ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

หลิ่วมู่ชิงมองดูเงาร่างของเด็กทั้งสอง คนที่ใส่เสื้อสีเขียวนั่นคือน้องสาวเขา ส่วนอีกคนหนึ่งที่ใส่เสื้อสีม่วงอ่อนน่าจะเป็นลูกสาวของท่านลุงเฟิ่งกระมัง เมื่อหลายวันก่อนตอนพวกเขามาถึง เขากำลังยุ่งอยู่ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลย พอตอนนี้มาดูแล้วก็รู้สึกสนใจไม่น้อย เด็กหญิงทั้งสองคนส่วนสูงไล่เลี่ยกัน แม้กระทั่งรูปร่างก็ใกล้เคียง ล้วนมิอาจดูแคลนได้ทั้งคู่ ล้วนดู…อวบอิ่มเปล่งปลั่ง

ดูไปแล้ว ทั้งบ้านสกุลหลิ่วและสกุลเฟิ่งต่างเลี้ยงดูลูกสาวได้ใช่เล่นทีเดียว! แน่นอนว่าคงไม่ถึงกับพูดเกินไปว่าพวกนางอ้วน แต่เอาเป็นว่าไม่อาจบอกว่าพวกนางผอมได้แล้วกัน

“เป๋าเป่าอย่าหัวเราะสิ เราต้องกลั้นหายใจ เบาไม้เบามือหน่อยนะ”

“ได้ เราห้ามส่งเสียง แล้วก็ห้ามขยับด้วย…ชู่ว์”

หลิ่วมู่ชิงเดินเข้าไปใกล้พวกนางอย่างเงียบเชียบ เป๋าเป่า…ชื่อนี้เขาจำได้ เด็กหญิงที่ทั้งมือและปากมันแผล็บคนนั้น นางบอกว่าตัวเองชื่อเป๋าเป่าที่แปลว่ากินอิ่ม แต่ภายหลังเขาถึงรู้ว่าที่จริงไม่ใช่เป๋าเป่าในความหมายนั้น แต่เป็นเป๋าเป่าที่แปลว่าที่รักต่างหาก ชื่อเป๋าเป่าแซ่เฟิ่ง รวมเป็นเฟิ่งเป๋าเป่า

“หนึ่ง สอง สาม เอาเลย!”

เด็กหญิงทั้งสองนับเบาๆ ด้วยเสียงกระซิบแล้วร่วมแรงกันดันไม้ไผ่ไปข้างหน้า

“ไอ้หยา บินไปแล้ว!”

“ไฉนพลาดอีกแล้วล่ะ!”

แทบจะจังหวะเดียวกันนั้น เงาร่างสูงเพรียวก็พุ่งพรวดอย่างว่องไว เหยียบไม้ไผ่ไต่ขึ้นไปอย่างแผ่วเบา ขณะที่ทุกคนยังไม่ทันแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เห็นเงาร่างนั้นตีลังกากลางอากาศ ย่างกรายลงมาเหยียบพื้น จึงค่อยเห็นว่าเป็นหลิ่วมู่ชิงที่ไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไรนั่นเอง

เขาหอบหายใจเล็กน้อย สองนิ้วหนีบจักจั่นที่เมื่อครู่บินออกไปแล้ว ถามอย่างสงสัยว่า “พวกเจ้าอยากได้ตัวนี้หรือ”

“จับได้แล้ว! จับได้แล้ว!”

“พี่ใหญ่เก่งมาก!”

หลิ่วอันเหอโยนไม้ไผ่ให้พวกบ่าวแล้วแย่งจักจั่นในมือเขาไป เฟิ่งเป๋าเป่าก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทั้งสองกู่ร้องดีใจพลางมองหลิ่วมู่ชิงอย่างเลื่อมใส

พร้อมกับที่หลิ่วมู่ชิงก็มองเฟิ่งเป๋าเป่าเช่นกัน

ใบหน้ากลมแป้นไม่ต่างกับหลิ่วอันเหอ สองแก้มตึงนูน แต่ดวงตาโตกว่าน้องสาวเขานิดหน่อย ผิวพรรณยังคงคล้ำเหมือนเมื่อก่อน น้อยนักที่เด็กหญิงจะคล้ำเช่นนี้ อย่างน้อยๆ บรรดาบุตรีตระกูลใหญ่ที่เขาเคยเห็นมาก็ไม่มีใครตากแดดจนเป็นเช่นนี้ หลังจากนั้นดวงตาที่นับว่าโตคู่นั้นก็กลิ้งหลุกหลิกไปมา แค่เห็นก็รู้ว่าในสมองของนางต้องกำลังทำงานลื่นไหลอยู่แน่นอน

“พวกเจ้าจับจักจั่นมาทำไม” หลิ่วมู่ชิงไม่เข้าใจความคิดของเด็กหญิงเอาเสียเลยจริงๆ