ทดลองอ่าน รับใช้แม่ทัพหวั่นหลวมตัว ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

“นายท่านโปรดวางใจ เรื่องดูแลคุณหนูไว้เป็นหน้าที่ข้าเอง” มีหรือป้าอาฮวาจะไม่เห็นว่านายท่านของตนหลิ่วตาส่งสัญญาณมาให้จนตาแทบกระตุกอยู่แล้ว นางจึงรีบรับคำด้วยความยินดี

“ไม่เอานะท่านพ่อ…” ซูเสี่ยวเตาสูดหายใจเฮือก

“เป็นเด็กดีนะลูก เดี๋ยวตอนเย็นพ่อเลิกจากค่ายแล้วจะเอาของอร่อยมาฝาก” ซูเถี่ยโถวทั้งร้อนตัว ทั้งสงสาร ทั้งรู้สึกผิด จึงไม่กล้ามองสบสายตาวิงวอนของลูกสาวตรงๆ จากนั้นก็เผ่นหนีออกมาอย่างไม่รอช้าโดยไม่ลืมส่งเสียงตะโกน “เหล่าหลู่ เร็วเข้าๆ เตรียมม้า! ข้าจะไประดมพลเช้าสายอยู่แล้ว”

ห้องโถงใหญ่เงียบกริบลงทันใด

“ท่านพ่อไร้มโนธรรมสิ้นดี” สักพักใหญ่ นางก็งึมงำออกมาพลางถอนหายใจ

“คุณหนู วันนี้มาเรียนงานฝีมือที่พวกเราพูดกันไว้คราวก่อนนะเจ้าคะ” ป้าอาฮวาคลี่ยิ้มร้ายกาจ เหมือนสาแก่ใจที่ได้สมปรารถนาหลังจากเฝ้ารออะไรบางอย่างมาเนิ่นนาน

ซูเสี่ยวเตาขนหัวลุกพลางสะท้านเฮือกในใจ

ทนทรมาทรกรรมกับเข็มปักผ้าเล่มเรียวเล็กมาตลอดช่วงเช้า ในที่สุดซูเสี่ยวเตาก็ทนต่อไปไม่ไหว อาศัยจังหวะระหว่างที่ป้าอาฮวาเข้าครัวไปเตรียมอาหารกลางวัน รีบโยนตะกร้าใส่เข็มด้ายรวมทั้งเศษผ้าที่ใช้ฝึกปักผ้าขึ้นไปบนขื่อ แล้วถลกชายกระโปรงวิ่งออกไปข้างนอกราวกับติดปีกบิน

ไม่ไหวแล้ว หากยังฝึกของบ้าๆ นั่นต่อไป นางคงได้ถูกเข็มตำจนปัญญาอ่อนแน่!

ซูเสี่ยวเตาวิ่งแน่บออกมาจนถึงศาลเจ้าที่ริมทางที่อยู่ห่างจากคฤหาสน์สกุลซูสิบแปดลี้ ถึงค่อยเกาะต้นไม้ใหญ่ข้างศาลหอบหายใจฟืดฟาดเพื่อพักเหนื่อย

“อ้าว เสี่ยวเตาเป็นอะไรไปล่ะนั่น ทำราวกับมีเสือไล่กวดหลังมาก็ไม่ปาน” ท่านย่าหวังที่ขายไข่ต้มใบชากับน้ำชาข้นชะโงกหน้ามาถามอย่างสงสัย

“ท่านย่า แค่เสือยังน้อยไป” นางถอนหายใจเฮือก พลางยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก “เสือยังฟาดได้ แต่แม่นมฟาดไม่ได้…”

“ดื้อกับแม่นมเจ้าอีกแล้วหรือ” ท่านย่าหวังจะหัวเราะก็สงสาร จึงเปลี่ยนมาเทน้ำชาร้อนๆ ใส่เครื่องปรุงที่คั่วจนหอมฟุ้ง ทำเป็นชาข้นส่งให้นาง “เอ้า ดื่มอะไรร้อนๆ ให้ท้องอุ่นเสียก่อน เรื่องอื่นไว้ค่อยคิดกันทีหลัง”

“ขอบคุณท่านย่าหวัง”

ซูเสี่ยวเตายกชามชาข้นสีน้ำตาลแก่กลิ่นหอมฉุยขึ้นจิบสองอึก กลิ่นหอมของถั่วลิสงกับงาคั่วบดละเอียดพุ่งเข้ามาแตะจมูก พอเข้าปากก็กลายเป็นกระแสธารอุ่นๆ ที่ไหลผ่านอวัยวะภายใน อารมณ์ฮึดฮัดอัดอั้นที่เก็บไว้ตั้งแต่เช้าสลายไปกว่าครึ่งทันที

“ชาข้นของท่านย่าหวังอร่อยจริงๆ”

“ชาแค่นี้เอง เจ้าชอบกินก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ กินไข่ต้มใบชากับชาข้นรับประกันว่าอิ่มท้อง” ใบหน้าชราของหญิงสูงวัยยิ้มจนย่นเป็นกลีบดอกไม้ ก่อนจะพูดต่ออย่างกระตือรือร้น “เป็นเพราะได้เสี่ยวเตาช่วยไล่ตะเพิดพวกอันธพาลที่มาเก็บค่าคุ้มครองให้แท้ๆ ไม่เช่นนั้นหลายปีมานี้ข้าคงทำมาหากินอย่างสงบสุขไม่ได้”

เด็กสาวเขินอายนิดๆ ที่ถูกชม “แหม ข้าก็แค่ต่อยอันธพาลไม่กี่คนเท่านั้น เรื่องเล็กออกจะตายไป ท่านย่าหวังไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอก”