ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 7

“เธอขึ้นห้องไปเองได้ใช่ไหม” เธอจำได้ว่าหอพักของนักศึกษาหญิงคณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์อยู่ข้างหอพักของตัวเอง ดังนั้นเลยพาเจิ้งเหวินรุ่ยไปส่งถึงหน้าประตูหอพักเสียเลย

“อืม” เจิ้งเหวินรุ่ยเริ่มหัวเราะคิกคักขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าเสียงหัวเราะแบบนั้นฟังดูเหมือนแม่ไก่ แต่ตอนนี้ฟังแล้วกลับดูเหมือนแม่มด

“งั้นก็เอาแบบนี้แล้วกัน รีบขึ้นหอไปเถอะ ไว้เจอกันนะ”

“ลั่วจื่อ…” เจิ้งเหวินรุ่ยนั่งพิงประตูหอพักขณะลืมตาสะลึมสะลือเรียกเธอเอาไว้

“มีอะไรเหรอ”

“ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอทำสำเร็จอีกครั้ง ไม่ใช่แค่เธอ ไม่ว่าใครก็ไม่มีทางทำสำเร็จทั้งนั้น”

ลั่วจื่อไม่ได้พูดอะไร เธอพยายามควบคุมให้สีหน้าตัวเองไม่แสดงออกชัดว่ารังเกียจ

“ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกว่าฉันเป็นคนต่ำช้าน่าเบื่อ ฮิๆ ถึงยังไงทุกคนก็เป็นคนโกหก ความจริงไม่มีใครสูงส่งกว่าใครทั้งนั้น แต่ถ้าเธอคิดว่าฉันขัดขวางพวกเธอเพื่อให้เขารักฉัน เหอะๆๆ งั้นเธอก็คิดผิดแล้ว ฉันรู้ว่าเขาไม่มีทางชอบฉัน ต่อให้บนโลกใบนี้เหลือฉันเป็นผู้หญิงแค่คนเดียว เขาก็คงจะยอมเป็นเกย์ ไม่มีทางจะหันมาชอบฉัน” เจิ้งเหวินรุ่ยหัวเราะ ดวงตาทอประกายระยับอยู่ชั่ววูบหนึ่ง ก่อนจะดับมืดลงในพริบตาต่อมา “แต่ว่า…ที่ฉันต้องการไม่ใช่จะให้เขาชอบฉัน แต่เป็น…”

เธอรูดคีย์การ์ดพร้อมผลักประตูเข้าไปครึ่งบาน

“ที่ฉันอยากเห็นมากที่สุดคือ…เขาจะไม่ชอบใครทั้งนั้น!”

ประตูปิดล็อกดัง ‘แกร๊ก’ ต่อหน้าลั่วจื่อ เธอมองส่งร่างกายโซเซของเจิ้งเหวินรุ่ยหายลับไปที่หัวมุมหลังประตูห้องโถง

ความปรารถนาอันน่าหวาดกลัวแบบนี้

ในสายตาของคนที่ริษยานั้น ความสุขไม่ได้อยู่ที่การได้มา แต่อยู่ที่คนอื่นไม่ได้ไป

เธอยืนอยู่เงียบๆ สักพักก่อนหันหลังจากไป

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 19 ก.ค. 64 เวลา 12.00 น.