ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

ฉู่ชิงหยางพิจารณาอย่างถ้วนถี่ ไม่เพียงแค่สีหน้าแววตาของนางที่เปลี่ยนไปจากเดิม แม้แต่น้ำเสียงก็ไม่เหมือนเก่า ซ้ำยังไม่เกรงกลัวเขา มู่เซียงหนิงที่เป็นเช่นนี้ช่างทำให้เขารู้สึกแปลกใหม่อย่างบอกไม่ถูกจริงๆ

“ท่านแม่ทัพ…”

“วรยุทธ์ของเจ้าใครเป็นผู้สอน อาจารย์ของเจ้าเป็นใคร อยู่สำนักใด” เขาถามแทรกขึ้นมา

มู่เซียงหนิงชะงักไปเล็กน้อย จู่ๆ เหตุใดเขาถึงได้เปลี่ยนเรื่องแล้วถามถึงวรยุทธ์ของนางเสียแล้วล่ะ

“อาจารย์ของข้าเป็นยอดฝีมือที่ถือสันโดษ ไร้ชื่อไร้สำนัก” นางตอบ ความชื่นชมบูชาสะท้อนอยู่ในแววตาเมื่อเอ่ยถึงอาจารย์

“พวกเรามาประมือกันสักตั้ง”

“หา?!”

ฉู่ชิงหยางลุกขึ้นเดินกลับไปยังห้องฝึกยุทธ์โดยไม่รอคำตอบจากนาง เพราะนี่ไม่ใช่การถามแต่เป็นคำสั่ง

มู่เซียงหนิงเห็นเขาเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าตนเองจะเห็นด้วยหรือไม่ก็หงุดหงิดยิ่งนัก

“ฉู่ชิงหยาง…” นางตะโกนเรียกชื่อเขาตรงๆ

“อยากหารือก็ประมือก่อนค่อยว่ากัน จะมาหรือไม่มา” เขาหันกลับมาถาม เหมือนจะบอกว่าไม่ประมือก็ช่าง นี่ล่ะอหังการของชาวยุทธ์

มู่เซียงหนิงเองก็ไม่ยอมลั่นกลองถอยทัพตอนนี้อยู่แล้ว “ข้าขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

ชุดกระโปรงที่สวมอยู่ตอนนี้เกะกะเกินไป จำต้องเปลี่ยนเป็นชุดอื่น

“ได้” เขาพยักหน้ายินยอม “ข้าจะรอ”

มู่เซียงหนิงหมุนตัวเดินออกมาอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง ไม่ได้รับคำตอบจากเขาไม่พอ ยังถูกยื่นเงื่อนไขให้ประมือกันอีก ก็ได้ ประมือเป็นประมือสิ นางกลัวเสียที่ใด เมื่อก่อนนางก็ประลองฝีมือกับเหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องอยู่บ่อยๆ

มู่เซียงหนิงเปลี่ยนเป็นชุดแขนสอบเข้ารูปกับกางเกงขายาว ดึงเครื่องประดับศีรษะออกทุกชิ้นแล้วหวีผมเกล้ามวยง่ายๆ แทน

ฉาเอ๋อร์ถามขึ้นอย่างเป็นกังวล “คุณหนูจะสู้กับท่านแม่ทัพจริงหรือเจ้าคะ”

“สู้เป็นสู้ แต่เรี่ยวแรงของข้ายังไม่ฟื้นตัวดีนี่สิ”

นางตอบพลางขยับข้อต่อต่างๆ บริหารร่างกายให้อุ่นขึ้น หนึ่งปีที่ความจำเสื่อมทำให้หมัดและเท้าของนางฝืดลงไม่น้อย แม้จะกลับมาฝึกใหม่ แต่ระยะเวลายังสั้นเกินไป

ไม่รู้เพราะเหตุใดจู่ๆ ฉู่ชิงหยางถึงได้ขอประลองยุทธ์กับนาง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าตนเองติดค้างอีกฝ่าย นางก็จะคิดเสียว่ายอมทำตามเพื่อชดเชยให้ชายหนุ่มอารมณ์ดี เมื่อเขาอารมณ์ดีและยินยอมหย่ากับนางเมื่อไร นางจะได้กลับบ้านตนเองเสียที

รอยแผลบนหน้าผากที่หกล้มก่อนหน้านี้ยังมีผ้าพันไว้ นางเห็นว่าเกะกะจึงแกะออก ทำเอาฉาเอ๋อร์ร้องโวยวายยกใหญ่ นางบอกว่าไม่เป็นไรพลางส่องกระจก แล้วคิดว่าแผลภายนอกเพียงแค่นี้ไม่จำเป็นต้องแตกตื่นเหมือนเป็นเรื่องใหญ่เลยสักนิด ซ้ำแผลยังเริ่มตกสะเก็ดแล้วด้วย