ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 7

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงเป็นคนหยาบกระด้าง เรื่องราวผ่านไปหลายปีค่อยพอจะมองความเจ็บปวดที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจของบุตรชายออก เพียงแต่มาคิดดูอีกที คนฉลาดอย่างเซียวฮูหยินถึงกับไม่เคยพูดอันใดเลย จงใจปล่อยให้เก่อซื่อก่อเรื่องใหญ่แล้วก็ยังไม่รู้ตัว เห็นชัดว่าสตรีนางนี้ร้ายกาจอดกลั้นได้เก่งถึงเพียงใด

“แม่เคยพูดกับน้องสะใภ้เจ้าไปแล้ว แต่นางบอกว่าชื่อนั้นเป็นความประสงค์ของนายท่านผู้เฒ่าเก่อ ไม่สะดวกใจจะขัดผู้เป็นบิดา” ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดจาแทนเก่อซื่อหนึ่งประโยค แม้นางไม่ชอบลูกสะใภ้รองเช่นกัน แต่อย่างน้อยการแต่งงานนี้นางก็เป็นคนจัดการให้

เฉิงสื่อแค่นเสียงฮึอย่างเย็นชา “นางก็รู้จักแต่เอาบิดานางมาบังหน้า หากมิใช่นายท่านผู้เฒ่าเก่อเป็นคนซื่อตรงจริงใจ ทั้งเมื่อก่อนเคยช่วยเหลือลูกไว้มาก ลูกคงเรียกให้น้องรองหย่านางทิ้งแต่แรกแล้ว! ฮึ สตรีพรรค์นี้ วันทั้งวันเอาแต่จงใจหาเรื่อง ปากมากช่างยุ แทบอยากให้ทั้งบ้านหาความสงบสุขไม่ได้ นางถึงจะสมใจกระมัง ครอบครัวดีๆ ครอบครัวหนึ่งกลับถูกคนพรรค์นี้ก่อกวนจนเละเทะ!”

เฉิงสื่อยิ่งคิดยิ่งฉุน “ไม่กี่วันก่อนลูกไปดูน้องรอง ทั่วร่างเขามีแต่ความท้อแท้ ทุกเรื่องล้วนไม่ยุ่งเกี่ยว ราวกับผู้เฒ่าแก่หง่อมก็ไม่ปาน…”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงสอดปากกล่าว “เดิมทีเจ้ารองก็ไม่ช่างพูด วัยเด็กเขา…”

เฉิงสื่อตัดบท “ถึงไม่ช่างพูด ก็ไม่ใช่เป็นคนซึมเซาไร้วิญญาณ! วัยเด็กแม้เขาเงียบขรึม แต่ก็ยังปีนต้นไม้ยิงนก ตอนที่ลูกเริ่มจัดตั้งกองกำลัง เขาก็ตระเวนช่วยผูกสัมพันธ์กับผู้คน มีอย่างใดด้อยกว่าผู้อื่นกันเล่า!” ดังคำกล่าวว่าพี่ชายคนโตเสมือนบิดา น้องชายน้องสาวเหล่านี้ก็ไม่ต่างกับบุตรชายหญิงของเฉิงสื่อ เขาด่าว่าได้ แต่มีหรือจะยอมให้ผู้อื่นมาดูเบา

“แต่งได้ตัวเสนียดลิ้นยาวมาเป็นภรรยา วันๆ ชี้จมูกติเตียนสามีว่านี่ก็ไม่ได้ความนั่นก็ไม่เอาไหน แล้วน้องรองยังจะทำเรื่องใดสำเร็จไปได้อีก!” เฉิงสื่อฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะเล็กที่อยู่ข้างเก้าอี้พับ ส่งผลให้โต๊ะเล็กเกิดเสียงเอี๊ยดเบาๆ “เมื่อแรกไม่ควรละโมบในทรัพย์ของสกุลเก่อเลยจริงๆ ทำร้ายน้องรองเข้าเสียแล้ว!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงมองโต๊ะเล็กเคลือบเงาเขียนลายกระเรียนสีดำตัวนั้นโยกคลอนนิดๆ นี่เป็นโต๊ะที่นางสั่งให้ช่างฝีมือทำเลียนแบบโต๊ะในห้องของฮูหยินผู้เฒ่าวั่นเพื่อนบ้านของนางอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ทุกครั้งที่ฮูหยินผู้เฒ่าวั่นตบโต๊ะ ชายชาตรีสูงใหญ่เช่นแม่ทัพวั่นก็ยังต้องขดร่างหมอบคุกเข่าลงกับพื้น โขกศีรษะวิงวอนมารดาไม่หยุด นางเคยเห็นฮูหยินผู้เฒ่าวั่นมีโทสะหลายหน รู้สึกอิจฉายิ่งนัก คิดว่าหากตนเองควบคุมบุตรชายได้อยู่หมัดเช่นนั้นบ้างก็คงดี น่าเสียดายโต๊ะที่นางยังไม่มีโอกาสได้ใช้เลยสักครั้งบัดนี้ถูกบุตรชายประเดิมใช้ไปก่อนแล้ว

“จะว่าไปล้วนเป็นความผิดของท่านแม่ เมื่อแรกลูกยังลังเลอยู่ บอกว่าต้องดูความประพฤติของแม่นางสกุลเก่อสักหน่อยก่อน แต่ท่านแม่กลับรีบร้อนตอบตกลงไปแล้ว!” เฉิงสื่อนึกขึ้นมาก็ผุดไฟโกรธลุกท่วมท้อง ตอนนั้นเพราะเขาแต่งกับเซียวฮูหยินทำให้มารดาไม่พอใจ เรื่องเกี่ยวดองกับสกุลเก่อเขาจึงไม่กล้ายืนกรานหนักนัก

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงร้อนตัว ลอบทอดถอนใจ…บุตรชายคนโตเป็นผู้ใหญ่เกินวัยตั้งแต่ยังเยาว์ แบกภาระความเป็นอยู่ของคนในบ้าน ฉายแววเป็นหัวหน้าครอบครัวตั้งแต่อายุน้อยๆ แล้ว พอมีเรื่องที่ยากจะคลี่คลาย นางยังต้องไปถามความเห็นให้เขาตัดสินใจ เช่นนี้นางจะตบโต๊ะสำแดงบารมีออกได้อย่างไรกัน

“ลูกรู้ ท่านแม่อยากจุนเจือท่านน้า จึงหมายตาสินเจ้าสาวของน้องสะใภ้สกุลเก่อ! น้องสะใภ้กลับนึกว่าเป็นหยวนอีที่เอาของนางไปกินใช้ ฮึ ข้าเฉิงสื่อผ่าเผยยืนผงาดสู้ฟ้าได้ ต่อให้ย่ำแย่สักเพียงใดก็ไม่มีทางเอาสินเจ้าสาวของน้องสะใภ้มาเลี้ยงดูภรรยาหรอก!” เฉิงสื่อตำหนิออกมาประเด็นแล้วประเด็นเล่า “เพื่อหน้าตาของสกุลต่ง ลูกไม่เคยพูดเปิดโปง ท่านน้ากลับยังกระหยิ่มได้ใจ!”

พอเอ่ยถึงน้องชาย ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงก็ขึ้นเสียงสูง “แล้วจะให้เบิกตามองน้าชายเจ้าหิวตายทั้งครอบครัวหรือไรกัน!”

สองแม่ลูกมีรูปร่างกับความฉุนเฉียวที่ไม่แพ้กัน ยามตะเบ็งเสียงขึ้นมาจึงเหี้ยมหาญกินกันไม่ลง