ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

“ไปเถอะ เราออกมาตลอดทั้งบ่ายแล้ว สมควรกลับบ้านได้” หลิ่วมู่ชิงลุกขึ้นยืน

ทั้งสามคนเดินออกมานอกโรงเตี๊ยม

ก่อนขึ้นรถม้า หลิ่วมู่ชิงเหลือบมองไปทางโรงเตี๊ยมเม่าเหลียงแวบหนึ่ง หยุดฝีเท้าแล้วหันกลับไปพึมพำสั่งผู้ติดตามที่อยู่ด้านหลัง

“ขอรับ” อู่เอ๋อร์รับคำสั่งแล้วเดินออกไปเร็วรี่

“พี่ใหญ่ ท่านให้อู่เอ๋อร์ไปทำอะไรหรือ เกี่ยวข้องกับโรงเตี๊ยมเม่าเหลียงหรือไม่” ขณะอยู่ในรถม้า หลิ่วอันเหอก็จ้องมองหลิ่วมู่ชิงอย่างสงสัย ไม่เพียงแต่นาง แม้กระทั่งเฟิ่งเป๋าเป่าก็ยังแสดงสีหน้าอยากรู้

“ข้าไม่ยักรู้ว่าความอยากรู้อยากเห็นของพวกเจ้าจะมากถึงเพียงนี้” หลิ่วมู่ชิงยิ้มให้ใบหน้าอ้วนกลมสองดวงตรงหน้า

“วันนี้ข้ากับอันเหอถือว่ามีส่วนร่วมในเรื่องนี้แล้ว ย่อมต้องใส่ใจผลลัพธ์ต่อจากนี้สิ” เฟิ่งเป๋าเป่าก็ซักต่อ ได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญอย่างการไปสืบข่าวคราวเป็นครั้งแรก ถึงอย่างไรก็ไม่อาจเมินเฉยได้

หลิ่วมู่ชิงเลิกม่านขึ้นมามองดูโรงเตี๊ยมเม่าเหลียงที่มีผู้คนเดินเข้าเดินออกแล้วพูดต่อว่า “ให้อู่เอ๋อร์ไปสืบดูว่าโรงเตี๊ยมเม่าเหลียงติดต่อซื้อวัตถุดิบอาหารกับผู้ใด เท่านั้นแหละ”

“อ๋อ” เฟิ่งเป๋าเป่ากับหลิ่วอันเหอส่งเสียงสนเท่ห์พร้อมกัน เงียบไปพักหนึ่งก็หันมามองหลิ่วมู่ชิงราวกับนึกอะไรขึ้นได้

“พี่ใหญ่สงสัยว่าจะมีคนเล่นไม่ซื่ออยู่ในนั้นรึ”

“พี่มู่ชิงสงสัยว่าการจัดซื้อมีปัญหาหรือ”

เด็กหญิงทั้งสองผลัดกันซักถามคนละประโยค

หลิ่วมู่ชิงหัวเราะนิดหนึ่ง ไม่ได้อธิบายต่อ เพียงแต่ตบตัวรถเบาๆ ส่งสัญญาณให้คนขับออกเดินทางได้ “ไปเถอะ กลับบ้านได้แล้ว”

จะว่าไปวันนี้คุณหนูน้อยทั้งสองคนก็แสดงผลงานได้ดีกว่าที่คาดไว้ คราวนี้เขายืนยันได้แล้วว่าปัญหาของโรงเตี๊ยมเม่าเหลียงอยู่ที่ไหน ตอนนี้งานด่วนที่ต้องรีบจัดการก็คือตรวจสอบที่ไปของเงินจัดซื้อก้อนโตในแต่ละเดือน เขาไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่าวัตถุดิบอาหารจ่ายไปมาก แต่กลับนำมาทำอาหารน้อย มิน่าเล่าถึงขายดิบขายดีแต่ขาดทุนทุกเดือน!

ยามบ่ายที่แสนสงบ ในห้องหนังสือใหญ่อันโอ่โถงของสำนักหลิ่วเยวี่ย เด็กหญิงสองคนนั่งงีบหลับเคียงข้างกันบนเก้าอี้ยาวหลังฉากบังลม เพื่อไม่ให้คนข้างๆ ตกลงไป ทั้งคู่จึงใช้ขาเกี่ยวอีกฝ่ายไว้

“ห้องหนังสือนี่เงียบจริงๆ ด้วย” เฟิ่งเป๋าเป่าเล่นกระบี่สั้นอัญมณีสุดที่รัก นิ้วคลึงไปมาบนอัญมณีที่ติดอยู่บนฝัก

“ใช่ เราจะได้นอนกลางวันสบายๆ แต่น่าเสียดายที่พรุ่งนี้เจ้าก็กลับแล้ว” หลิ่วอันเหอหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวขึ้นมาวางแปะบนหน้า ดวงตายังคงปิดอยู่

“ไม่งั้นเจ้าก็ตามข้ากลับไปอยู่ด้วยกันสักพักสิ แถวบ้านข้ามีทั้งภูเขาแม่น้ำ มีที่ให้เล่นเยอะเลย” เฟิ่งเป๋าเป่าเองก็ไม่อยากจากสหายใหม่คนนี้ไปเช่นกัน ที่บ้านนางมีแต่บุรุษ นานๆ ทีจึงจะมีสหายหญิงเหมือนหลิ่วอันเหอ

“กว่าข้าจะได้กลับมาบ้านก็แทบแย่ เลยอยากอยู่ที่บ้านนานๆ หน่อยน่ะ” หลิ่วอันเหอดึงผ้าเช็ดหน้าบนหน้าออกแล้วถอนหายใจหนักๆ นางชอบท่านพ่อท่านแม่กับพี่ชาย ถึงแม้จะชอบเฟิ่งเป๋าเป่ามากเช่นกัน แต่นางยังไม่อยากออกไปจากบ้านตอนนี้

“ถึงอย่างไรปีหน้าข้าก็มาใหม่น่ะ ท่านพ่อบอกว่าต่อไปนี้ทุกปีที่มาที่นี่ก็จะพาข้ามาด้วย” เฟิ่งเป๋าเป่าพูด เด็กหญิงทั้งสองนัดหมายว่าจะเจอกันใหม่ปีหน้า แล้วคล้องแขนพูดคุยกันอีกพักหนึ่ง จู่ๆ เฟิ่งเป๋าเป่าก็ถามว่า “อันเหอ ตอนเจ้าอยู่เป่ยจิง มีคนที่ชอบหรือไม่”