ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

การท่องเที่ยวแม่น้ำเซียงเจียงเกิดขึ้นก่อนที่คุณหนูจะสูญเสียความทรงจำ ตอนแรกจำไม่ได้ ตอนนี้มาจำได้ ถ้าไม่ใช่ความทรงจำหวนกลับมายังเป็นอะไรได้อีกเล่า

ความกังวลของแม่นมชุยเปลี่ยนเป็นความยินดีเช่นกัน “ประเสริฐเหลือเกิน! ฮูหยิน ในที่สุดท่านก็นึกออกเสียที…” ทันใดนั้นนางก็คิดได้ รอยยิ้มเลือนหายกลายเป็นถามอย่างหวาดๆ “ฮูหยิน หรือว่าท่านจะจำท่านแม่ทัพไม่ได้”

คนสนิททั้งสองจ้องมองมู่เซียงหนิงเขม็ง พวกนางเคยได้ยินมาว่าคนที่ความจำเสื่อมนั้น เมื่อความทรงจำกลับมาแล้วอาจลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างสูญเสียความทรงจำ หรือว่าฮูหยินจะเป็นเช่นนั้น

หญิงสาวมองแม่นมชุยกับฉาเอ๋อร์ก่อน จากนั้นก็มองไปทางบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู

นางรู้นิสัยคนสนิทสองคนนี้ดีว่าไม่ใช่คนที่จะเอาเรื่องเช่นนี้มาพูดส่งเดช อีกทั้งท่าทางกระวนกระวายของพวกนางก็ไม่ใช่การเสแสร้ง ก่อนหน้านี้จะต้องเกิดเรื่องที่นางไม่รู้ขึ้นเป็นแน่

นางกวาดตามองชายผู้นั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะมองไล่ตั้งแต่เท้าขึ้นไปจรดหัวอีกหนึ่งตลบ

เขาเป็นบุรุษหน้าตางามคมคาย ใบหน้าเย็นชาราวกับรูปสลัก จมูกโด่งเป็นสันตรงบ่งบอกว่าเป็นคนตรงไปตรงมา ดวงตาอินทรีเป็นประกายคมกล้าราวกับจะดูดวิญญาณเข้าไปยามที่มองใคร

แค่ยืนตัวตรงตระหง่านเป็นต้นสนอยู่ตรงนั้นก็แผ่พลังกดดันคนอื่น ดูแข็งแกร่งห้าวหาญผิดกับความสุภาพนุ่มนวลของบุรุษทางใต้

และคงเพราะสายตาที่มองเขาคงโผงผางและบังอาจเกินไป ฉู่ชิงหยางถึงได้ขมวดคิ้ว

สตรีผู้นี้อ่อนแอและขี้ขลาด ปกติทำได้แค่มองเขาอย่างน่าสงสาร ไม่มีทางมองเขาอย่างเปิดเผยเช่นนี้

เขาผงะไปเพียงครู่เดียวก็กลับมาเยือกเย็นอีกครั้ง ความชิงชังในใจทำให้เขามองข้ามไปว่านางทำตัวต่างจากปกติ แม้จะได้ยินบทสนทนาของสตรีสามคนในห้อง เขาก็มองแค่ว่านางคงสรรหาวิธีการมาเรียกร้องความสนใจจากเขาอีกแล้ว

นางไม่เบื่อ แต่เขาเบื่อเต็มทน

“เท่าที่ข้าเห็น คุณหนูของเจ้าก็แข็งแรงดีนี่ ไม่เห็นจะบาดเจ็บตรงที่ใด”

น้ำเสียงเช่นนี้…เหตุใดฟังแล้วเหมือนเหน็บแนมกันเลยนะ!

มู่เซียงหนิงโต้ตอบด้วยการทำหน้ารังเกียจ แล้วหันไปเอาเรื่องกับฉาเอ๋อร์และแม่นมชุย “พวกเจ้าหลอกข้า บุรุษที่พูดจาร้ายกาจเช่นนี้ ข้าจะแต่งงานด้วยได้อย่างไร”

วาจาเหิมเกริมเช่นนี้ไม่เพียงแต่แม่นมชุยกับฉาเอ๋อร์ที่ฟังแล้วอ้าปากค้าง แม้แต่ฉู่ชิงหยางยังชะงักแล้วหน้าบึ้งทันควัน

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

“ข้าก็พูดว่าใครมาเห็นข้ามีผ้าพันแผลอยู่บนหัวกับสีหน้าของข้าในตอนนี้ก็ต้องรู้ทั้งนั้นว่าข้าบาดเจ็บ อีกทั้งยังอ่อนแอมาก ข้าไม่เชื่อหรอกว่าท่านมองไม่ออก ข้ายังไม่ทันได้ดูถูกว่าท่านตาไม่ดี ท่านก็รังเกียจข้าก่อนเสียแล้ว ข้ามีความแค้นกับท่านหรือ”