ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

มู่เซียงหนิงเหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกของทั้งสอง ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ เหมือนถูกผีสิง อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ล่ะดีแล้ว และจะดียิ่งกว่าหากทำให้หัวใจของนางกลายเป็นน้ำแข็ง ไม่ต้องรู้สึกรู้สา เมื่อหมดความรู้สึกก็จะไม่เจ็บปวด

การรักใครสักคนแต่ไม่สมปรารถนาช่างขมขื่นเหลือเกิน นางไม่อยากเป็นเช่นนี้ นางอยากหลุดพ้น…

น้ำตาแข็งเป็นคราบอยู่บนใบหน้า ร่างกายชาจนไม่รับรู้ถึงลมหนาวที่บาดเข้ามาถึงกระดูก นางอธิษฐานขอให้สวรรค์นึกสงสารตนเอง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามได้โปรดทำให้นางลืมเขา ได้โปรดลบบุรุษผู้นั้นไปจากใจนาง นางจะได้เป็นอิสระเสียที

“ฮูหยิน กลับเข้าไปดีกว่าเจ้าค่ะ” แม่นมชุยสังหรณ์ใจไม่ดี ฮูหยินมีท่าทางราวกับวิญญาณจะหลุดลอยออกจากร่าง เห็นแล้วพรั่นใจอย่างบอกไม่ถูก

แต่มู่เซียงหนิงเหมือนไม่ได้ยิน และไม่สนใจว่าหญิงสูงวัยจะพยายามดึงตนกลับไป

ทันใดนั้นคล้ายกับว่าสวรรค์ตอบสนองความปรารถนาในใจนาง ลมพายุลูกหนึ่งถึงได้พัดกระโชกเข้าใส่จนนางทรงตัวยืนไม่อยู่ ร่างกายเสียสมดุลล้มลง หัวกระแทกถูกของแข็งบางอย่างจนสลบไป

“ฮูหยิน! ฮูหยินเจ้าคะ!”

สติของมู่เซียงหนิงค่อยๆ พร่าเลือน หากหลับไม่ตื่นไปทั้งอย่างนี้ได้จะดีสักเพียงใดกันนะ การปลดปล่อยเช่นนี้ล่ะคือการหลุดพ้นที่นางปรารถนา

เสียงหวีดร้องของแม่นมชุยกับฉาเอ๋อร์ดังห่างออกไปเรื่อยๆ สติของนางจมสู่ความมืดมิดในที่สุด…

มู่เซียงหนิงลืมตาตื่นขึ้นมาอีกคราด้วยดวงตาฉายแววเลื่อนลอย แต่เพียงครู่เดียวก็กลับคืนสู่ความกระจ่างใสเหมือนเก่า ในความกระจ่างใสนั้นยังมีเชาวน์ปัญญาแฝงอยู่ด้วย

นางเหลือบมองไปข้างบนเห็นเพดานเตียงที่ไม่เคยเห็น ฟูกที่ไม่เคยนอน กลิ่นในห้องที่ไม่เคยคุ้น หญิงสาวผู้มีประสาทสัมผัสฉับไวเกร็งตัวด้วยความระแวงทันที แต่ก็ไม่ได้ตื่นตระหนกลนลานมากนัก

ที่นี่ที่ใดกัน

แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

ในห้องไม่มีใครเลยสักคน นางลุกขึ้นมานั่งบนฟูกนอนอย่างคล่องแคล่ว เนตรงามกวาดมองรอบตัวด้วยความระมัดระวังโดยไม่ปล่อยให้รายละเอียดใดเล็ดลอด แน่นอนว่านางยังไม่ลืมจะตรวจดูว่าตนมีบาดแผลตรงที่ใดหรือไม่

มีแผลอยู่บริเวณหัว?!

นางลูบหน้าผาก บนนั้นพันผ้าเอาไว้และมีความรู้สึกเจ็บนิดๆ ซึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากเมื่อพยายามทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกลับพบว่าจำไม่ได้

หญิงสาวลุกจากเตียงไปที่หน้าคันฉ่องสัมฤทธิ์ แล้วก็อดขมวดคิ้วไม่ได้เมื่อเห็นภาพสะท้อนของตนเองบนนั้น

อะไรกัน! หญิงสาวในนั้นคือข้าอย่างนั้นหรือ

เหตุใดถึงได้มีสารรูปเช่นนี้เล่า!

ใบหน้าผอมตอบลงมาก สีหน้าย่ำแย่ขาวซีดราวกับป่วยซมมานานปี ทั้งยังดูขี้โรคอ่อนแอ เหตุใดนางถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ไปได้

พอนางขมวดคิ้ว คนในกระจกก็ขมวดคิ้วตาม ท่าทางน่าสงสารเช่นนั้นทำให้นางสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ นางแทบจำตนเองในกระจกไม่ได้แล้ว ซูบเซียวน่าเวทนาราวกับหญิงอมทุกข์จากที่ใด เห็นแล้วชวนรังแกยิ่งนัก แม้แต่ตัวนางเองก็ยังรับสารรูปเช่นนี้ไม่ได้

หรือว่าข้าจะถูกพิษ!

หญิงสาวสะดุ้งเฮือกอยู่ในใจแล้วรีบทดลองเดินลมปราณ พบว่าเลือดลมไหลเวียนดี ร่างกายเป็นปกติปลอดภัย ไม่มีสัญญาณบ่งบอกว่าถูกพิษ

หัวใจของมู่เซียงหนิงเต็มไปด้วยคำถาม ทว่าเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้นางระงับความรู้สึกไว้ ก่อนจะหันขวับไปมอง

คนสามคนยืนอยู่ตรงหน้าประตู มีหนึ่งชายสองหญิง แต่สายตาของนางตรึงอยู่ที่บุรุษผู้นั้นเป็นอันดับแรก ไม่ใช่ว่าเพราะเขามีใบหน้าสง่างาม แต่การฝึกฝนตนมานานปีทำให้นางพุ่งความสนใจไปหาสิ่งที่ดูอันตรายและน่าสงสัยที่สุดก่อน

บุรุษแปลกหน้าผู้นั้นกำลังจ้องมองนางอย่างเย็นชา

ชิงชัง…นั่นคือความรู้สึกแรกที่นางสัมผัสได้จากสีหน้าของอีกฝ่าย

บุรุษผู้นี้ชิงชังนางมาก แต่นางไม่รู้ว่าตนไปทำอะไรให้เขาตั้งแต่เมื่อไร