไม่ได้ที่จะมองพี่มู่ชิงคนนี้หลายครั้ง

หลิ่วมู่ชิงพยักหน้าทักทายนางอย่างสุภาพ แต่ก็ยังไม่ลืมเตือนว่า “เมื่อครู่ที่พวกเจ้าทำอันตรายมากนะ ถ้าไม้ตกใส่หัวใครจะทำยังไง”

เพิ่งจะพูดเสร็จ เด็กหญิงทั้งสองก็หัวเราะพรืดพร้อมกัน แล้วยังปิดปากหัวเราะอย่างเกินจำเป็น พร้อมกับมองกันและกันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คล้ายได้ยินเรื่องน่าขันอะไรสักอย่าง

“ทำไมรึ” เขาพูดอะไรน่าขำขนาดนั้นหรือไง

หลิ่วอันเหอหัวเราะพลางบอกเฟิ่งเป๋าเป่าว่า “เห็นหรือไม่ ข้าบอกแล้วว่าพี่ข้าต้องพูดเช่นนี้”

“จริงด้วย เมื่อครู่เจ้าเลียนแบบได้เหมือนมากเลย” เฟิ่งเป๋าเป่าก็หัวเราะไม่หยุด

หลิ่วมู่ชิงชะงักไป เวลาเด็กหญิงสองคนอยู่ด้วยกันเป็นเช่นนี้เองน่ะหรือ เขาอดขำไม่ได้ แต่สีหน้ายังคงอบอุ่นดังเดิม น้ำเสียงก็อ่อนโยน “ถ้าพวกเจ้ากลัวจักจั่นร้องเสียงดัง ก็เปลี่ยนที่นอนไม่ดีกว่าหรือ ห้องหนังสือทางปีกตะวันออกก็สงบดีนะ”

“ให้พี่ใหญ่ช่วยเราจับจักจั่นดีกว่าเป็นไหนๆ” หลิ่วอันเหอเสนอ อันที่จริงตอนแรกนางกับเฟิ่งเป๋าเป่าลองปีนขึ้นต้นไม้เพื่อไปจับแล้ว แต่ถึงอย่างไรฝีมือก็คล่องแคล่วสู้พี่ใหญ่ไม่ได้ ลองกี่ครั้งๆ ก็ล้มเหลว ทำได้เพียงเขย่าใบไม้ให้ร่วงเกลื่อนพื้น

“ใช่ พี่มู่ชิงต้องจับได้มือละตัวแน่ๆ” เฟิ่งเป๋าเป่าสนับสนุนทันที

หลิ่วมู่ชิงหัวเราะเสียงปร่า เมื่อครู่ก็แค่ลองทำชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น จะให้เขาเสียเวลามาจับจักจั่นอยู่ที่นี่ทั้งวันได้อย่างไร “จับไปปล่อยเดี๋ยวก็บินกลับมาอีก ไม่มีประโยชน์หรอก”

เดิมทีเด็กสองคนก็ไล่จับจักจั่นจนหนำใจแล้ว พอได้ยินเช่นนี้ก็บังเกิดความคิดใหม่ขึ้นมาทันที

“ไม่งั้นเราไปจับกระรอกที่ภูเขากันก็ได้”

“ดีเลย รีบไปเถอะ”

หลิ่วมู่ชิงเห็นท่าทางกระตือรือร้นพร้อมออกรบของพวกนางแล้วก็ขำ กำชับว่า “ถ้าจะไปภูเขาด้านหลังต้องกลับมาก่อนฟ้ามืดนะ อู่เอ๋อร์เจ้าก็ตามไปด้วย พาคนไปมากหน่อย”

“เจ้าค่า!” หลิ่วอันเหอกับเฟิ่งเป๋าเป่าตอบเป็นเสียงเดียวกันอย่างฮึกเหิมเปี่ยมพลัง พลังเสียงกลบเสียงของอู่เอ๋อร์ไปเสียสนิท

หลิ่วมู่ชิงพยักหน้า หมุนตัวเตรียมจะเดินไป แต่แล้วก็หยุดหันมาสั่งน้องสาวว่า “อันเหอ เย็นนี้มากินข้าวกับพี่นะ เป่าเปา* ก็มาด้วยนะ”