ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

วิ้งวิ้ง…

กลางฤดูใบไม้ร่วงอากาศแสนสดชื่น ในป่านอกเมืองสายลมเย็นพัดโชยมาต่อเนื่อง เสียงใบไม้กรอบแกรบและเสียงร้องของจักจั่นดังไม่ขาดหู ทำให้คนฟังแล้วสบายอารมณ์ยิ่ง โดยเฉพาะหลังช่วงบ่ายยิ่งเร่งเร้าความง่วงงุน

ขบวนรถสายหนึ่งแล่นผ่านผืนป่าแห่งนี้

“นายน้อย” ชายวัยกลางคนเร่งม้าเข้ามาเทียบม้าที่คนหนุ่มขี่แล้วเอ่ยว่า “ทุกคนออกเดินทางกันตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ตอนนี้เลยเที่ยงวันแล้ว ท้องหิวกันไปหมด ดูท่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยอีกหนึ่งชั่วยามจึงจะถึงตำบลที่อยู่ข้างหน้า ถ้าอย่างไรเราหยุดพักที่นี่ กินอาหารแห้งพักผ่อนสักงีบดีหรือไม่ขอรับ”

ผู้ที่ถูกเรียกว่านายน้อยเป็นหนุ่มรุ่นอายุสิบแปดปี เสื้อผ้าทอหยาบสีเทาที่สวมใส่อยู่มิอาจบดบังรูปโฉมที่งดงามของเขาได้ ใบหน้านั้นเป็นสีน้ำผึ้งอ่อน ซึ่งเป็นผิวที่ได้มาจากการบ่มแดดทำให้กลิ่นอายหนอนหนังสือที่แสดงทั่วกายแฝงไว้ด้วยความห้าวหาญอยู่สามส่วน เลื่อนมาพิศดูสรีระ เรือนร่างสูงโปร่งนั้นมีไหล่กว้างกำยำ แต่ไม่บึกบึนจนเกินไป สองมือที่กุมสายบังเหียนอยู่เรียวยาวและมีพลัง ข้างเอวยังแขวนไว้ด้วยกระบี่ยาวสีหมึก มองแวบแรกอาจดูธรรมดาสามัญ ทว่าเมื่อพินิจให้ละเอียดกว่านั้นก็จะพบอัญมณีสีดำหลายเม็ดประดับอยู่บนฝักกระบี่ เม็ดที่ปลายด้ามจับเปล่งประกายดำวาว ศาสตราวุธที่หาได้ยากนี้สะท้อนถึงตัวตนที่ไม่ธรรมดาของผู้เป็นเจ้าของ

“ก็ได้ เราพักที่นี่สักครู่แล้วกัน” ชายหนุ่มเสื้อเทาตอบรับด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น ทันทีที่เขาพูดจบก็เห็นม้าที่มีคนขี่สิบกว่าตัวลากรถม้าสองคันที่อยู่ตรงกลางไปหาที่พักใต้ร่มไม้ ทุกคนทยอยกันผูกม้าเอาไว้ จากนั้นก็แยกย้ายไปนั่งหรือเอนหลังพักผ่อน

ชายหนุ่มรูปงามที่ออกคำสั่งก็คือหลิ่วมู่ชิง นายน้อยแห่งสำนักหลิ่วเยวี่ยนั่นเอง

เมื่อสองปีก่อนเขาได้รับโรงเตี๊ยมเม่าเหลียงมา ตอนสรุปบัญชีเมื่อปีกลายก็นับว่าพอจะได้กำไรแบบถูๆ ไถๆ อยู่บ้าง มารดาจึงมอบกิจการคุ้มภัยอีกแห่งหนึ่งให้เขาเพิ่ม เขาผลักดันให้ตัวเองติดตามมือคุ้มภัยเดินทางไปหลายรอบ แล้วถือโอกาสดูสินค้าตามที่ต่างๆ ระหว่างทาง คาดคิดไม่ถึงว่ายิ่งดูก็ยิ่งสนุก จึงเสนอจะติดตามบิดาไปเรียนรู้การซื้อสินค้าเสียเลย เขาต้องเดินทางไกล ผ่านประสบการณ์ตากแดดตากฝน ค้างแรมนอกเมือง แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นลำบากตรากตรำ แต่ก็ไม่อาจนับว่าเป็นงานสบายอย่างแน่นอน

ที่น่าแปลกก็คือเขาถูกแดดเผาจนผิวคล้ำไปทั้งตัวเช่นนี้ ทว่าท่านพ่อเขากลับยังคงขาวผ่องดุจหยกไม่เปลี่ยนแปลง นอกจากนี้ยังได้ยินว่าเมื่อก่อนท่านพ่อออกจากบ้านก็มักค้างแรมที่โรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดเสมอ ไฉนพอพาเขาไปด้วยกลับพักส่งๆ ที่โรงเตี๊ยมนอกเมือง แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องเล่าทีหลัง ไม่เกี่ยวกับการซื้อสินค้าแต่อย่างใด

เมื่อเดือนก่อนบิดาเรียกเขาไปคุยต่อหน้า สั่งว่าต่อไปให้เขาซื้อสินค้าด้วยตัวเอง ส่วนกฎเกณฑ์การสั่งซื้อก็ไม่ต่างอะไรกับการดูแลจัดการร้านค้า บิดาลงสัญญาให้เขากู้ยืมเงินทุน ระบุให้เริ่มชำระคืนเป็นงวดภายในหนึ่งปี ส่วนเรื่องกำไรและขาดทุนน่ะหรือ ก็ย่อมต้องคิดบัญชีบนศีรษะเขาหลิ่วมู่ชิงตามเคย…

ฉะนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกเดินทางไกลเพื่อซื้อสินค้าตามลำพัง

“นายน้อย หลายวันมานี้ท่านเดินทางเหน็ดเหนื่อยแล้ว ขึ้นไปนอนบนรถม้าสักพักดีกว่าขอรับ ก่อนเดินทางข้าค่อยไปปลุก” อู่เอ๋อร์ช่วยประคองเขาลงจากม้าแล้วส่งกาน้ำให้พร้อมกระซิบเบาๆ