ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

เปลี่ยนสาวใช้มาหลายรอบแล้ว นายหน้าค้าคนทางตะวันตกของดินแดนทางใต้คิดว่านางจงใจหาเรื่อง จดชื่อสกุลฮวาไว้เป็นลูกค้าที่พวกเขาไม่ค้าขายด้วยแล้ว จะเปลี่ยนคนอีกได้อย่างไรเล่า

เฮ้อ จะว่าไปเหตุใดสมัยนี้ถึงหาสาวใช้เฉลียวฉลาดใส่ใจสักคนได้ยากเหลือเกินนะ คิดถึงอดีตตอนอยู่เมืองหลวง…ช่างเถอะๆ คืนวันวานลมบูรพาพัดผ่านหอ บ้านเกิดหนอให้หวนนึกกลางแสงจันทร์* ฮือๆๆๆ…

“คุณหนู ท่านยังจะดื่มนมหรือไม่เจ้าคะ” อาหยวนถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ดื่ม” กับสาวใช้ซื่อบื้อผู้นี้ นางยังจะพูดคำว่า ‘ไม่’ ได้ด้วยหรือ

ฮวาชุนซินฝืนใจรับนมวัวที่ค่อนข้างเย็นแล้วชามนั้นมา บีบจมูกกลั้นหายใจดื่มรวดเดียวหมด พอน้ำนมเข้มข้นล่วงผ่านลำคอไป นางก็แทบจะอาเจียนออกมา

“ลืมใส่น้ำตาลก้อนดับกลิ่นอีกแล้วใช่หรือไม่” นางสั่นสะท้าน ดวงหน้าเล็กยับย่นไปหมด

“คุณหนู น้ำตาลก้อนไม่ถูกเลยนะเจ้าคะ ครึ่งชั่งยังตั้งห้าสิบอีแปะ เงินห้าสิบอีแปะซื้อไข่ไก่ได้ยี่สิบกว่าฟอง ซื้อเนื้อหมูสามชั้นก้อนหนึ่งก็ยังได้” พออาหยวนคิดว่าผู้คนในชนบทขึ้นปีใหม่ยังไม่มีปัญญากินน้ำตาลก้อนที่ขาวจั๊วะราวน้ำค้างแข็ง นางก็อดพูดด้วยความหวังดีไม่ได้ “การใช้ชีวิตจะฟุ่มเฟือยเช่นนี้ไม่ได้ คุณหนู ตอนท่านซื้อตัวบ่าวมาก็ใช้เงินไปสิบตำลึงแล้ว ลุงอู๋ที่เพาะปลูกได้ดีที่สุดในหมู่บ้านเรา ปีหนึ่งยังหาเงินได้แค่หกตำลึง…”

สาวใช้เริ่มพล่ามหลักการประหยัดมัธยัสถ์ ฮวาชุนซินที่เร่งวาดภาพจนอดนอนมาสามวันสามคืนรู้สึกข้างหูมีแต่เสียงดังหึ่งๆ เหมือนเสียงสวดมนต์ ความง่วงงุนอย่างรุนแรงจู่โจมเข้ามา

“…บ่าวอยู่เป็นคนสกุลฮวา ตายไปเป็นผีสกุลฮวา หากช่วยสกุลฮวาประหยัดเงินได้สักหลายอีแปะ ก็ไม่เสียทีที่คุณหนูกับท่านปู่เจียงเมตตาและมีบุญคุณกับบ่าวแล้ว…”

“อืมๆ” ฮวาชุนซินพยักหน้าติดๆ กัน

“ท่านแม่ของบ่าวบอกว่าคนที่ไม่รู้จักมัธยัสถ์ ต่อให้เอาโต้วฉื่อ* หนึ่งเม็ดผ่าเป็นสองซีกกินกับข้าวต้ม มีโต้วฉื่อกองเป็นภูเขาเลากาก็ยังกินหมดได้…”

“…”

“คุณหนู? คุณหนูท่านฟังบ่าวพูดอยู่หรือเปล่าเจ้าคะ”

“…”

“คุณหนู? คุณหนู…ท่านยืนๆ อยู่แล้วหลับไปได้อย่างไร คุณหนู ท่านยืนหลับจะถูกลมเย็นได้ ถูกลมเย็นเข้าก็ต้องกินยา กินยาก็ต้องเสียเงินอีกนะเจ้าคะ!”

กลางดึก ในป่าทึบเงียบสงัด

รอบด้านมีไอหมอกขมุกขมัว ในป่าไม่มีเงาหรือเสียงของนกเลย สรรพสิ่งเงียบงันใกล้เคียงกับความตาย

กลิ่นอายร้อนชื้นแฝงด้วยกลิ่นเน่าเปื่อยของใบหญ้าห่อหุ้มอากาศไว้อย่างเข้มข้น กดเข้ามาในปอดคนจนรู้สึกหนักอึ้ง

ร่างสูงใหญ่กำยำแนบติดไปกับใบไม้ที่ทับถมกับพื้นดินเป็นชั้นหนาโดยไม่ขยับเขยื้อน หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับความมืดสลัว เวลาคล้ายจะหยุดนิ่ง

ทันใดนั้นเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!