ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทนำ-บทที่ 1

บทนำ

ถึงไดอารี่ที่รัก

คนเราควบคุมความทรงจำของตัวเองได้ไหม

ถ้าทำไม่ได้…งั้นความทรงจำที่ผ่านการตกแต่งและประโลมหลอกตัวเองเหล่านั้นมาจากไหนกัน

ถ้าทำได้…งั้นทำไมเรื่องที่พวกเราจำได้ในเหตุการณ์สำคัญมากมายกลับมีแค่รายละเอียดเล็กๆ ที่ไม่สลักสำคัญ ใบหน้าของตัวละครหลักที่เคยปรากฏขึ้นตรงหน้าอย่างมีชีวิตชีวาจนไม่อาจมองข้ามกลับพร่าเลือนไป

ฉันได้เจอกับเขาจริงๆ หรือเปล่านะ

ฉันได้สัมผัสถึงฝ่ามือของแม่ที่บีบมือของฉันไว้แน่นพร้อมกับเอ่ยช้าๆ ว่า ‘ลั่วลั่วดูสิ เด็กผู้ชายคนนั้นก็คือลูกชายของบ้านนั้น’ จริงๆ ไหม

ลูกชายของบ้านนั้น…

สะเก็ดประทัดสีแดงปลิวว่อน สายริบบิ้นหลากสีที่ไร้รสนิยมทว่าสวยงามลอยล่องอยู่ท่ามกลางเสียงอึกทึกของผู้คน ฉันจำแขกที่เดินผ่านไปมาไม่ได้สักคน แต่ฉันมักจะนึกถึงใบหน้าเลือนรางของคุณป้าที่โน้มตัวลงมาถามกลุ่มเด็กๆ อย่างพวกเราอยู่บ่อยครั้งว่าเจ้าสาวสวยไหม อนาคตอยากเป็นเจ้าสาวหรือเปล่า

ทุกคนต่างลากเสียงเล็กๆ แบบเด็กน้อยตอบกลับไปว่า ‘อยาก’

ทว่าการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ทั้งกลิ่นอายและคำพูดที่ไม่สำคัญพวกนี้เปรียบเสมือนฝ่ามืออ่อนโยนข้างหนึ่งที่กุมหัวใจของฉันเอาไว้อย่างแผ่วเบา ความรู้สึกทุกอย่างที่มีต่อช่วงเวลานั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาตามรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้ ราวกับจิตวิญญาณยังคงสถิตอยู่ในร่างกายเล็กๆ ร่างนั้น ถูกแขกเหรื่อที่เบียดเสียดผลักไปผลักมา มันพยายามทะลุผ่านบรรยากาศมงคลอันคึกคัก ผสมปนเปกันอยู่ในโลกที่ทั้งแปลกใหม่และขัดแย้ง

ในสายตาของตัวฉันคนปัจจุบัน โลกใบนั้นยังคงเต็มไปด้วยเศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายซึ่งทั้งมั่วซั่วและไม่สำคัญอะไร

แต่เรื่องราวที่ไม่สำคัญพวกนั้น

บังเอิญเป็นเรื่องเดียวกับเรื่องราวที่ไม่สำคัญพวกนี้พอดี

ความทรงจำที่ฉันลืมไม่ลงมานานหลายปี ที่แท้กลับเป็นแค่เรื่องพวกนี้ ไม่ใช่เรื่องของคนคนนั้นเลย

เนื้อหาส่วนหนึ่งจากไดอารี่ของลั่วจื่อ