ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

มู่เซียงหนิงกวาดตามองสุนัขสองตัวนั้นด้วยสายตาคมกริบส่องประกายวาวโรจน์

คนที่เคยใช้ชีวิตวัยเด็กช่วงหนึ่งในป่าอย่างนางรู้ดีว่าสัตว์ก็รังแกคนเป็นเช่นกัน พวกมันจะสัมผัสได้ว่าฝ่ายตรงข้ามดุร้ายหรือง่ายต่อการรังแก ดังนั้นในเวลานี้นางจะแสดงความอ่อนแอออกไปไม่ได้ แต่ต้องแผ่รังสีแข็งแกร่งไปข่มพวกมันแทน

ล้อเล่นน่า หากนางแพ้ก็เท่ากับสู้เดรัจฉานยังไม่ได้น่ะสิ เพราะเหตุนี้นางจึงถลึงตาดุดันใส่สุนัขล่าเนื้อสองตัวนั้นพร้อมแผ่จิตสังหารออกไป

แล้วนางก็ทำสำเร็จจริงๆ เสียงคำรามในคอของสุนัขทั้งสองตัวหายไปแล้ว พวกมันเลิกทำท่าข่มขู่ แสดงท่าทีว่าต่างคนต่างอยู่ และจะไม่ท้าทายนางอีก

ทั้งหมดนี้ตกอยู่ใต้สายตาฉู่ชิงหยางมาโดยตลอด เขาไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่านางจะกล้าถึงเพียงนี้

ที่ผ่านมาไม่มีสตรีคนใดเห็นสุนัขล่าเนื้อสองตัวนี้แล้วจะไม่กลัว แม้แต่บุรุษยังพรั่นพรึงไม่มากก็น้อยเมื่อเห็นพวกมัน

แต่นางไม่เพียงไม่กลัว ยังสุขุมเยือกเย็น แตกต่างจากภาพลักษณ์ของนางที่เขาเคยเห็นลิบลับ

ทว่าเขาก็แค่มองแล้วลดธนูลงเท่านั้น ก่อนจะเดินไปหาต้นไม้ที่ถูกธนูปัก เอื้อมมือใหญ่ไปจับก้านธนู ออกแรงดึงด้วยมือเดียว…ทั้งที่ต้องใช้พละกำลังมหาศาล แต่เขากลับทำได้สบายๆ เหมือนเป่าเศษผง จากนั้นก็หิ้วกระต่ายหมุนตัวทำท่าจะเดินจากไป

“กระต่ายตัวนั้นเป็นของข้า!” นางร้องขึ้นเสียงดัง

ร่างสูงใหญ่ชะงักไม่ได้พูดอะไร ทั้งยังไม่หันมามองนาง เพียงอึดใจเดียวก็ออกเดินต่อ

ท่าทางบุรุษผู้นี้จะเลือกเมินนางโดยสมบูรณ์เลยทีเดียว

มู่เซียงหนิงไม่พูดมาก นางยกธนูขึ้นมาเล็งศีรษะด้านหลังของเขาอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็น้าวสายจนสุด

เท้าของฉู่ชิงหยางหยุดชะงักอีกครั้ง คราวนี้เขาค่อยๆ หันมาจ้องนางเขม็ง ดวงตาคมเป็นประกายวาวโรจน์อย่างน่ากลัว สตรีผู้นี้ถึงกับกล้ายกธนูขึ้นเล็งเขา!

ฉาเอ๋อร์ที่ดูอยู่อีกทางลนลานจนเหงื่อแตก “คุณหนู…”

มู่เซียงหนิงเลิกคิ้วกล่าวยิ้มๆ “คนที่อยู่ในสนามรบแตกต่างออกไปจริงๆ สัมผัสอันตรายได้รวดเร็วยิ่งนัก”

ความจริงนางไม่คิดจะยิงเขาให้ตายหรอก แค่ตั้งใจใช้วิธีนี้หยุดเขาเท่านั้น ไม่คิดว่าจะได้ผล

นางบอกเสียงดังโดยไม่สะทกสะท้านกับสายตาข่มขู่ของเขา “คืนกระต่ายมาให้ข้า!”

ชายหนุ่มตอบกลับมาอย่างเย็นชา “ใครล่าได้ก็ต้องเป็นของคนนั้น กระต่ายเนื้อหวานตัวนี้เป็นของข้า”

มู่เซียงหนิงเบิกตากว้าง ไม่เพียงจะไม่โกรธยังส่งเสียงขำพรวด

“หัวเราะอะไร” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

“ข้าดีใจน่ะสิ นอกจากอาจารย์แล้วท่านเป็นคนที่สองที่ชมฝีมือข้า กระต่ายตัวนั้นเป็นของปลอมที่ข้าทำขึ้นมา ท่านไม่เพียงจะคิดว่ามันเป็นกระต่ายจริง แต่ยังบอกว่ามันเนื้อหวานอีกด้วย…”

ฉู่ชิงหยางชะงัก ก่อนจะมองไปยังกระต่ายในมือ

ของปลอมหรือ!