ทดลองอ่าน ปรารถนา… เพียงแค่คุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 3

“ฉันไม่ได้แอบดูหรือแอบฟังอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันยืนถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกอยู่ก่อนแล้ว แต่พวกคุณต่างหากที่เดินมาทะเลาะ…เอ้ย! เดินมาคุยกันตรงนี้เอง”

แดนนี่ เฉินไม่พูดอะไร เขาจับจ้องใบหน้ากระจ่างใสของคนตรงหน้านิ่ง กาลเวลาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ คล้ายกลัวแต่ก็ปะปนไปด้วยความหวั่นไหว

ก็เขาหล่อมาก…

มากกว่าพระเอกละครที่เธอคลั่งไคล้แทบเป็นแทบตายเสียอีก

แดนนี่สืบเท้าเข้าไปหาคนปากแข็ง อีกฝ่ายยืนนิ่งเป็นหิน มีเพียงเปลือกตาที่กะพริบปริบๆ เป็นจังหวะ กาลเวลาบอกตัวเองให้หนีเขาไปให้ไกล แต่ขากลับไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว

ให้ตายเถอะ เธอไม่เคยสับสนกับความรู้สึกตัวเองขนาดนี้มาก่อนเลย

ความสับสนของกาลเวลาอยู่กับเธอได้เพียงครู่เดียวก่อนความตกใจจะเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว เมื่อชายที่เธอเผลอหลงรูปไปชั่วครู่กระชากร่างเธอเข้าหาตัว

“ว้าย!” กาลเวลากรีดร้องออกมา มองเขาตาแทบหลุดออกจากเบ้า ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนกอดมาก่อนเลย “คุณจะทำอะไรฉัน นี่! อย่าทำอะไรฉันนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย ถ้าคนบนเรือนี้รู้ว่าคุณทำแบบนี้กับลูกค้า มีหวังเรื่องนี้ต้องดังแน่ๆ แล้วคุณก็จะฉาวโฉ่ ไม่มีใครอยากใช้บริการเรือคุณอีก”

แดนนี่คิดว่าคุยกับคนอย่างกาลเวลาช่างเป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ เขาไม่สนใจที่เธอโวยวายใหญ่โต ชายหนุ่มคว้ากล้องที่คล้องคอเธอออกมาได้ก็ปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระทันที

กาลเวลาหอบหายใจเหนื่อย ก่อนจะเห็นว่ากล้องตัวเองไปอยู่ในมือเขาเป็นที่เรียบร้อย

“นี่คุณ เอากล้องฉันไปทำไม”

“ผมไม่อนุญาตให้คุณใช้กล้องบนเรือผม”

“ว่าไงนะ นี่แฟนคุณโยนโทรศัพท์ฉันลงทะเลไม่พอ คุณยังมายึดกล้องฉันอีกเหรอ”

“ผมต้องแน่ใจว่าคุณจะไม่ถ่ายภาพพริมไปทำอะไร” แดนนี่ไม่ปฏิเสธเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับพริมา สำหรับเขา พริมาไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นนอกจากคู่ควงประเดี๋ยวประด๋าว แต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะปกป้องเธอจากคนที่คิดหาผลประโยชน์

“คุณเช็กกล้องฉันดูก็ได้ สาบานว่าฉันไม่เคยคิดถ่ายรูปแฟนคุณเลยค่ะ นี่คุณ ฉันซีเรียสนะ ฉันต้องทำงาน” กาลเวลาพยายามต่อรองด้วยเหตุผล เพราะเห็นชัดแล้วว่าการใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งไม่ได้ช่วยอะไร เธอยังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากเธอยอมให้พริมาหนึ่งก้าว บอกรหัสโทรศัพท์ให้เจ้าหล่อนเช็กรูป ตอนนี้โทรศัพท์ของเธอคงไม่จมลงก้นทะเล

พ่อเธอสอนเสมอ…การยอมไม่ได้หมายความว่า ‘แพ้’ เสมอไป

“ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ พรุ่งนี้ผมจะคืนให้คุณ”

กาลเวลามองเจ้าของร่างสูงเดินจากไปด้วยความรู้สึกเหมือนถูกพรากของรักไป ก่อนมองออกไปยังท้องทะเลกว้างไกล

“ว่ายน้ำจากนี่ไปขึ้นฝั่งได้มั้ยวะเนี่ย”