ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

เมื่อปีกลายเขาได้รับหน้าที่ดูแลร้านยาที่มีประวัติยาวนานยี่สิบปีมาร้านหนึ่ง ร้านแห่งนั้นเดิมทีก็มีกำไรอยู่แล้ว ดังนั้นตอนทำงบบัญชีตัวเลขจึงงดงามอย่างไม่น่าแปลกใจ เดือนก่อนที่เขาอายุครบสิบหกปีเต็มมารดาจึงมอบโรงเตี๊ยมเม่าเหลียงให้เขาดูแล แน่นอนว่าครั้งนี้ก็เขียนสัญญาไว้ กฎเกณฑ์ที่ระบุเหมือนครั้งก่อนหน้า

“บัญชีที่ข้าควรให้ก็ส่งขึ้นมาหมดแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีอะไรต้องการเป็นพิเศษ นายน้อยเรียกข้าพบ ถือว่าให้เกียรติข้ามาก ข้าก็รู้สึกซึ้งใจ แต่ช่วงใกล้เทศกาลไหว้พระจันทร์ร้านกำลังยุ่งมาก มิสู้ให้ข้ารีบกลับไปช่วยงานดีกว่านั่งอยู่ที่นี่” หลงจู๊แซ่เฉินเป็นคนรูปหน้าเหลี่ยมใบหูใหญ่ ยามพูดจามีลักษณะของชาวยุทธ์เหมือนกับผู้ใต้บังคับบัญชาเก่าแก่ของสำนักหลิ่วเยวี่ยจำนวนมาก เขาพูดจบในอึดใจเดียวแล้วดื่มชาที่อู่เอ๋อร์ยกมาหมดในรวดเดียว จากนั้นก็จ้องหน้าหลิ่วมู่ชิงเขม็ง แววตาเชี่ยวชาญกร้านโลก ท่าทางบ่งบอกว่าจะคอยดูว่านายน้อยอย่างท่านจะทำอะไรข้าได้

อู่เอ๋อร์ยืนมองอยู่ด้านข้าง ยังอดโมโหขึ้นมาไม่ได้

เจ้านายเป็นถึงนายน้อยของสำนักหลิ่วเยวี่ย ไม่ว่าจะไปที่ไหนผู้ใดพบเจอก็ล้วนแสดงมารยาทด้วย ทว่าหลงจู๊แซ่เฉินกลับไร้มารยาทถึงเพียงนี้ เจ้านายซักถามดีๆ เขาก็หงุดหงิด เจ้านายเอาชาชั้นเลิศมาให้เป็นพิเศษ เขาก็ดื่มอั้กๆ หมดรวดเดียว ช่างไม่เห็นผู้ใดในสายตา ยโสโอหังยิ่งนัก!

หลิ่วมู่ชิงยิ้มบาง ไม่มีร่องรอยของความโกรธเคือง แต่ก็ไม่ปล่อยให้หลงจู๊แซ่เฉินกลับไปเช่นกัน เขาให้อู่เอ๋อร์รินชาให้พวกเขาทั้งคู่อีกแล้วพูดเรื่อยๆ ว่า “ในเมื่อหลงจู๊เฉินไม่มีอะไรอยากถาม งั้นข้าจะขอถามแล้วกัน”

หลงจู๊แซ่เฉินอึ้งเล็กน้อย เดาไม่ออกว่านายน้อยหน้าอ่อนปากแดงฟันขาวผู้นี้คิดจะถามอะไร เขาก็บอกแล้วว่ากำลังยุ่ง ไฉนจึงไม่รีบปล่อยเขากลับไปดูแลกิจการอีก กลับได้ยินหลิ่วมู่ชิงถามคำถามหลายคำถาม เช่นว่าคนในส่วนยกอาหารกับส่วนห้องครัวมีกี่คน แต่ละคนอายุเท่าไร มีภูมิหลังอย่างไร เป็นต้น เขาอดทนตอบคำถามไปจนครบ

“สรุปแล้วคนที่ดูแลบัญชีก็คือน้องเขยของเจ้าสินะ” ระหว่างที่หลิ่วมู่ชิงถาม สายตาเขามองไปที่ถ้วยชา ก่อนจะยกขึ้นมาดื่มอึกหนึ่งอย่างไม่รีบร้อน

“ใช่ เขาดูแลบัญชีควบกับจัดซื้อ บางครั้งก็ช่วยยกอาหารหรือรินน้ำชาอะไรทำนองนี้” หลงจู๊แซ่เฉินท่าทีแข็งกร้าว ตอบอย่างรวดเร็ว

หลิ่วมู่ชิงพยักหน้าแล้วถามคำถามทั่วไปอีกนิดหน่อย กินเวลาไม่นานมาก ผ่านไปประมาณหนึ่งถ้วยชา* ก็จบคำถาม

“วันนี้รบกวนหลงจู๊เฉินแล้ว” เขาพูดพลางลุกขึ้นยืน

“นายน้อยโปรดยั้งเท้า ไม่กล้ารบกวนให้ท่านไปส่ง ข้าคุ้นเส้นทางดีกลับออกไปเองได้” หลงจู๊แซ่เฉินบอกให้นายน้อยไม่ต้องไปส่ง สารภาพตามตรง การเดินทางมาวันนี้เสียเวลาเปล่าจริงๆ คิดดูว่าเขาเป็นคนเก่าคนแก่ที่รับใช้สำนักหลิ่วเยวี่ยมาสามรุ่นแล้ว แม้แต่หัวหน้าสำนักหรือก็คือมารดาของหลิ่วมู่ชิงก็ยังต้องเกรงใจเขา แต่หนุ่มน้อยหน้าอ่อนที่ขนยังขึ้นไม่ครบคนนี้กลับดึงดันให้เขาทิ้งร้านออกมาให้ได้ ผลปรากฏว่ากลับถามแต่เรื่องไร้สาระไม่สลักสำคัญอะไรเลย!