ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

ดวงตาที่เดิมทีปิดอยู่ของหลิ่วอันเหอเปิดขึ้นมาในทันใด มองเฟิ่งเป๋าเป่าด้วยสีหน้าประหลาด เอ่ยถามว่า “ไฉนจู่ๆ พูดถึงเรื่องนี้ล่ะ”

เฟิ่งเป๋าเป่ากลอกดวงตาใสกระจ่าง ท่าทางทะเล้นอย่างยิ่ง จากนั้นก็ยื่นปากพูดว่า “เจ้าตอบข้ามาก่อนสิ ตกลงว่ามีหรือไม่”

หลิ่วอันเหอชะงักไป ครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ก็ตอบตะกุกตะกักว่า “ที่จริงข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“งั้นก็แสดงว่ามีน่ะสิ” เฟิ่งเป๋าเป่าลุกขึ้นมามองนาง

“ก็บอกว่าไม่รู้ไงเล่า!” หลิ่วอันเหอวางผ้าเช็ดหน้ากลับไปบนหน้าแล้วพึมพำว่า “ยังไม่ถึงเวลาออกเรือนสักหน่อย ก่อนหน้านั้นก็ยังมีเวลาเลือกได้อีก!”

“อ้อ?” เฟิ่งเป๋าเป่าอุทานเสียงเกินจริงพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าของนางออกแล้วซักไซ้ว่า “แสดงว่าคนที่เจ้าชอบไม่ได้มีแค่คนเดียว?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น” หลิ่วอันเหอรีบโต้แย้ง “ที่จริงข้าไม่รู้หรอกว่าชอบคนคนหนึ่งเป็นความรู้สึกอย่างไร เป๋าเป่า เจ้ารู้หรือ”

เฟิ่งเป๋าเป่ามองหน้านาง เอียงคอเล็กน้อย พักใหญ่ก็ส่ายหน้า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ก็ถูกแล้วไง เจ้าเองก็ไม่รู้ ตอนนี้มาพูดเรื่องนี้ออกจะเร็วเกินไปหน่อย” หลิ่วอันเหอรวบรัดหาข้อสรุป

“จะบอกอะไรให้” เฟิ่งเป๋าเป่าลดเสียงลง ดวงตากลอกไปมา ท่าทางมีลับลมคมใน

“อะไรหรือ” หลิ่วอันเหอยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วกระซิบถาม ใบหน้าเปี่ยมด้วยการรอคอย

“ศิษย์พี่แปดนัดหมายข้าไปท่องเที่ยวในยุทธจักรด้วยกัน เขาบอกว่าจะมีแต่ข้ากับเขาสองคน”

หลิ่วอันเหอดวงตาทอประกาย น้ำเสียงตื่นเต้น “หนีไปด้วยกันหรือ”

“ไม่ใช่นะ ศิษย์พี่บอกว่าถ้าข้าตกลงเขาจะไปขอกับท่านพ่อท่านแม่ โธ่ ข้าก็บอกไม่ถูก สรุปว่าข้ายังไม่ได้ตอบตกลง ศิษย์พี่บอกให้ข้าค่อยตอบเขาหลังจากนี้อีกสี่ปี”

“ศิษย์พี่แปดของเจ้าชอบเจ้าหรือ” หลิ่วอันเหอชี้จมูกถามนาง

เฟิ่งเป๋าเป่าส่งเสียงหัวเราะคิกคัก พยักหน้าอย่างอายๆ และเก้อเขิน “ทุกคนก็พูดกันอย่างนั้น ข้าก็คิดว่าน่าจะใช่”

“แล้วเจ้าชอบเขาหรือไม่”

“…ไม่รู้สิ” แม้จะรู้สึกว่าเวลามีคนชอบจะเขินๆ อยู่บ้าง แต่นอกจากนี้แล้วก็เหมือนจะไม่มีความคิดอื่นใดอีก

เด็กหญิงทั้งสองมองหน้าอีกฝ่ายแล้วหัวเราะพรืดออกมาพร้อมกัน

“ไม่รู้ๆ เราสองคนต่างไม่รู้เหมือนกัน!” หลิ่วอันเหอหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเล่นอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็พูดเสียงขึงขัง “เจ้าอย่าไปชอบศิษย์พี่แปดเลย มาแต่งกับพี่ชายข้าดีกว่า เราจะได้เจอกันบ่อยๆ ไง”

เฟิ่งเป๋าเป่าแย่งผ้าเช็ดหน้ามาแล้วถามอย่างแปลกใจ “พี่มู่ชิงยังไม่หมั้นหมายหรอกหรือ”

“ยังนะ ท่านพ่อบอกว่าเรื่องแต่งงานไม่อาจกำหนดสุ่มสี่สุ่มห้าได้ ถ้าหากตอนหลังนึกเสียใจขึ้นมาแล้วยกเลิกจะยุ่งยากมาก” หลิ่วอันเหอเขย่าแขนนางอย่างอารมณ์ดี ซักไซ้ต่อ “ยังไม่บอกเลยว่าเจ้าคิดว่าพี่ชายข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“พี่มู่ชิงน่ะหรือ…” เฟิ่งเป๋าเป่าเพ่งสมาธิครุ่นคิด ในสมองปรากฏใบหน้าขาวเนียนสะอาดสะอ้านดวงหนึ่ง ข้างหูคล้ายสดับทำนองเสียงแผ่วเบาสง่างาม นางคิดอยู่สักพักก็ส่ายหน้าดิก “ไม่ได้ๆ! ท่านพ่อบอกว่าห้ามแต่งงานกับบุรุษที่ดูดีเกินไป”

“เพราะเหตุใดเล่า” หลิ่วอันเหอถามอย่างแปลกใจ

“ท่านพ่อบอกว่าบุรุษรูปงามเชื่อถือไม่ได้” ก็คำพูดของบิดาไม่ควรเป็นเหมือนลมผ่านหูใช่หรือไม่เล่า อีกอย่างตั้งแต่เล็กนางก็คิดว่าบุรุษควรจะห้าวหาญกำยำเหมือนอย่างบิดาของนาง พี่มู่ชิงขาวใสบอบบางเกินไป ถ้าแค่มองก็ย่อมสะดุดตาน่ามอง แต่นางยังคงชอบแบบบิดานางมากกว่า

“งั้นเจ้าก็แต่งกับคนขี้เหร่แล้วกัน ต่อไปข้าเจอชายขี้เหร่ที่ไหนก็จะไปบอกเขาว่าท่านรีบไปขอเฟิ่งเป๋าเป่าสิ ท่านพ่อนางเตรียมสินเจ้าสาวสิบคันรถไว้มอบไข่มุกในอุ้งมือ* ให้ชายขี้เหร่แล้ว!” หลิ่วอันเหอสัพยอก