ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 3

สัตว์เขาเดียวกลอกตาไปมาไม่แยแสนางสักนิด

เฟิงจงขมวดคิ้วมุ่น ในใจบังเกิดสังหรณ์ไม่ดีพาดผ่าน “เจ้าคงไม่นำตัวฉยงฉีกลับพิภพสวรรค์จริงๆ กระมัง”

สัตว์เขาเดียวคำรามด้วยเสียงมีพลังก่อนตอบอย่างหนักแน่น “นี่เป็นสิ่งที่สวรรค์ตรากฎเอาไว้ ข้าไม่สมควรนำตัวมันกลับพิภพสวรรค์หรือไร”

เฟิงจงพลันขุ่นเคืองจนหายใจติดขัด “แน่นักนะซีกวง! พร่ำพูดติดปากว่ามหาเทพหนี่ว์วาชี้แนะเจ้าให้มาที่นี่ แต่เจ้ากลับเป็นปรปักษ์ต่อข้าเช่นนี้ ข้าไม่ควรเชื่อถือเจ้าเลยจริงๆ!”

เหนือศีรษะพลันบังเกิดเสียงดังซ่า เมื่อเงยหน้าขึ้นตามจิตใต้สำนึก เฟิงจงก็เห็นซีกวงในอาภรณ์สีดำเรือนผมสีดำนั่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ มือข้างหนึ่งแหวกกิ่งใบกำลังมองนางพร้อมกับยิ้มตาหยี “โอ๊ะ เมล็ดพันธุ์น้อย เจ้าเรียกหาข้าหรือ”

เฟิงจงตะลึงงัน มองเขาแล้วหันไปมองสัตว์เขาเดียวอีกหน จากนั้นใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นเหยเกไปทันที “เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ”

ซีกวงแกว่งเท้าไปมา “เจ้าเห็นผู้อื่นเป็นข้า ปากก็เรียกว่ากิเลนน้อยทุกคำ ตอนนี้ข้าเรียกเจ้าว่าเมล็ดพันธุ์น้อยจะเป็นไรไป”

เฟิงจงนึกไม่ถึงว่าตนเองจะทักคนผิด นางผงะถอยไปสองก้าว แววตาที่มองไปยังสัตว์เขาเดียวระแวดระวังขึ้นมาทันที

กว่าจะมาถึงขั้นนี้ได้มิใช่ง่ายๆ นางจะปล่อยให้เมล็ดฉยงซังผลุบหายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้เด็ดขาด แต่ก็เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมเลิกราโดยง่ายแน่

ซีกวงกระโดดลงมาอย่างปราดเปรียวแล้วคลี่ยิ้มให้สัตว์เขาเดียว จากนั้นจึงจับจูงนางเดินไปทางด้านข้างหลายก้าวแล้วเอ่ยเสียงเบา “อย่ามัวแต่ตีสนิทกับสัตว์เทพทางนั้นอยู่เลย นั่นคือเซี่ยจื้อ นายของมันเป็นถึงเทพผู้คุมกฎสวรรค์เชียวนะ”

เฟิงจงพลันเข้าใจกระจ่างแจ้ง ในพิภพสวรรค์ฐานะของเทพผู้คุมกฎแม้มิใช่สูงสุด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ากฎสวรรค์แล้ว เทพเซียนล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของเทพผู้คุมกฎทั้งสิ้น เซี่ยจื้อสัตว์เทพบรรพกาลที่อยู่ข้างกายเขานี้ยังรู้ภาษามนุษย์โดยกำเนิด แยกแยะถูกผิดได้อย่างแม่นยำ สามารถตัดสินได้โดยไม่ลำเอียง มีฐานะเทียบเท่ากับผู้เป็นนาย เพียงแต่นางไม่เคยพบหน้าเซี่ยจื้อมาก่อน

เฟิงจงจับตามองเซี่ยจื้ออยู่ตลอด ด้วยกลัวว่ามันจะหนีไป นางจึงเอียงศีรษะไปใกล้ๆ ซีกวง “เจ้าสนิทกับมันหรือไม่ ไปพูดวาจาน่าฟังสักหน่อยเป็นอย่างไร”

ซีกวงเบ้ปาก “ไม่มีทางสำเร็จแน่นอน เซี่ยจื้อนี้แต่ไรมาเที่ยงธรรมไม่เอนเอียงเอาใจฝ่ายใด ไม่ว่าใครหน้าไหนไปพูดก็ไร้ประโยชน์ ไม่นานมานี้มันยังจับเทพจื่ออินผู้เป็นน้าชายส่งเข้าแดนฮุ่นตุ้นเองกับมือเลย”

เฟิงจงร้อนใจแล้ว “เช่นนั้นทำอย่างไรดีเล่า”

ประกายตาของซีกวงพลันเย็นเยียบ “มีแต่สังหารมันทิ้งแล้ว”

เฟิงจงตระหนกวูบ แส้ยาวได้ถูกเสกขึ้นในมือของเขาแล้ว ซีกวงทะยานตรงไปทันใด ฟาดเซี่ยจื้อแยกออกเป็นสองซีกในแส้เดียว หมอกขาวกลุ่มหนึ่งที่ผุดออกจากร่างของเซี่ยจื้อกลิ้งหลุนๆ มาจนถึงเบื้องหน้าสายตาของเฟิงจง เผยให้เห็นฉยงฉีที่กำลังขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่ด้านในหมอกขาว นางรีบย่อตัวลงไปอุ้มมันขึ้นมา เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็เห็นเซี่ยจื้อที่ร้องครวญครางได้แปรสภาพกลายเป็นควัน สลายไปจนไร้ร่องรอยแล้ว

“เจ้าถึงกับสังหารมันจริงๆ หรือนี่!”

ซีกวงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เพราะดวงจิตที่อยู่ในกายเนื้อของเซี่ยจื้อกำลังกลับคืนสู่ร่างของเขา