ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 8

บทที่แปด

ครั้งนี้เฟิงจงหลับลึกยิ่ง ยามที่รู้สึกตัวตื่นก็เป็นเวลาใกล้พลบค่ำแล้ว เวิ้งฟ้าขมุกขมัวไปทั่ว ชั่วขณะหนึ่งนางถึงกับนึกไปว่าตนยังอยู่ในแดนฮุ่นตุ้นเสียด้วยซ้ำ รอจนลุกขึ้นนั่ง เฟิงจงถึงพบว่าตนนอนอยู่บนหญ้าคาที่อ่อนนุ่ม เบื้องหน้าจุดกองไฟไว้ด้วย เพลิงกสิณอันบริสุทธิ์กำลังลุกโชติช่วงอยู่ตรงนั้น ยังมีมังกรอีกสองตัวครอบครองพื้นที่ฝั่งตรงข้าม สายตาดุจพยัคฆ์ของพวกมันจ้องเขม็งไปยังฉยงฉีที่ก้มหน้าก้มตาแทะเนื้ออยู่ที่ข้างกองไฟ

ซีกวงนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างกายนางนี่เอง ในมือยังผนึกไว้ซึ่งพลังปราณที่ยังไม่ทันสลายตัว ท่าทางของเขาดูโล่งใจขึ้นแล้ว “ในที่สุดเจ้าก็ตื่นเสียที หากยังไม่ตื่นอีก ข้าก็คงอับจนหนทางแล้ว”

เฟิงจงนวดคลึงขมับ “ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน”

“อยู่ระหว่างทางตามหาโอสถ”

“ตามหาโอสถ?”

ซีกวงถอนหายใจ “ก็ใครใช้ให้เจ้าทุ่มสุดชีวิตเช่นนั้นกันเล่า กว่าที่ฐานรากดวงจิตจะก่อตัวขึ้นง่ายเสียเมื่อไร ครั้งนี้เกือบจะถูกทำลายไปแล้ว หากตามหาโอสถวิเศษมารักษาฐานรากนี้ให้มั่นคงไม่ได้ เช่นนั้นความพยายามที่ผ่านมาทั้งหมดก็ต้องสูญเปล่าแล้ว”

เฟิงจงคลำหาคทาหม่อนมังกรแล้วกระทุ้งกับพื้นอย่างคับแค้น “เดิมทีพอได้ของวิเศษมาอยู่ในมือ ข้าก็สามารถเริ่มหยิบยืมวิสุทธิ์โลหิตมาสร้างร่างเซียนเพื่อฟื้นฟูความเป็นเทพได้แล้ว แต่มาถูกอวี้ถูก่อกวนเข้าเสียนี่ มนุษย์ต่อกรกับเทพสวรรค์ได้ยากจริงๆ เพียงแค่ญาณของเขาก็เกือบจะคร่าชีวิตของข้าไปแล้ว”

ซีกวงเอ่ยปนยิ้ม “ชีวิตของเจ้าก็ยังอยู่ดีมิใช่หรือ จ่งเสินผู้เกรียงไกรไหนเลยจะตายง่ายดายปานนั้น หากเป็นเช่นนั้นก็สิ้นเปลืองเมล็ดฉยงซังแย่แล้ว”

“พู!” ฉยงฉีที่นั่งเคี้ยวเนื้อหงุบหงับอยู่ด้านข้างส่งเสียงเห็นพ้องทันใด

เฟิงจงลูบท้อง “อย่าเพิ่งสนใจเรื่องนั้นเลย หากยังไม่กินอาหารอีก ข้าคงได้หิวตายเดี๋ยวนี้แน่”

ซีกวงเก็บอาหารไว้ให้นางแต่แรกแล้ว เขายื่นมือไปหยิบเนื้อที่อยู่เหนือกองไฟมายื่นส่งให้นาง

เฟิงจงรับมากินไปได้สองคำ ในใจนึกถึงคำพูดของเขาก็อดกลัดกลุ้มไม่ได้ “โอสถวิเศษสำหรับรักษาฐานรากดวงจิตให้มั่นคงแม้มีอยู่มาก แต่พิภพมนุษย์ในปัจจุบันมีสภาพเช่นนี้แล้ว เจ้ายังจะไปหาได้จากที่ใดอีก”

“มุ่งหน้าไปทางตะวันออก ไปดูที่บึงอสนีกัน” ซีกวงพูดพลางยักหัวคิ้ว “แต่อันที่จริงไม่ต้องยุ่งยากเช่นนี้ก็ได้ ด้วยฐานะของเจ้าแล้ว ทั่วทั้งสามพิภพมีแต่จะแย่งกันเอาใจ ขอเพียงเจ้าเอ่ยปาก ใครๆ ก็ต้องประคองมอบโอสถวิเศษมาให้เจ้าทั้งนั้น”

“หากทำเช่นนั้นจริงๆ ข้าไม่ต้องสร้างทายาทให้พวกเขาทุกคนเลยหรือ” เฟิงจงกัดเนื้อคำหนึ่งอย่างเคียดแค้น ประหนึ่งว่าเนื้อที่กัดอยู่นี้คืออวี้ถู

ซีกวงขบขัน “เช่นนั้นก็ไปบึงอสนีกันดีกว่า”

เฟิงจงผงกศีรษะรับ นางวางเนื้อพักไว้แล้วหยิบถุงฟ้าดินออกมาจากอกเสื้อ รอจนนำเซวียนชิงกับแจกันหยกสีน้ำเงินออกมาแล้ว นางจึงยื่นถุงเปล่ารวมทั้งกล่องหุ้มแพรไปตรงหน้าเขาพร้อมกัน “ส่งสิ่งของคืนสู่นายเดิม”

ซีกวงรับถุงฟ้าดินมา แต่ไม่ยอมรับกล่องหุ้มแพร “เดิมทีนี่ก็เป็นของที่ข้าเตรียมมาให้เจ้าอยู่แล้ว เจ้าเก็บเอาไว้เถอะ”