ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

เขาบอกเช่นนั้นแล้วหมุนตัวก้าวออกไปยังเฉลียงทางเดิน มู่เซียงหนิงตามไปติดๆ นางเข้ามาอย่างผ่าเผย ตอนออกไปก็ไม่มีความลนลานให้เห็น

พอก้าวเข้ามาในห้องโถง ฉู่ชิงหยางก็ผงะไป แล้วถลึงตาจ้องสือซงที่ทำตัวราวกับนักแสดงเร่ตามถนน ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีจุดใด ‘ว่าง’ กลับหนีบของมีค่าไว้ทั้งตัว ดูราวกับต้นไม้แผ่กิ่งก้านอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อครู่ฉู่ชิงหยางยังนึกสงสัยว่าเหตุใดสือซงถึงได้ปล่อยให้นางเข้าไปโดยไม่ขัดขวาง พอเห็นเช่นนี้ก็พอจะเข้าใจได้เลาๆ แล้วรู้สึกเหลือเชื่ออยู่ไม่น้อย

นี่ก็เป็นผลงานของสตรีผู้นี้อย่างนั้นหรือ เขาหันไปมองนาง

“ลูกน้องของท่านคนนี้เก่งกว่าพวกนักแสดงเร่ตามถนนเสียอีก” มู่เซียงหนิงปั้นหน้าใสซื่อไร้พิษภัยจนเกินจริงพลางกล่าวปัดความรับผิดชอบออกจากตัวได้อย่างหมดจด

ฉู่ชิงหยางประหลาดใจอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าสือซงติดกับใครบางคนเข้าแล้ว ตอนแรกเขายังนึกว่าหญิงผู้นี้ทำเป็นแค่รำหมัดรำมวยด้วยท่าทางสวยงาม แต่เท่าที่ดูตอนนี้เห็นจะไม่ใช่ วรยุทธ์ของสือซงเป็นอย่างไร เขาที่เป็นนายรู้ดีอย่างยิ่ง แต่หญิงผู้นี้กลับควบคุมสือซงได้โดยง่าย

สายตาที่ฉู่ชิงหยางมองนางเปลี่ยนไปจากเดิม ทว่าสายตาที่เขามองสือซงกลับเต็มไปด้วยคำตำหนิ

สือซงเป็นนายกองคนสำคัญของเขา ลูกน้องถูกปั่นหัว เจ้านายอย่างเขาก็พลอยเสียหน้าไปด้วย

“เห็นตนเองเป็นนักแสดงเร่ขายวิชาตามถนนจริงๆ หรือไร!”

“ไม่ใช่นะขอรับ ท่านแม่ทัพ นาง…”

สือซงอยากอธิบายว่าฉาเอ๋อร์คอยควบคุมตนไว้ แต่พอมองไปทางสาวใช้คนงามก็พบว่าสองมือของนางว่างเปล่า แจกันใหญ่ใบนั้นถูกวางคืนที่เดิมนานแล้ว เวลานี้นางกำลังยืนกุมมือก้มศีรษะทำคิ้วตกด้วยท่าทางต่ำต้อยสงบเสงี่ยมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น และตัวนางก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาด้วย

สือซงอ้าปากค้างลืมแก้ตัวไปโดยสิ้นเชิง

“มัวแต่อึ้งอยู่ด้วยเหตุใด วางลงแล้วไปขอรับโทษเองยี่สิบไม้!”

“ขอรับ!” สือซงไม่กล้าพูดอะไรมาก เขาประเมินฝ่ายตรงข้ามต่ำเกินไปเลยถูกปั่นหัวเล่น ตนเองเลินเล่อเอง โทษใครไม่ได้ทั้งนั้น

ของล้ำค่าทั้งหมดถูกวางคืนที่ ก่อนจะเดินออกจากห้องโถง เขาเหลือบมองฉาเอ๋อร์อีกทีหนึ่ง มุมปากเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม จากนั้นก็ก้าวออกไปข้างนอก

ฉาเอ๋อร์เติบโตมากับคุณหนูของนางจึงเรียนรู้ความเจ้าเล่ห์แสนกลจากเจ้านายมาไม่น้อย ตอนเห็นท่านแม่ทัพกำลังจะเดินเข้ามา นางรีบยกแจกันใหญ่ไปวางที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเห็นว่าคุณหนูเดินตามท่านแม่ทัพเข้ามาด้วยถึงค่อยโล่งใจอย่างแท้จริง แล้วรีบเตรียมชาให้ทั้งคู่

ฉู่ชิงหยางเดินเข้าไปนั่งตำแหน่งเจ้าบ้าน “ว่ามา อยากพบข้ามีธุระอะไร”

มู่เซียงหนิงนั่งลงอย่างไม่เกรงใจแล้วพูดเข้าประเด็นทันที “ข้าอยากหารือกับท่านเรื่องหย่า”

ถ้อยคำนั้นโผงผางแสดงเจตนารมณ์อย่างชัดเจน ไม่อ้อมค้อมแม้แต่นิดเดียว แม้ฉาเอ๋อร์คิดไว้อยู่แล้วว่าคุณหนูจะต้องพูดเช่นนี้ก็ยังเหงื่อตกอยู่ดี