ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

เขาพูดไปตามธรรมชาติโดยไม่ได้คิดอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าพอจบประโยคนี้กลับเรียกเสียงหัวเราะดังสนั่นจากสาวน้อยทั้งสองอีกครั้ง แถมยังหัวเราะชนิดงอหน้างอหลัง น้ำตาแทบจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ

คราวนี้อะไรอีกล่ะ หลิ่วมู่ชิงมองหน้าพวกนางอย่างเอือมระอา

“เป่าเปา! น่าขันนัก เหมือนซาลาเปาเนื้อ ซาลาเปาผัก ซาลาเปาหมูยังไงยังงั้นแน่ะ” หลิ่วอันเหอหัวเราะตัวงอ พูดไปก็ชี้เฟิ่งเป๋าเป่าไปด้วย

“เป่า…เปา! ฮ่าๆ ไม่เคยได้ยินใครเรียกอย่างนี้มาก่อนเลย เป่าเปา เป่าเปา เฟิ่งเป่าเปา ฟังดูเหมือนซาลาเปาอร่อยๆ เลยนะ” เฟิ่งเป๋าเป่าก็เรียกตัวเองหลายครั้ง ชอบใจจนหน้าตายิ้มหยีไปหมด

คนทั่วไปต่างเรียกนางว่าเป๋าเป่าหรืออาเป่าตามบิดาของนาง ส่วนท่านแม่เรียกนางว่าเป่าเอ๋อร์ ตอนเด็กๆ นางคิดมาตลอดว่าชื่อตัวเองมีความหมายว่ากินอิ่มอย่างที่บิดาบอก ตอนหลังพอได้เรียนหนังสือแล้วถึงรู้ว่าถูกบิดาแกล้งหยอก กินอิ่มอะไรกัน ที่จริงแล้วคือเป่าจากจินหยวนเป่า ต่างหากล่ะ!

หลิ่วมู่ชิงหลับตาเบาๆ ขณะที่เสียงหัวเราะลั่นของสองสาวชัดเจนข้างหู เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุใดท่านแม่ถึงบอกว่าให้จับพวกนางแยกออกจากกันได้ คงเป็นเพราะสาวน้อยสองคนนี้ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวรบกวนนางไม่หยุดเป็นแน่

“ไม่งั้น ต่อไปจะเรียกเจ้าว่าเป๋าเป่าแล้วกัน” เขามองเด็กหญิงผิวคล้ำตัวกลมที่ยังคงยิ้มแป้น

เฟิ่งเป๋าเป่าส่ายหัวดิก “พี่มู่ชิงเรียกว่าเป่าเปาเถอะ ฟังแล้วเพราะดี”

“เป่าเปา! เป่าเปา!” หลิ่วอันเหอเรียกติดกันหลายครั้ง

คนที่ถูกเรียกยื่นมือไปปิดปากนางแล้วแย้งว่า “ไม่ให้เจ้าเรียก! นี่เป็นชื่อที่พี่มู่ชิงเรียกก่อน ให้พี่มู่ชิงเรียกได้คนเดียวเท่านั้น”

“ไม่รู้ล่ะ! ข้าจะเรียกซะอย่าง!” หลิ่วอันเหอดึงมือนางออกแล้วลงมือจักจี้อีกฝ่ายอย่างไว

เฟิ่งเป๋าเป่ากรีดร้องเสียงแหลมสักพักก็ลงมือตอบโต้ และแล้วเด็กสองคนก็คว้าตัวอีกฝ่ายไว้แล้วจักจี้กันไปมา หลิ่วมู่ชิงรีบถอยห่างออกมาหลายก้าวเพื่อไม่ให้โดนลูกหลง

เป่าเปา มันน่าหัวเราะขนาดนั้นเชียวหรือ ชื่อที่ซ้ำกันสองเสียงก็เรียกอย่างนี้เหมือนกันหมดไม่ใช่หรือไง เขาส่ายศีรษะ ไม่อยู่ร่วมวงกับสาวน้อยสองคนอีก หันไปกำชับอู่เอ๋อร์สั้นๆ ว่าให้จับตาดูพวกนางไว้ แล้วเดินลิ่วตรงไปยังห้องหนังสือ

ซาลาเปาเนื้อ ซาลาเปาผัก ซาลาเปาหมู แล้วก็ซาลาเปาเฟิ่งงั้นรึ

ฟังดูคล้ายซาลาเปาที่ห่อตีนไก่* ชอบกล แต่นี่คงเป็นรายการอาหารที่ชวนให้คนงุนงงเป็นแน่ ระหว่างที่คิด มุมปากของหลิ่วมู่ชิงก็หยักยิ้มขึ้นบางเบาแทบไม่สังเกตเห็น