ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 3

“แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน เจ้ากลายมาเป็นมนุษย์ ข้าก็สามารถแตะต้องเจ้าได้เสียที” อวี้ถูพลันยกมือขึ้นบีบลำคอนาง “ในที่สุดวันที่ข้ารอคอยก็มาถึงจนได้ เจ้าสามารถเข้าตำหนักยมโลกไปอยู่เคียงข้าได้ตลอดไปแล้ว”

เฟิงจงพลันรู้สึกหายใจไม่ออกจึงรีบจรดนิ้วทำมุทรา เซวียนชิงที่อยู่ด้านข้างก็หมุนกายมาพร้อมกับแทงจู่โจมอวี้ถูด้วยท่อนกระดูกสีขาวที่อยู่ในมือ

อวี้ถูยกมืออีกข้างที่ว่างอยู่ขึ้นมา เพียงเขายื่นนิ้วออกไปก็หนีบสกัดท่อนกระดูกไว้ได้ทันควัน เขาเหลือบมองผู้จู่โจมปราดหนึ่ง “ถึงกับมีเทพเป็นหุ่นเวทให้เจ้าด้วย ทำไมเล่า นี่เจ้าอยากฟื้นฟูพลังเทพมากนักหรือ”

เพียงอวี้ถูผลักเบาๆ เซวียนชิงก็ถอยหลังไป ท่อนกระดูกในมือก็พลั้งบาดถูกพวงแก้มของเฟิงจงด้วย เลือดที่ซึมจากแก้มนางหยดลงบนมือของอวี้ถูพอดี ส่งผลให้เขาต้องคลายมือผละถอยไปทันที “ที่แท้เจ้ายังมีพลังวิเศษอยู่”

เฟิงจงกุมลำคอไอโขลกอยู่พักหนึ่ง ขณะที่บาดแผลบนแก้มสมานตัวอย่างรวดเร็ว สายตานางก็กวาดไปเห็นหลังมือของเขาถูกแผดเผาจนปรากฏควันลอยขึ้นมา นางจึงไอไปพลางเอ่ยเยาะหยันไปพลาง “ข้าควบคุมการเกิด เจ้าควบคุมการตาย เดิมทีก็ต่างเส้นทางกันอยู่แล้ว ข้อนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล”

อวี้ถูหดมือข้างที่ได้รับบาดเจ็บเข้าไปในแขนเสื้อ “เช่นนั้นข้าก็ยิ่งไม่อาจปล่อยให้เจ้าได้ฉยงฉีไป รอวันหน้าเมื่อเจ้าสิ้นอายุขัย ถึงตอนนั้นเจ้าก็ต้องลงมาอยู่ร่วมกับข้าอยู่ดี”

ฉยงฉีตัวอ้วนกลมสีขาวหิมะพลันโผล่ออกมาอยู่ที่ข้างเท้าของอวี้ถู มันโบกอุ้งเท้าไปมาพลางแยกเขี้ยวยิงฟันใส่นาง

เฟิงจงตะลึงวูบ ฉยงฉีอยู่กับอวี้ถู แล้วซีกวงไปไหนเสียแล้วเล่า

อวี้ถูยื่นมืออีกข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บออกไป ฉยงฉีก็กระโดดขึ้นมาอย่างปราดเปรียว รอจนไถตัวปีนป่ายถึงบนบ่าของเขา มันค่อยถลึงตาใส่เฟิงจงด้วยท่าทีหยิ่งผยอง จากนั้นจึงยื่นหน้าไปรายงานส่งเสียงพูชือไม่ขาดปากอยู่ที่ข้างหูของอวี้ถู “พูชือพูชือ…”

“หืม? ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” อวี้ถูกวาดตามองเซวียนชิงปราดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มแต่หน้าทว่าใจไม่ยิ้ม “เฟิงจง ตอนนี้เจ้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ซ้ำหุ่นเวทที่อยู่ข้างกายเจ้าก็ไร้ดวงจิตไปแล้ว ไม่มีทางจะเอาชนะดวงวิญญาณของฉยงฉีได้โดยลำพังแน่นอน หรือเจ้ายังมีผู้ช่วยอื่น?”

ภายหลังนวดคลึงลำคออยู่เป็นนานสองนาน ในที่สุดเฟิงจงก็รู้สึกค่อยยังชั่วเสียที นางส่งยิ้มให้อวี้ถูก่อนเอ่ยตอบ “มีสิ ข้าจะให้เจ้าได้เห็นด้วยตาตัวเองเดี๋ยวนี้”

นางทำมุทราต่อเนื่องอย่างฉับไว พลางขยับปากท่องคาถาเสียงเบา ทันใดนั้นฉยงฉีบนบ่าของอวี้ถูก็หันขวับกลับไปกอดรัดลำคอของเขาแล้วงับใส่หนึ่งคำดังง่ำ

อวี้ถูเจ็บจนต้องครางออกมาเบาๆ คิ้วขมวดยุ่งขณะเหลือบตาไปถลึงใส่ฉยงฉี เจ้าก้อนกลมตุ้ยนุ้ยที่น่าสงสารได้แต่กะพริบตาปริบๆ ด้วยสีหน้าเฉกเช่นผู้บริสุทธิ์ มันร้องพูชือพูชือด้วยเสียงเบาจากในลำคอคล้ายกำลังพยายามชี้แจงอยู่

“นี่ก็คือผู้ช่วยของข้า ร้ายกาจหรือไม่เล่า” เฟิงจงเห็นเลือดซิบๆ ที่ข้างลำคอของเขาก็เอ่ยอย่างประหลาดใจ “ที่แท้เจ้าก็มีเลือดกับเขาเหมือนกันหรือนี่ เลือดต้องเย็นเป็นแน่”

อวี้ถูใช้ต้นแขนหนีบฉยงฉีเอาไว้ ทว่าปากของมันยังคงงับแน่นเป็นตายไม่ยอมคลายออก เขายิ้มอย่างจนใจอยู่บ้าง “ที่แท้ฉยงฉีก็กลายเป็นหุ่นเวทของเจ้าไปแล้ว ทว่าตอนนี้เจ้าเป็นเพียงมนุษย์ ควบคุมหุ่นเวทธรรมดาๆ ไม่เป็นปัญหาก็จริง แต่การมีหุ่นเวทระดับนี้พร้อมกันหนึ่งคู่ เกรงว่าคงถึงขีดจำกัดของเจ้าแล้ว มิสู้ให้ข้าช่วยเจ้าจัดการทิ้งไปสักหนึ่งดีหรือไม่”

เฟิงจงรีบบังเซวียนชิงเอาไว้ด้านหลัง แต่กลับเห็นนิ้วมือของอวี้ถูที่หนีบตัวฉยงฉีอยู่ปรากฏเพลิงภูตสีฟ้าลุกไหม้ขึ้น ฉยงฉีเจ็บปวดจนร้องโหยหวนขึ้นมาทันที ตอนนี้เฟิงจงถึงค่อยเข้าใจกระจ่างแจ้ง ที่แท้เขาต้องการทำลายเมล็ดฉยงซัง นางจึงรีบออกคำสั่งให้ฉยงฉีคลายคมเขี้ยวแล้วกระโจนออกห่าง