ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

บุรุษสูงใหญ่เย็นชาแข็งแกร่งถูกสายตาร้อนแรงเหมือนโจรของนางจ้องจนขมวดคิ้วนิดๆ สีหน้าขรึมลงกว่าเดิม

น่าโมโหนัก ช้าไปก้าวเดียวอีกแล้ว

กลิ่นอายเย็นชาชวนหวาดผวาที่แผ่ไปทั่วตัวเขาใช้ไม่ได้ผลอีกครั้งยามเผชิญหน้ากับสตรีที่แต่งกายสะเปะสะปะ ผมเผ้าไม่เกล้าให้เรียบร้อย หว่างคิ้วฉายความหม่นหมอง ใบหน้าซีดขาวผู้นี้

จู่ๆ กวนหยางก็นึกอยากจะนวดหัวคิ้ว

“ใบหน้านี้ล่ะ ใบหน้านี้…” ฮวาชุนซินพึมพำกับตนเองเหมือนคนละเมอ ดวงหน้าเล็กทั้งเศร้าใจทั้งดีใจ ทั้งคลุ้มคลั่งทั้งโง่งม

ภาพที่เฝ้าคิดถึงทุกวันคืนอยากวาดก็วาดไม่ได้…อืม ทั้งกลัดกลุ้มทั้งปวดหัวใจเหลือเกิน!

คิ้วหนาทั้งสองข้างของเขาแทบจะขมวดมุ่น ไม่เหลือบแลนางแม้แต่แวบเดียว ปั้นหน้าเย็นชาและหันไปมองป้าเหนียน “สามสิบกล่องวันนี้ส่งไปที่จวนให้หมด เจ็ดวันต่อจากนี้จะมีคนมารับของที่นี่เอง”

“เจ้าค่ะ นายท่านวางใจได้ ข้าน้อยจะต้องจัดการอย่างเรียบร้อยแน่นอน ไม่ทำให้ท่านขายหน้าเป็นอันขาดเจ้าค่ะ” ป้าเหนียนปั้นยิ้มเต็มหน้า ย่อกายคารวะพลางตอบ

“รบกวนแล้ว” เขาพยักหน้า สั่งเสร็จก็หมุนตัวจะจากไป

“ช้าก่อน!” ฮวาชุนซินที่ทั้งตกใจทั้งดีใจดึงสติกลับมาได้ในที่สุด นางกระโดดผลุงขึ้นมาอย่างร้อนใจ พุ่งไปขวางหน้าประตูใหญ่ ด้วยความหุนหันจึงโพล่งออกไปว่า “ท่านจะไปไม่ได้!”

กวนหยางก้มหน้ามองหญิงสาวไร้ยางอายที่สูงแค่หน้าอกของตน สามารถดีดกระเด็นได้ด้วยนิ้วมือเดียว เขาลอบกัดฟัน แต่กลับเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “มีธุระอันใด”

“มีๆ มีธุระๆ เรื่องนี้สำคัญนัก เกี่ยวพันถึงความเป็นความตาย” นางผงกหัวหงึกหงัก ฤกษ์ดีมิสู้ฤกษ์สะดวก โพล่งออกไปเลยดีกว่า “อีกทั้งเรื่องนี้มีแต่ท่านแม่ทัพใหญ่เท่านั้นที่ช่วยได้…”

“ข้าไม่สนใจ”

“ท่านแม่ทัพใหญ่เรือนร่างงดงามรูปโฉมน่ามองเช่นนี้ ด้วยพู่กันฉวัดเฉวียนของข้า ชื่อเสียงของท่านจะต้องโด่งดังไปถึงคนรุ่นหลังแน่…หา? เมื่อครู่ท่านพูดว่าอะไรนะ” นางกะพริบตาปริบๆ

“ไม่สนใจ!” เขาใช้แค่นิ้วชี้เรียวยาวนิ้วเดียวก็ ‘เขี่ย’ นางไปด้านข้างได้ ร่างเหยียดตรงดุจทวนเงินทำท่าจะเดินออกไปข้างนอก

ฮวาชุนซินร้อนรน ยังไม่ทันได้คิดว่าเมื่อครู่เขาใช้กระบวนท่าใดกันแน่ก็รีบพุ่งตัวออกไปโดยเร็วเสียก่อน…

“ท่านแม่ทัพใหญ่ช้าก่อน!”

ลมแรงพัดมาจากข้างหลัง ด้วยฝีมือของกวนหยางย่อมหลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย หรืออาจหักคอผู้มาได้เลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยคำนึงว่าถึงแม้อีกฝ่ายจะมีนิสัยคลุ้มคลั่งอยู่บ่อยครั้ง ทว่าถึงอย่างไรก็เป็นเพียงสตรีอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงคนหนึ่ง อีกทั้งทำให้ขนมในร้านเปื้อนเลือดย่อมไม่ดี…ด้วยคิดเช่นนี้ เรือนร่างเหยียดตรงจึงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

กลับเป็นฮวาชุนซินที่ร้อนใจเกินไป ศีรษะพุ่งเข้าชนแผ่นหลังหนาที่แทบไม่ต่างจากผนังทองแดงกำแพงเหล็ก เจ็บจมูกจนน้ำตาแทบร่วง!