ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

“ไม่เอาหรอก! อันเหอเจ้าร้ายนัก” เฟิ่งเป๋าเป่าโต้กลับ ยื่นมือไปจี้เอวหลิ่วอันเหอ ฝ่ายหลังกรีดร้องวี้ดว้ายป้องกันไม่หยุด หัวเราะร่วนอยู่สักพักใหญ่กว่าจะเงียบลง

“จริงสิ ข้าบอกไม่ใช่หรือว่าจะเอาใบสั่งยากับตำรับอาหารมาให้เจ้า เล่นเพลินจนเกือบลืมแล้ว” ระหว่างที่พูดหลิ่วอันเหอก็รีบลงจากเก้าอี้เอน “เดี๋ยวข้ากลับมานะ เจ้ารออยู่นี่แหละ อีกเดี๋ยวแม่นมยกยาต้มมาแล้วไม่เห็นใครก็เรียกหาไปทั่วอีก วุ่นวาย”

“รู้แล้ว รีบไปเถอะ” เฟิ่งเป๋าเป่าดันไหล่นางบอกให้รีบไปรีบกลับ

บิดาของหลิ่วอันเหอให้คนสนิทจัดใบสั่งยาหลายสำรับ รวมทั้งเขียนตำรับอาหารไว้บอกว่าแค่ทำอาหารตามตำรับที่เขียนไว้ทุกวัน จะช่วยลดไขมันในร่างกายได้

เมื่อก่อนเฟิ่งเป๋าเป่าไม่เคยคิดว่ารูปร่างตัวเองอวบอิ่มเกินไป เพราะท่านพ่อนางมักจะบอกว่าเป็นหญิงมีเนื้อมีหนังหน่อยถึงจะดี ทั้งยังต้มน้ำแกงแล้วบังคับให้นางกับท่านแม่ดื่มให้หมดบ่อยๆ คิดดูแล้วไขมันก็น่าจะสร้างขึ้นมาด้วยเหตุนี้ แต่นางเดินทางมาหยางโจวครั้งนี้ เห็นสาวน้อยบนถนนแต่ละคนล้วนรูปร่างสะโอดสะอง ประกอบกับหลิ่วอันเหอคอยแต่บ่นให้ฟังว่าอยากจะผอมเพรียวเหมือนอย่างบิดามารดาของตัวเอง ก็ชักจะทำให้นางอยากเป็นอย่างนั้นบ้าง ดังนั้นจึงตัดสินใจเอาใบสั่งยากับตำรับอาหารกลับไปลองดู

นอกหน้าต่างลมพัดโชย หยอกให้กิ่งไม้ส่งเสียงดังสวบสาบ ดอกอ่อนหลายดอกเอนไหวไปตามแรง นางย่างเท้าไปยังข้างหน้าต่าง สูดรับความเย็นสบายจากสายลม

ไม่นานนักแม่นมคนหนึ่งก็ยกน้ำยาสีดำขุ่นเข้ามา กลิ่นประหลาดเล็กน้อย เหมือนเป็นยารักษาโรคหอบหืดโดยเฉพาะ

เพียงแต่หลิ่วอันเหอบอกว่าเดี๋ยวก็กลับมาไม่ใช่หรือ ไฉนถึงยังไม่มานะ

ที่ห้องข้างอันเงียบสงบห้องหนึ่งในสำนักหลิ่วเยวี่ย

“นายน้อย เตรียมพร้อมแล้วขอรับ”

“อืม” เสียงอบอุ่นทุ้มต่ำดังขึ้น ครู่หนึ่งก็เอ่ยปากอีกครั้งว่า “ใช้ได้แล้ว ลงไปกันก่อน”

“ขอรับ” บ่าวรับใช้หลายคนทยอยกันถอยออกไป ตามธรรมเนียมแล้ว พวกเขาต่างรู้ดีว่าอีกประมาณครึ่งชั่วยาม* ค่อยกลับมา

ภายในห้องอันหรูหรา เงาร่างสูงโปร่งกำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยขณะมองหมู่มวลบุปผาด้านนอก จากนั้นก็ดึงหน้าต่างปิด

ผ่านไปหลายวสันต์แล้วสินะ

ท่านพ่อเคยพูดว่าบางครั้งก็ให้หาเวลาว่างจากการงานมาทำสิ่งที่ตัวเองชอบบ้าง เป็นการบำรุงจิตใจ ไม่เพียงแต่จะไม่กระทบเรื่องอะไรมากมาย หากยังช่วยฟื้นฟูสภาพอารมณ์อีกด้วย

หลิ่วมู่ชิงดึงนาฬิกาพกลงยาจากข้างเอวออกมาวางบนโต๊ะเตี้ยอย่างเรียบร้อย แล้วปลดจี้หยกแกะสลักรูปบุปผา จากนั้นก็ถอดแหวนหยกบนนิ้ว ดึงกระบี่สั้นอัญมณีออกจากข้างรองเท้าหุ้มข้อ แล้ววางของแต่ละอย่างเรียงบนโต๊ะเตี้ย

พูดถึงการบำรุงจิตใจ สิ่งที่ท่านพ่อชอบที่สุดก็คือการชื่นชมกระบี่ล้ำค่า เขาเองก็ชอบศาสตราวุธเหมือนกัน ทั้งยังสะสมของล้ำค่าชั้นดีบางส่วน เพียงแต่เมื่อเทียบกันแล้ว เขาชมชอบความเพลิดเพลินอีกอย่างหนึ่งมากกว่า…

เขาค่อยๆ ปลดกระดุมคอเสื้อ ถอดชุดสีฟ้าสายน้ำตัวนอกออก จากนั้นก็คลายรองเท้าหนังวัวหุ้มข้อตัดเย็บพิเศษ แล้วจึงถอดชุดชั้นกลางสีขาว เสื้อชั้นใน รวมไปถึงกางเกงขายาวสีเข้ม กางเกงขาสั้น แต่ละชิ้นพับพาดไว้บนพนักเก้าอี้ตามลำดับอย่างเป็นระเบียบ ท้ายสุดก็ไม่ลืมถอดยันต์คุ้มกายที่แขวนคอวางไว้ข้างโต๊ะ

ในที่สุดทั่วทั้งตัวก็ไม่เหลืออาภรณ์ติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว

เรือนร่างที่สมกับเป็นเด็กหนุ่มเปลือยเปล่า