ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

แม่ทัพหนุ่มผงะไปอีกครั้ง ก่อนจะมองนางด้วยสายตาน่ากลัว

“คิดจะก่อเรื่องอีกแล้วหรือ”

“ใครจะก่อเรื่องเล่า ข้าจริงจังต่างหาก ของบางอย่างต้องพูดกันตรงๆ ถึงจะหารือกันง่าย ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ แล้วก็ไม่ได้ชวนท่านทะเลาะด้วย แค่อยากหารือกันในเรื่องนี้เท่านั้น ขอเล่าตามจริงอย่างไม่ปิดบัง ตั้งแต่ความทรงจำของข้ากลับมาแล้วได้ฟังเรื่องราวจากแม่นมชุยกับฉาเอ๋อร์ ข้าถึงเพิ่งรู้ว่าระหว่างความจำเสื่อมได้เผลอบังคับให้ท่านแม่ทัพแต่งงานกับข้า ข้าอยากชดเชยให้”

นางจงใจเน้นเสียงคำว่า ‘เผลอ’ เพื่อแสดงให้เห็นว่าตนไม่ได้ตั้งใจ และหลังจากรับรู้เรื่องราวทั้งหมดตนก็รู้สึกผิดอย่างมาก แม้นี่จะเป็นสมรสพระราชทานจากจักรพรรดิ ทว่าหากใช้เรื่องที่นางความจำเสื่อมไปอ้อนวอนขอความเมตตา เชื่อว่าจักรพรรดิจะต้องให้อภัย

มู่เซียงหนิงถึงขั้นบอกว่านางจะให้บิดาช่วย ในเมื่อบิดาสามารถขอจักรพรรดิให้พระราชทานสมรสมาได้ ก็ต้องอ้อนวอนจักรพรรดิให้อนุญาตให้เขากับนางหย่าร้างได้เช่นกัน ทีนี้เขาก็จะได้มีโอกาสแต่งงานกับหญิงในดวงใจ ส่วนนางก็จะได้แต่งงานกับคนที่เหมาะสม

“แน่นอนว่ามีความเสี่ยงที่จักรพรรดิจะกริ้วแล้วลงพระอาญา แต่ถึงอย่างไรก็ดีกว่าพวกเราสองคนถูกผูกติดกันไปชั่วชีวิต คนสองคนใช้ชีวิตร่วมกันอย่างไม่มีความสุขต่างหากเล่าถึงจะเป็นโทษทัณฑ์ที่ร้ายแรงที่สุด ท่านว่าจริงหรือไม่”

นางรอคำตอบจากเขาด้วยสีหน้าคาดหวัง และเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าหากพูดโน้มน้าวไปเช่นนี้ เขาจะต้องตอบตกลงให้สมปรารถนากันทุกฝ่ายอย่างแน่นอน

ฉู่ชิงหยางมองสีหน้าสดใสของอีกฝ่าย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางพูดเรื่องหย่า เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้เขานึกว่านางถอยเพื่อรอจังหวะรุกต่อ แกล้งบอกเช่นนี้เพื่อให้เขาสงสารและเรียกร้องความสนใจจากเขาเท่านั้น เขาถึงได้ไม่เก็บมาใส่ใจ

ทว่าพอวันนี้นางพูดเรื่องหย่าขึ้นมาอีกครั้ง เขาถึงได้พบว่านางไม่ได้แกล้งพูด เพราะเขาสัมผัสความอาลัยใดๆ จากนางไม่ได้เลย ทั้งแววตาหรือท่าทีที่นางใช้พูดกับเขาเหมือนกำลังคุยอยู่กับคนนอกไม่มีผิด

ราชโองการที่บังคับให้เขาแต่งงานกับนางในตอนนั้นทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก แต่ใครเล่าจะขัดพระบัญชาจักรพรรดิได้ เขาจึงจำใจยอมทำตาม

แต่งงานกันมาหนึ่งปีที่เขาไม่เคยแตะต้องนางเลยสักครั้งก็เพื่อแสดงให้รู้ว่าในเมื่อนางใช้ราชโองการมาบังคับเขา เขาก็จะโต้ตอบกลับด้วยความเย็นชา ที่แต่งอนุเข้าจวนพร้อมกันสี่คนก็เพื่อบอกนางว่าเมื่อทำให้เขาโมโห นางต้องแลกกับอะไรบ้าง

สตรีที่ตรอมตรมอมทุกข์เพราะความเย็นชาของเขาในวันนั้น กลับเอ่ยปากขอหย่ากับเขาอย่างตื่นเต้นในวันนี้

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นแปลกประหลาดสิ้นดี เพราะก่อนหน้านี้ไม่นานนางยังมักจะร้องไห้น้ำตานองหน้า แรกสุดร่ำร้องจะฆ่าตัวตาย ต่อมาก็ล้มป่วย ล้วนแต่เป็นลูกไม้ของนางทั้งสิ้น ยิ่งนางทรมานตนเองให้น่าสงสารเพียงใด เขาก็ยิ่งชิงชังและไม่อยากสนใจนางเท่านั้น

เขาเกลียดสตรีที่ดีแต่ร้องไห้ ดังนั้นทุกคราวที่ได้ยินว่านางทำให้ตนเองได้แผลหรือล้มป่วย เขาจะทำหูทวนลมเสมอ

ที่ผ่านมาเขาจงใจหมางเมินไม่เอาใจใส่นาง แต่เมื่อมองนางในตอนนี้ มุมมองที่มีต่อนางในอดีตก็ผุดขึ้นมาซ้อนทับอยู่บนร่างคนตรงหน้า กลายเป็นการเปรียบเทียบที่เห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน

ฉู่ชิงหยางใจลอยไปชั่วขณะ

“มองอะไรของท่าน ท่านแม่ทัพพูดอะไรบ้างสิ” มู่เซียงหนิงเอ่ยเตือน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงได้เงียบไปและเอาแต่จ้องนาง