ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 6

ตั้งแต่ที่มีระบบคอยช่วยเหลือ อวี๋ชิงหย่าอยู่ในเรือนหลังก็มีอำนาจขึ้นมาราวกับเสือติดปีก วันนี้เปลี่ยนธูปสงบจิตใจให้เหล่าจวิน พรุ่งนี้มอบที่รองเข่าที่ผลิตโดยระบบให้ผู้อาวุโสที่เป็นโรคไขข้อ วันมะรืนนางสามารถเขียนบทกลอนคู่ขนาน ที่ยอดเยี่ยมที่สุด ภายในระยะเวลาสั้นๆ เพียงสามเดือน ชื่อเสียงสตรีผู้มีพรสวรรค์ของอวี๋ชิงหย่าก็จะโด่งดังไปทั่วเหยี่ยนโจว

นางมั่นใจว่าหากเรื่องราวดำเนินไปตามเส้นทางนี้ แม้แต่เซียนบนสวรรค์ที่ไร้ซึ่งกิเลสตัณหาก็ต้องเกิดความเห็นใจนาง เส้นทางอันน่าเศร้าในชาติที่แล้วของนางก็จะไม่เกิดขึ้นอีก

อวี๋เหล่าจวินแสร้งทำเป็นตำหนิ “ช่วงเช้าให้เจ้ากลับไปพักผ่อนไม่ใช่หรือ เพิ่งจะผ่านไปแค่หนึ่งชั่วยาม เจ้าก็วิ่งออกมาอีกแล้ว แม้ข้าจะเป็นคนแก่ไร้ประโยชน์ แต่ก็ไม่ได้ร้ายกาจถึงขั้นต้องกักตัวเหลนสาวมาอยู่ตรงหน้าให้ได้ถึงจะพอใจ เจ้าอายุเพียงเท่านี้ควรออกไปข้างนอกให้มากๆ มาอยู่ข้างๆ ข้าตลอดประเดี๋ยวจะติดความหม่นหมองเอา”

“จะเป็นไปได้อย่างไรเจ้าคะ” อวี๋ชิงหย่ายิ้มกล่าว “เหล่าจวินความรู้กว้างขวาง เป็นสตรีที่ไม่ด้อยไปกว่าบุรุษ ข้าอยู่ข้างกายท่านหนึ่งวัน ได้เรียนรู้มากกว่าอ่านตำราสิบปีเสียอีก หากเหล่าจวินไม่รังเกียจข้า ข้าก็อยากจะเรียนกับท่านเป็นประจำเจ้าค่ะ”

อวี๋เหล่าจวินยิ้มแย้ม แต่แสร้งทำเป็นดุ “เจ้านี่นะ ช่างพูดช่างจา อุตส่าห์หลอกให้ยายแก่อย่างข้าดีใจ”

อวี๋ชิงหย่ายิ้มจางๆ นางเห็นบนโต๊ะเขียนหนังสือที่มีเชิงเทียนวางไว้คล้ายมีจดหมายอยู่ นางกลอกลูกตาครุ่นคิดก่อนเอ่ยขึ้นมา คล้ายคร่ำครวญโดยไม่ได้ตั้งใจ “ท่านพ่อไม่กลับมาตั้งสองปีแล้ว ช่วงนี้ทั้งลมแรงและฝนตก ไม่รู้ท่านพ่อยังสุขภาพดีอยู่หรือไม่ เขาตัวคนเดียวไประเหเร่ร่อนอยู่ข้างนอก ชิงโจวเป็นพื้นที่กันดาร ข้ากลัวจริงๆ ว่าท่านพ่อป่วยแล้วจะไม่มีใครดูแลเจ้าค่ะ”

เมื่อนึกถึงหลานชายที่ไม่เชื่อฟัง อารมณ์ของอวี๋เหล่าจวินก็เปลี่ยนเป็นคุกรุ่นอย่างเห็นได้ชัด นางแค่นเสียงทีหนึ่ง ยิ้มเย็นชา “ตอนนี้เขามีความคิดเป็นของตนเอง ปีกกล้าขาแข็งแล้ว ไม่ต้องการเส้นทางที่คนแก่อย่างพวกข้าปูให้เขาอีกต่อไป”

“เหตุใดเหล่าจวินถึงพูดเช่นนี้เจ้าคะ” อวี๋ชิงหย่าเม้มปากยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว “ชิงโจวไม่มีตระกูลที่มีชื่อเสียง ที่ไปมาหาสู่ล้วนเป็นคนธรรมดาและคนยากจน ดินแดนอนารยชนที่ไร้อารยธรรมนี้จะเทียบกับเหยี่ยนโจวได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นก่วงหลิงเป็นแค่เมืองระดับกลาง ท่านพ่ออยู่ที่นั่นไม่มีชนชั้นขุนนางให้คบหา ไม่มีผู้เลื่องชื่อช่วยแนะนำ มีแต่เสียเวลาโดยสูญเปล่า หากท่านเรียกท่านพ่อกลับมา นั่นถึงจะดีต่อตัวท่านพ่อ ท่านพ่อต้องเข้าใจความหวังดีของท่านแน่เจ้าค่ะ”

อวี๋ชิงหย่าเข้าใจได้ในทันที จดหมายบนโต๊ะนั้นมีตราประทับของอวี๋เหวินจวิ้นอยู่ แต่ยังคงเห็นอวี๋เหล่าจวินมีท่าทางกลัดกลุ้ม คาดว่าอวี๋เหวินจวิ้นคงปฏิเสธการกลับบ้านอีกแล้ว ช่างมองข้ามความหวังดีของผู้อื่นจริงๆ เป้าหมายในการเกิดใหม่ของอวี๋ชิงหย่าคือเป็นชายาอ๋อง เป็นฮองเฮา หากบิดาของนางเป็นคนไม่เอาไหน นางก็คร้านจะสนับสนุน ขอแค่วันหน้าเขาอย่าเสียใจและมาขอร้องนางก็พอแล้ว อย่างไรก็ตาม แม้อวี๋เหวินจวิ้นจะไม่สำคัญ แต่กับตัวอวี๋ชิงจยานั้นกลับสำคัญมาก

ถึงอย่างไรอวี๋ชิงจยาก็เป็นนางเอก ประกายแมรี่ซูแรงกล้า อีกฝ่ายจะได้พบพระเอกหลางหยาอ๋องเมื่อใดกัน อวี๋ชิงหย่าเรียกระบบในสมองเบาๆ ‘ระบบ พระเอกนางเอกจะได้เจอกันเมื่อไร’

ระบบเงียบอยู่ครู่หนึ่ง คลังข้อมูลของมันมาจากหนังสือประวัติศาสตร์ของจักรวาลต่างๆ ฉีเซียงฮ่องเต้กับหมิงซีฮองเฮาพบหน้ากันเมื่อใด เรื่องนี้ไม่ได้ปรากฏในหนังสือประวัติศาสตร์

ระบบจึงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา ‘โฮสต์มีสิทธิ์ไม่เพียงพอ ไม่สามารถดูได้’

อวี๋ชิงหย่าถอนหายใจ เป็นดังคาด ตอนนี้คะแนนสะสมของนางยังไม่พอ จะทำอะไรก็ติดขัดไปหมด ชาติที่แล้วนางกับอวี๋ชิงจยาไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนม ยามพบหน้าก็เมินใส่กัน อวี๋ชิงหย่าไม่เคยสนใจการเคลื่อนไหวของอวี๋ชิงจยาจริงๆ ตามหลักแล้วอวี๋ชิงจยาไม่น่ามีโชคอะไร เป็นไปได้ว่าหลังจากที่หลางหยาอ๋องพบอวี๋ชิงจยาแล้ว เขาได้รับผลกระทบจากบทบาทของนางเอก จึงต้องแต่งงานกับอีกฝ่ายอย่างควบคุมตนเองไม่ได้

อวี๋ชิงหย่านึกดูถูก เป็นแมรี่ซูไร้สมองจริงๆ บุรุษทั่วหล้าต่างหลงรักนาง แม้แต่พระเอกก็ไม่ยกเว้น เห็นชัดๆ ว่าข้าดีเลิศกว่านางเอก แต่กลับเป็นแค่ตัวประกอบหญิงเสียได้ อวี๋ชิงหย่าแม้จะคาดเดาเช่นนี้ แต่นางก็ไม่กล้าก้าวเดินอย่างสุ่มเสี่ยง เพราะโครงเรื่องก็วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวอวี๋ชิงจยา หากอวี๋ชิงจยาประสบโชคไม่คาดฝันบางอย่างที่นางไม่รู้ เช่นนั้นนางก็แย่แล้ว ดังนั้นควรให้นางเอกมาอยู่ตรงหน้าตนเอง นางถึงจะค่อนข้างปลอดภัย