ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

แต่ไหนแต่ไรห้องฝึกยุทธ์เป็นเขตหวงห้ามของเขา แม้ไม่ได้บัญญัติกฎเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างชัดเจน ทว่าทุกคนในจวนต่างก็รู้กันหมด

หากไม่มีเรื่องสำคัญต้องรายงาน สตรีในจวนจะไม่เข้าไปยุ่มย่ามในห้องฝึกยุทธ์เป็นอันขาด เพราะที่นี่คืออาณาเขตของบุรุษ อีกอย่างทุกครั้งที่แม่ทัพฝึกยุทธ์ก็จะให้ลูกน้องมาเป็นคู่มือ

บุรุษมักถอดเสื้อฝึกยุทธ์เป็นเรื่องปกติ หากจะมาหาแม่ทัพที่ห้องฝึกยุทธ์ก็ต้องให้บ่าวไปรายงาน และต้องรออยู่ในห้องโถงด้านหน้าเท่านั้น…

มู่เซียงหนิงรอแล้วรอเล่าจนดื่มชาหมดกา เขาก็ยังไม่มาเสียที นางขมวดคิ้วแล้วถามลูกน้องของเขาที่รออยู่ในห้อง

“เหตุใดท่านแม่ทัพยังไม่มาอีกเล่า”

นางเรียกฉู่ชิงหยางว่า ‘ท่านแม่ทัพ’ เพราะนางไม่ได้มองว่าชายผู้นั้นเป็นสามีของตน

จะให้เรียกเขาว่า ‘นายท่าน’ หรือว่า ‘ท่านพี่’ นางได้ขนลุกกันพอดี นางไม่อยากเรียกแล้วก็ไม่เต็มใจเรียก ถึงอย่างไรก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว คำเรียกขานบางคำไม่ใช้จะดีกว่า

ถูกต้อง เรื่องหย่านางยังไม่ตัดใจหรอก แค่กำลังหาโอกาสเหมาะๆ อยู่เท่านั้น

“เรียนฮูหยิน ท่านแม่ทัพกำลังฝึกยุทธ์อยู่ขอรับ” ลูกน้องที่เฝ้าห้องโถงด้านหน้าตอบ

“ข้ารู้ ถึงได้ให้พวกเจ้าไปรายงานเขาอย่างไรเล่า”

“รายงานไปแล้วขอรับ ฮูหยินโปรดรออยู่ที่นี่สักครู่”

มู่เซียงหนิงรอต่ออีกประมาณสองเค่อก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมาอย่างหมดความอดทน

สุดท้ายยิ่งคิดก็ยิ่งแปลก นางจึงถามคนสนิทผู้นั้น “แม่ทัพของพวกเจ้าต้องฝึกยุทธ์นานเท่าไร”

“เรียนฮูหยิน แม่ทัพฝึกยุทธ์แต่ละครั้งกินเวลาหลายชั่วยามขอรับ”

มู่เซียงหนิงเข้าใจทันที นางค่อยๆ หรี่ตาลงมองชายหนุ่มตรงหน้า คนผู้นี้รูปร่างหน้าตาไม่เลว มีความละเอียดอ่อนในความหยาบกระด้าง สูงใหญ่พอกับแม่ทัพหนุ่ม ปกติไม่ค่อยพูดนัก

แม้จะถูกนางมองจ้อง ชายหนุ่มก็ยังทำหน้าเยือกเย็นไม่เปลี่ยน

“เจ้าชื่ออะไร” นางถามยิ้มๆ

“เรียนฮูหยิน ผู้น้อยสือซงขอรับ”

“สือซงอย่างนั้นหรือ ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพมีคนสนิทที่เก่งกาจอยู่สี่คน คือ ‘ซงป๋อจู่หลิ่ว’* ที่แท้สือซงก็คือเจ้านี่เอง เป็นคนสนิทรับใช้ท่านแม่ทัพได้ก็แสดงว่าวรยุทธ์ไม่ด้อยสินะ”

“มิกล้า ผู้น้อยมีฝีมือแค่พอใช้เท่านั้น”

“ฝีมือเป็นอย่างไรทดสอบดูก็รู้แล้ว” พูดจบนางก็คว้าแจกันลายครามบนโต๊ะขึ้นมาเขวี้ยงใส่สือซงโดยไม่ให้ตั้งตัว

ข้าวของในห้องนี้ล้วนแต่ได้รับพระราชทานมาจากในวังหลวงหรือไม่ก็ของที่ขุนนางใหญ่กำนัลแก่กัน บางส่วนเป็นของรักที่แม่ทัพหนุ่มสะสมไว้ พอเห็นนางโยนใส่เช่นนี้ สือซงจึงรีบเอื้อมมือไปรับไว้ทันใด

ชิ้นแล้วชิ้นเล่า ฮูหยินเขวี้ยงของใส่เขาราวกับลูกตะกร้อ ทั้งแจกันกระเบื้อง ม้าแกะสลักจากหยก กระถางแกะสลักจากปะการัง ถ้วยกระจกสี จานหยกขาว ล้วนมีแต่ของล้ำค่าที่แตกหักง่ายทั้งนั้น

มู่เซียงหนิงเขวี้ยงของมาติดๆ กัน สือซงทำได้แค่รับไม่มีเวลาวางบนพื้น พอสองมือเต็มหมดแล้วก็ใช้เท้ารับ ใช้ข้อศอกหนีบ ใช้หัวเทินไว้ จนสุดท้ายเหลือแค่ปากที่ยังว่าง

มู่เซียงหนิงปรบมือพลางกล่าวชื่นชม “ยอดเยี่ยมสมเป็นยอดฝีมือจริงๆ แต่ระวังหน่อยล่ะ หากทำตกแตกไปแม้แต่ใบเดียวจะหักจากเบี้ยรายเดือนของเจ้า” นางกล่าวยิ้มๆ พลางเดินผ่านเขาไปทางห้องฝึกยุทธ์ ดูซิว่าทีนี้เขาจะขวางนางไว้อย่างไร

สือซงขวางนางไว้ไม่ทันก็รีบวางของพวกนั้นลงบนพื้น ทว่าเพิ่งขยับได้นิดเดียว เขาก็ตัวแข็งทื่อ เพราะเหลือบไปเห็นสตรีอีกคนเข้าเสียก่อน