ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 1

“หรือเขาพุงโร หัวล้าน หน้าตาน่าเกลียด” เพื่อนสาวตั้งข้อสันนิษฐาน

“เปล่า…”

“งั้นก็แสดงว่าหน้าตาดี”

“ก็…ดี” ตอบอย่างเสียไม่ได้

“แล้วทำไมล่ะ หรือเขามีเมียหุ่นนางแบบ แถมลูกชายน่ารักอีกสองคน”

“โสดสนิทเลยต่างหาก” เท่าที่รู้มาน่ะนะ

“งั้น…หรือว่าเขาเป็นเกย์” ปลายสายสรุปเอาง่ายๆ

“ใช่ที่ไหนเล่า”

“อ้าว แล้วทำไมเขาถึงไม่น่าสนสำหรับแก”

“ก็…ความเข้าใจภาษาไทยเขาดีเกินไป” คำตอบเฉไฉยิ่งทำเอาองค์อรงงเป็นไก่ตาแตก

“ฮะ ความเข้าใจอะไรของแก ฝรั่งครบสูตรเขาห้ามเว้าไทยหรือไง”

“ไม่ใช่อย่างนั้น จะให้บอกไงดี คือ…ไอ้เวลาปกติน่ะ เขาก็พูดไทยบ้าง อังกฤษบ้าง แต่เรื่องฟังเนี่ย อย่าได้นินทานะแก รู้หมดทุกคำ ยังกะอยู่เมืองไทยมาสักสิบปี ทั้งที่เพิ่งถูกส่งตัวมาแท้ๆ แล้วอาทิตย์ก่อนนะเขาวิจารณ์โปรเจ็กต์ของฉันกลางที่ประชุมเสียไม่มีดี ทั้งที่ฉันอดหลับอดนอน ตาเป็นหมีแพนด้ามาตลอดทั้งเดือน แถมยังสั่งให้อยู่แก้โปรเจ็กต์กับเขาทุกเย็นอีก จะบ้าตาย”

“เหตุผลล่ะ”

“เหตุผลน่ะเหรอ ‘ผมต้องการงานที่เพอร์เฟ็กต์’ ” หญิงสาวดัดเสียงต่ำอย่างหมั่นไส้ “บ้าอำนาจจะตาย อีตานี่น่ะ”

พอได้พูดแล้วก็เหมือนไม่มีอะไรมารั้งการเม้าท์ของเธอไว้ได้อีก สอางค์ใส่อารมณ์เล่าต่อเป็นฉากๆ โดยไม่รู้เลยว่าพายุร้ายกำลังจะพัดเข้ามาในอีกไม่กี่นาทีนี้

“เขาร้ายกะฉันมากนะส้ม ภายใต้รอยยิ้มสดใสแบบ ‘เมกันจ๋า’ ผู้ชายแบบเขาไม่ต่างอะไรจากหนุ่มเอเชียที่ยังชอบกดผู้หญิงไว้ใต้เข็มขัดหรอก” คำอธิบายของสอางค์เล่นเอาอีกฝ่ายหัวใจแทบหล่นไปที่ตาตุ่ม

“เดี๋ยวนะ นี่แกอย่าบอกนะว่า…แกกับเขา”

“ฉันกับเขาอะไร” พอไล่ตามความคิดเพื่อนทันก็โวยลั่น “จะบ้าเหรอ! ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายถึงกดขี่การออกความคิดเห็นน่ะ ประมาณว่าผู้ชายถูกเสมอ ผู้หญิงจะไปรู้อะไรทำนองนั้น”

“อ๋อ…แล้วไป”

“แล้วบอสฉันน่ะนะ นายโทมัส แบรนดอน หนุ่มอเมริกันวัยสามสิบ สถานภาพโสด จบโทสองใบ ทำงานในบริษัทแม่มาสี่ปี ได้เลื่อนขั้นตลอด ทุกอย่างเลิศหมด อนาคตสดใส แต่พี่แกดันคิดแผลงๆ ย้ายตัวเองมาประจำสาขาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ด้วยเหตุผลแบบฝรั่งผู้แสวงหาความท้าทายอะไรของเขานั่นแหละ แถมเข้าใจภาษาไทยดีเกิ๊น ไม่รู้หัดมาจากไหน ป้าแม่บ้านชอบบอกว่าเขาอัธยาศัยดี ดีตายล่ะ เขาน่ะ…”