ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

บทที่สอง

 มู่เซียงหนิงเพิ่งจะเดินออกจากเรือนได้ไม่นานก็หลงทางเสียแล้ว

จวนแม่ทัพแห่งนี้กว้างใหญ่เหลือเกินจนนางแยกไม่ถูกว่าที่ใดเป็นที่ใด จำต้องจับตัวฉาเอ๋อร์ที่ไล่ตามมาข้างหลังไว้ แล้วบังคับให้นำทาง

ฉาเอ๋อร์ไม่ได้ต่อต้านเหมือนแม่นมชุย เทียบกับฮูหยินผู้เปราะบางอ่อนแอแต่ก่อน นางชอบคุณหนูที่เป็นเช่นนี้มากกว่า อีกอย่างท่านแม่ทัพก็ไม่ได้รักคุณหนูสักนิด คุณหนูอยู่ที่นี่ต่อไปมีแต่จะเป็นทุกข์ หากเจ้านายหย่าจริง ตัวนางเองก็จะคอยติดตามรับใช้ ไม่คิดจะแต่งงานไปชั่วชีวิต

เมื่อตัดสินใจแล้ว ฉาเอ๋อร์จึงไม่ห้ามปรามและเป็นผู้นำทางอย่างเต็มใจ

ปรากฏว่าพวกนางไม่ได้เจอฉู่ชิงหยาง เห็นว่าเขาออกไปข้างนอก มู่เซียงหนิงเลยต้องรอให้เขากลับมา

ทว่าสามวันหลังจากนั้นนางก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอชายหนุ่มเสียที หากพวกบ่าวไพร่ไม่บอกว่าท่านแม่ทัพออกไปข้างนอกก็ต้องบอกว่าท่านแม่ทัพกำลังรับรองแขกสำคัญ ไม่มีเวลาว่างมาพบนาง

อย่างมู่เซียงหนิงน่ะหรือจะไม่เข้าใจ ออกไปข้างนอกหรือ ยุ่งจนไม่ว่างพบนางหรือ นี่ล้วนเป็นข้ออ้างทั้งสิ้น!

ตอนแรกนางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่คิดอีกทีฉู่ชิงหยางคงนึกว่านางจะหาทางเอาใจเขากระมัง ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนวิธีมาเขียนจดหมายฉบับหนึ่งให้คนรับใช้ถือไปส่ง เพื่อเป็นการสื่อสารกันก่อน

ตอนที่ฉู่ชิงหยางได้รับจดหมายแล้วแกะอ่าน เนื้อความในนั้นเขียนไว้ชัดเจนว่านางประสงค์จะหย่า ทว่าเขาเพียงแค่แค่นยิ้มแล้วฉีกจดหมายโยนเข้าเตาไฟ

มู่เซียงหนิงรอแล้วรอเล่า สุดท้ายก็ยังไม่ได้รับการโต้ตอบใดๆ จากแม่ทัพหนุ่ม

พอแม่นมชุยรู้ว่านางเขียนจดหมายไปขอหย่ากับท่านแม่ทัพ ก็ถึงกับตีอกชกหัวร้องไห้ฟูมฟายว่าตนผิดต่อฮูหยิน หากคุณหนูหย่าจริง ตนขอโขกหัวตายเพื่อชดใช้ความผิด

มู่เซียงหนิงปวดเศียรเวียนเกล้าอย่างมาก นางจำต้องยอมแพ้ชั่วคราวเอ่ยปลอบแม่นมว่านั่นเป็นเพียงความคิดชั่ววูบ ตอนนี้นางไม่อยากหย่าแล้ว

ได้ยินเช่นนี้แม่นมชุยก็เลิกร้องไห้และยินดีปรีดาอย่างยิ่งกลายเป็นมู่เซียงหนิงที่ห่อเหี่ยวแทน นางเหมือนนกที่ควรได้โผบินอยู่บนท้องฟ้าอย่างอิสระ ทว่าเวลานี้กลับต้องทรมานถูกขังอยู่ในจวนแม่ทัพ

นางฝึกยุทธ์มาตั้งแต่เด็กและเคยอาศัยอยู่บนเขา นางในตอนนั้นไร้ความทุกข์ความกังวลใดๆ กับศิษย์พี่ศิษย์น้องทุกคนก็สนิทสนมกันเป็นอย่างดี วันๆ ชวนกันออกไปวิ่งเล่น จับปลา ล่าสัตว์ ว่ายน้ำ มีความสุขสนุกสนานทุกเมื่อเชื่อวัน

แต่ตอนนี้นางถูกตำแหน่งฮูหยินท่านแม่ทัพพันธนาการไว้ นางอยากหลุดพ้นใจแทบขาด พอเอ่ยปากขอหย่ากับบุรุษผู้นั้น เขากลับไม่ยอมตอบจดหมายนางด้วยซ้ำ ทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกัน

หรือกลัวว่าการหย่าร้างจะทำให้ตนเองเสียหน้าอย่างนั้นหรือ

ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นไปได้ พวกบุรุษกลัวเสียหน้ากันทั้งนั้น แต่ถ้าจะพูดเรื่องเสียหน้า คนที่เสียเปรียบที่สุดคือนางต่างหากเล่า หญิงที่เคยผ่านการหย่าร้างมาแล้วจะถูกตั้งข้อรังเกียจ แม้แต่นางยังไม่กลัว แล้วเขาจะกลัวไปด้วยเหตุใดกัน

อย่าบอกนะว่าฉู่ชิงหยางคิดจะเมินนางไปชั่วชีวิต แล้วขังนางให้อยู่ตามยถากรรมในเรือนแห่งนี้! อย่าล้อเล่นน่า เขาไม่สนใจนาง นึกว่านางเสียดายนักหรือ

เพราะลืมไปหมดสิ้นแล้วว่าตนเคยรักบุรุษผู้นี้อย่างลึกซึ้ง นางจึงไม่แยแสที่ถูกฉู่ชิงหยางเย็นชาใส่ เขาจะสนใจนางหรือไม่ นางก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด

ยุ่งจนไม่มีเวลาจะเจอกันอย่างนั้นหรือ หึ! สิ่งที่นางต้องทำมีมากกว่าเขาเสียอีก!