ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

เป่าเปา! คิก ยิ่งเรียกยิ่งฟังก็ยิ่งสนุก เหตุใดเมื่อก่อนถึงไม่เคยคิดว่าให้ทุกคนเรียกนางแบบนี้นะ

“ศิษย์พี่?” เขาเงยหน้ามองนาง

เฟิ่งเป๋าเป่ารีบเก็บความปีติยินดีในส่วนลึกของใจแล้วพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ท่านพ่อท่านแม่ข้ารับลูกศิษย์มาอยู่ด้วยหลายคน แต่ละคนแก่กว่าข้าไม่กี่ปี ได้ยินมาว่าหลังจากข้าเกิดไม่นานก็รับเข้ามาแล้ว”

“ฉะนั้นเป่าเปาก็เลยเรียนวรยุทธ์ตามพวกเขาสินะ” เขาเคยได้ยินท่านพ่อท่านแม่เล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าไม่รู้ท่านลุงเฟิ่งกับภรรยาคิดอะไร ถึงชอบรับศิษย์เข้ามาถ่ายทอดวรยุทธ์ มิน่าเล่าเมื่อก่อนเขาถึงเคยได้ยินคนเรียกท่านลุงเฟิ่งว่าอาจารย์

“อื้อ แต่ข้าไม่สนใจวรยุทธ์หรอกนะ” นางย่นจมูก

“แล้วเป่าเปาสนใจอะไรล่ะ” เขาถามไปตามเรื่องตามราว เบนความสนใจไปมองที่บานประตู สงสัยว่าเหตุใดป่านนี้น้องสาวถึงยังไม่กลับมาอีก

ไม่เหมือนกับหลิ่วมู่ชิงที่ใจลอยคิดเรื่องอื่น เฟิ่งเป๋าเป่านั้นกลับดีใจอย่างยิ่ง พอนางได้ยินคำถามนั้นก็ดึงกระบี่สั้นเล่มหนึ่งออกจากรองเท้ายาวมาวางไว้บนโต๊ะแล้วพูดอย่างคึกคักว่า “ข้าชอบเล่นอันนี้!”

หลิ่วมู่ชิงอึ้งไปเล็กน้อย จ้องมองกระบี่สั้นประดับอัญมณีที่วางอยู่บนโต๊ะ

“นี่เจ้าทำเองหรือ” หลิ่วมู่ชิงลูบคลำอัญมณีบนฝักกระบี่โดยไม่รู้ตัว เห็นเฟิ่งเป๋าเป่าพยักหน้า เขาก็ถามต่ออย่างแปลกใจ “เหตุใดเจ้าถึงอยากทำของพวกนี้ล่ะ”

“เรื่องนี้ว่าไปก็น่าขัน ตอนยังเล็กข้าตามท่านพ่อมาเยี่ยมสหาย แล้วบังเอิญไปเห็นกระบี่สั้นที่งดงามมากของพี่ชายคนหนึ่ง บนฝักกระบี่นั้นมีอัญมณีสีแดงหนึ่งเม็ด ตอนนั้นข้าเห็นแล้วชอบจริงๆ น่าเสียดายที่พี่ชายคนนั้นไม่ยอมให้ยืมเล่น พอกลับบ้านข้าก็เลยเอาสร้อยคอของท่านแม่กับกระบี่สั้นมาทำเล่นเองซะเลย” เฟิ่งเป๋าเป่าบอกเล่าที่มาอย่างกระตือรือร้น แต่กลับสังเกตเห็นว่าหลิ่วมู่ชิงสีหน้าเปลี่ยนไป คล้ายกระอักกระอ่วนแต่ก็อยากหัวเราะในคราเดียว นางเองก็เป็นคนหัวไวอยู่แล้ว ครู่เดียวก็เข้าใจทันที แลบลิ้นออกมาหัวเราะแห้งๆ แล้วส่ายศีรษะ

หลิ่วมู่ชิงหัวเราะออกมาแล้วถามอย่างเย้ยๆ “พี่ชายขี้งกคนนั้นก็คือข้าใช่หรือไม่”

“พี่มู่ชิง ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ข้าจำได้แค่ว่าตอนนั้นเห็นกระบี่สั้นที่งดงามมาก รายละเอียดอย่างอื่นข้าลืมไปหมดแล้วล่ะ” เฟิ่งเป๋าเป่าพูดพลางช้อนหน้าขึ้นมองเขาอย่างประเมิน

สวรรค์มาทดสอบได้เลยว่านางไม่ได้มีเจตนาจริงๆ นางจะไปรู้ได้อย่างไรว่า ‘พี่มู่’ คนนั้นที่แท้ก็คือหลิ่วมู่ชิง ตอนนี้กลับมาพูดถึงเรื่องกระจอกงอกง่อยอย่างการไม่ยอมให้ยืมดาบต่อหน้าเจ้าตัว ช่างน่าขายหน้าจนอยากจะขุดหลุมหลบเสียให้ได้

“นอกจากกระบี่สั้น เรื่องอื่นเจ้าลืมไปหมดแล้วจริงๆ หรือ” หลิ่วมู่ชิงถามยิ้มๆ ด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

“จริงสิ!” เฟิ่งเป๋าเป่าตอบเสียงดังฟังชัด แต่แล้วครู่เดียวก็กลอกตา ลดเสียงพูดว่า “อันที่จริงก็ไม่ได้ลืมหมดจดขนาดนั้นหรอก ข้ายังจำได้ว่าหลังจากท่านเห็นหนูแล้วก็…”

หลิ่วมู่ชิงถลึงตาเล็กน้อย ยกนิ้วชี้กดริมฝีปากอย่างรวดเร็ว

เฟิ่งเป๋าเป่าเห็นดังนั้นก็ปิดปากหัวเราะ จากนั้นก็ขยับเข้าไปย้ำเสียงเบาว่า “ข้ารู้แล้ว พูดไม่ได้”

“ใช่ เรื่องนี้ก็พูดไม่ได้” เขายกมุมปากยิ้มนิดหนึ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยแววยิ้ม

“ข้ากลับมาแล้ว” หลิ่วอันเหอผลักประตูเข้ามา มองคนทั้งสองอย่างประหลาดใจ “คุยอะไรกันอยู่ ไฉนท่าทางลับๆ ล่อๆ”

“ไม่มีอะไร” เฟิ่งเป๋าเป่าเก็บกระบี่สั้นใส่คืนที่ข้างรองเท้า “แค่ให้พี่มู่ชิงดูกระบี่สั้นอัญมณีเล่มนั้นน่ะ”

“พี่ใหญ่ก็คิดว่างามใช่หรือไม่ เจ้าบอกว่าจะทำให้ข้าเล่มหนึ่ง อย่าลืมนะ!” ประโยคที่สองหันไปพูดกับเฟิ่งเป๋าเป่า หลิ่วอันเหอเข้ามาแกว่งแขนนางไปมาพลางกำชับให้นางไม่ลืมสัญญาอย่างออดอ้อน