ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

“ไฉนถึงมีคนไม่รู้จักแยกแยะดีเลวเช่นนี้ด้วย” อู่เอ๋อร์หงุดหงิดอย่างยิ่ง เก็บถ้วยชาไปก็บ่นพึมพำ “อุตส่าห์เอาชาดีมา เสียของจริงๆ”

หลิ่วมู่ชิงไม่พูดอะไร เพียงดื่มชาในมือตัวเองเงียบๆ จนหมด

โรงเตี๊ยมเม่าเหลียงมีมาตั้งแต่สมัยตาทวดแล้ว เขาเคยแวะไปดูที่โรงเตี๊ยมหลายครั้ง ได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าภายในโรงเตี๊ยมคึกคักมีลูกค้าไม่ขาดสาย และด้วยเหตุนี้เองเมื่อมารดามอบร้านนี้ให้ เขาก็ลอบดีใจอยู่ลึกๆ นึกว่าจะได้ร้านมีกำไรเหมือนเมื่อปีที่แล้วอีก

ทว่าหลังจากตรวจดูบัญชีในช่วงหลายปีที่ผ่านมาอย่างละเอียด ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ารายรับของโรงเตี๊ยมเม่าเหลียงไม่เป็นอย่างที่คาดไว้

ถูกต้อง โรงเตี๊ยมกิจการดียิ่ง แต่รายจ่ายกลับน่าตกใจอย่างเหนือคาด เทียบรายรับรายจ่ายแล้วเพียงแค่เสมอทุนเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อสรุปบัญชีปีที่แล้ว บัญชีอยู่ในสภาพขาดทุนเห็นๆ ส่วนปีนี้ก็ไม่ได้ดีกว่ากันเท่าไร จนกระทั่งถึงปัจจุบัน รายจ่ายจะมากกว่ารายรับเล็กน้อยแทบทุกเดือน หากเป็นเช่นนี้ต่อไป จนถึงตอนสรุปบัญชีปีหน้า เขากล้ายืนยันว่าจะไม่เหลือกำไรเลยแม้แต่นิดเดียว

“อันเหอเล่นกับผู้ใดอยู่หรือ”

ขณะที่หลิ่วมู่ชิงเดินเอื่อยๆ ไปตามระเบียงทางเดินยาว พร้อมกับขบคิดเรื่องโรงเตี๊ยมไปด้วย หูก็ได้ยินเสียงหัวเราะอึกทึกครึกโครมดังมาจากเรือนด้านหลัง ท่ามกลางเสียงนั้นมีเสียงหนึ่งที่ดังที่สุด แค่ฟังก็รู้ว่าเป็นน้องสาวเขา แต่ฟังดูแล้วเหมือนว่ารอบๆ นั้นยังมีคนอีกหลายคนพูดคุยหัวเราะอยู่ด้วย

อู่เอ๋อร์คิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่า “เหมือนจะเป็นบุตรีของนายท่านสกุลเฟิ่งนะขอรับ ได้ยินว่าหลายวันนี้คุณหนูใหญ่สองสกุลเล่นด้วยกันทุกวัน”

หลิ่วมู่ชิงพยักหน้าแล้วเดินไปตามทิศทางนั้น จริงด้วย เขาเกือบลืมไป เมื่อไม่กี่วันก่อนท่านลุงเฟิ่งพาลูกสาวมาที่นี่ พอตกกลางคืนท่านพ่อเขาก็ตามท่านลุงเฟิ่งออกไปข้างนอก บอกว่าอีกสิบกว่าวันจึงจะกลับมา ส่วนท่านแม่เขาก็เพิ่งบอกเมื่อคืนนี้ว่าจะไปตรวจดูสินค้าชุดหนึ่ง ไปครั้งนี้ใช้เวลาหลายวัน ก่อนไปยังกำชับเป็นพิเศษว่าให้เขาดูแลอันเหอกับลูกสาวสุดที่รักของท่านลุงเฟิ่งดีๆ

‘ถ้าน้องสองคนดื้อมากๆ ก็จับแยกกันก่อน เอาไปขังคนละห้อง อย่างไรขังเอาไว้ก็ดีกว่าให้ออกไปก่อเรื่อง’

นี่เป็นคำที่ท่านแม่บอกไว้ แต่นั่นเป็นสิ่งที่หัวหน้าสำนักหลิ่วเยวี่ยถึงจะทำได้ เขาจะไปจับเด็กผู้หญิงสองคนมาขังไว้ได้อย่างไร อีกอย่าง แค่เด็กผู้หญิงสองคนจะไปก่อเรื่องอะไรได้

เอ่อ…

หลิ่วมู่ชิงหยุดฝีเท้า จ้องมองลานบ้านของเรือนด้านหลังอย่างตะลึง เด็กหญิงสองคนที่รูปร่างใกล้เคียงกันกำลังร่วมแรงถือไม้ไผ่ลำยาว ร้องกรี๊ดสลับหัวเราะ พยายามจะยื่นไม้ไผ่ให้สูงถึงง่ามกิ่งไม้ บ่าวรับใช้หลายคนพากันล้อมหน้าล้อมหลังพวกนาง คอยก้าวหน้าถอยหลังตามราวกับกลัวว่าพวกนางจะล้ม

นั่นกำลังทำอะไรอยู่น่ะ หลิ่วมู่ชิงรู้สึกหางตากระตุกเบาๆ

“ไม่นึกเลยว่าจะจับยากอย่างนี้”

“เราพันใยแมงมุมไว้ที่ปลายไม้ตั้งเยอะแล้ว คราวนี้ต้องติดได้แน่ๆ เฮ้ ข้าเจอแล้ว ทางซ้ายนั่นมีตัวเบ้อเริ่มเลย!”

เด็กหญิงทั้งสองเซไปทางขวาทีซ้ายทีอย่างหาจุดศูนย์ถ่วงไม่ได้ แต่กลับหัวเราะร่วนชอบใจ ไม้ไผ่ยาวก็เอนไปเอนมาเช่นนั้นอยู่นานกว่าจะมั่นคง